Zostań o poranku: Rozdział 30 cz. II

Tak tylko wspomnę, że ten rozdział jest zdecydowanie 18+. Czujcie się ostrzeżeni (bądź zachęceni) ;)

Rozdział 30: Zbliżenia cz. II

Reszta dnia w pracy była horrorem. Jurek zadręczał się wszystkim. Od tego, co mógł mieć w planach Marcin i czy już je realizował – Jurek bowiem był przekonany, że Słowiński na pewno chce odzyskać Łukasza – po to, co działo się za jego zamkniętymi drzwiami. Przytłoczyło go to do tego stopnia, że drżały mu ręce, a on nie potrafił narysować najprostszego szkicu.

Może Beata miała rację? Może faktycznie tylko wszystko psuł…

Z takimi myślami wrócił do domu, gdzie przywitała go cisza. Brakowało mu Janka, który najpewniej potrafiłby rozgonić zmartwienia przynajmniej na moment. Do jego powrotu jednak wciąż pozostawało kilka dni, Jurek więc nie mógł na to liczyć. Telefonowanie też nie wydawało mu się słuszne. Co innego zobaczyć się z Czyżewskim twarzą w twarz, a co innego wyżalać mu się w słuchawkę.

Najbardziej dołował go brak odzewu ze strony Łukasza. Zazwyczaj o tej porze byli już umówieni, ale wychodziło na to, że tego wieczoru nie mieli spędzić razem. Być może Nakonieczny spędzi go z Marcinem? Na tę myśl coś przewróciło się Jurkowi w żołądku. Czy oni faktycznie mogli jeszcze do siebie wrócić? Jurek odpowiedział sobie w głowie, że mogli, bo niby dlaczego nie? Marcinowi niczego nie brakowało, a jeżeli miał w sobie odpowiednią ilość motywacji i samozaparcia…

Całkowicie umykało teraz Jerzemu jak chętnie Łukasz spędzał z nim czas i jak zachłannie domagał się każdego pocałunku. Strach nasilał się, podrzucając mu przed oczy irracjonalne obrazy, które z każdą chwilą stawały się coraz mniej irracjonalne w jego głowie. Myślał o tym, że być może Słowiński właśnie siedział w samochodzie z Łukaszem i nie dawał mu od siebie odejść, zatrzymując go pocałunkami.

Coś ścisnęło go w dołku. Poszedł do kuchni, by się czymś zająć. Odgrzał obiad z cateringu, ale kiedy ten już się przed nim znalazł, zdał sobie sprawę, że nie było możliwości, aby go przełknął.

Reszta dnia minęła mu w nerwach i na oczekiwaniu – cały czas miał nadzieję, że Łukasz się do niego odezwie, chociażby i w środku nocy. Wymęczony tym wszystkim zasnął dopiero, gdy nie zostało wiele do poranka. A kiedy się obudził w jego głowie pojawiła się myśl, która nie chciała od niego odejść.

Może powinien się zwolnić? Czy nie rozwiązałby tym części problemów? Swoich, Łukasza, pracowników…? Co go tam jeszcze trzymało oprócz Nakoniecznego?

Jurek był pewien, że odejście nie byłoby teraz problemem, a Łukasz by na nie przystał. Już żaden nie musiał niczego sobie udowadniać, żaden nie dążył do klęski drugiego. Jurek wcześniej bał się o swoją przyszłą karierę, bał się, że nie znajdzie pracy na godnej dla siebie posadzie… Teraz? Teraz go to nie obchodziło. Jego problemy wyewoluowały do tego stopnia, że znalezienie pracy było ostatnim, czym by się martwił. Bardziej obchodziła go przyszłość firmy Łukasza, gdyby całkiem wypłynęło, co jest między nimi. Przecież to byłby skandal. Zarówno on, jak i Łukasz byliby skończeni. Marcin mógłby zrobić z tego piękną aferę… Ale nie tylko on. Beata, jego przyjaciółka, również mogłaby mieć w tym jakiś cel, tak jak i na pewno kilka innych osób.

Kiedy o tym myślał, dopadała go coraz większa panika. Pobladł, twarz schwycił w dłonie i zastanawiał się gorączkowo, dopóki nie nadszedł czas, gdy musiał wychodzić. Do pracy pojechał bentleyem i przypomniał sobie, jak Łukasz zachowywał się wobec niego w czasie lanczów – w ogóle nie zwracał na niego uwagi, traktował go jakby był niewidoczny. On wiedział, że gdyby się jakoś zdradził to byłby problem. Z nich dwóch Nakonieczny zachowywał się rozważniej, chociaż te łyżwy… Gdyby ich zauważono…

Ten piątek nie zapowiadał się najlepiej. Jurkowi znowu przyjdzie stawić czoła całemu gównie, które nijak nie chciało się od niego odczepić, a on zwyczajnie nie miał na to siły. Musiał zobaczyć się z Łukaszem. To było chyba jedyne wyjście, które trochę go uspokoi. Na pewno nie uspokoiło go to, że kiedy szedł pustym korytarzem po drugiej stronie zza drzwi Nakoniecznego wyszedł Marcin. Jurek spojrzał na niego oniemiały. Niemalże zgubił krok. Słowiński patrzył na niego ostro. Nie zwolnił, szedł pewnie i szybko nie odwracając spojrzenia od Gosa.

Kiedy się mijali, Jurkowi serce biło w piersi jak oszalałe, a wszystkie mięśnie zesztywniały. Przez moment był pewien, że Marcin się odezwie – zaatakuje go słownie, może nawet go popchnie, ale Słowiński wyminął go bez słowa.

Gos odetchnął dopiero kilka kroków dalej, nie odwrócił się. Wszedł do swojego gabinetu. Chwilę później już pukał do drzwi Łukasza. Po zaproszeniu wszedł do środka i obrzucił mężczyznę uważnym spojrzeniem.

 – Minąłem się z Marcinem – oznajmił. Łukasz mruknął coś niewyraźnie. – Wszystko w porządku?

– Jest beznadziejnie – przyznał, odchylając się na krześle. Gos podszedł do biurka i usiadł po drugiej stronie.

– Przez niego?

– Nie tylko.

– Przeze mnie? – Łukasz parsknął.

– Skąd ci to przyszło do głowy?

– Nie odezwałeś się wczoraj.

– Miałem parszywy humor. Nie chciałem go psuć tobie. – Jerzy skinął głową i przez chwilę milczał, zbierając myśli.

– Wiesz, trochę o wszystkim myślałem… – zaczął z wolna, marszcząc brwi. Wyłapał przy tym zaniepokojone spojrzenie Łukasza, który spiął się na te słowa. – O nas – sprecyzował, powodując tym jeszcze większą konsternację u mężczyzny. – O twojej firmie i o tych plotkach… – kontynuował i dopiero wtedy Łukasz wydawał się odetchnąć. – Wczoraj Beata powiedziała mi, żebym się od ciebie odczepił. Ona wie. – Wskazał na nich ręką, pokazując na to, co między nimi było. Przełknął ślinę. Zrobiło mu się gorąco ze stresu na samą myśl, że kobieta mogłaby to oznajmić światu, a on nie potrafiłby się bronić. Teraz każdy atak na jego problem… Nie, nie problem, jego naturę byłby nie do odparcia. Wywoływało w nim to panikę, bo on nie potrafił sobie poradzić sam ze sobą, a co dopiero jeszcze z innymi?

– Ze mną też rozmawiała. Mam wrażenie, że wszyscy zmówili się, żebym mnie swatać z powrotem z Marcinem – szepnął, chwytając się za przewężenie nosa.

Gos poczuł jeszcze większy zamęt. Niepewność wkradła się mu do serca, roszcząc tam sobie miejsce i rozpychając się na boki z każdą chwilą rozrastając się coraz bardziej, aż w końcu przekształciła się w strach. Strach, który towarzyszył mu przez całą wczorajszą noc i który paraliżował go, kiedy myślał, że Marcin mógłby mu odebrać jedyną osobę, która trzymała go przy zdrowych zmysłach i dawała szczęście. Nie mógł pozwolić, żeby Słowiński odebrał mu to, na co czekał całe życie!

– Tak by było dla nich najlepiej – wycisnął przez zaciśnięte zęby. – Ale niestety cię nie oddam – powiedział, sprawiając tym samym, że Łukasz spojrzał na niego oszołomiony. W końcu nic między sobą nie ustalali. Nie byli nawet razem. Mimo to Jurek uniósł dumnie głowę i spoglądając mu prosto w oczy dodał: – Więc mogą się wszyscy odpierdolić.

Źrenice Nakoniecznego rozszerzyły się. Mężczyzna niepewnie skinął głową, a nawet odważył się posłać Jurkowi delikatny uśmiech.

–  Mogą się wszyscy odpierdolić – powtórzył z ulgą. Te błahe, na pozór nic nie znaczące słowa, dodały mu sił, żeby stawić czoła przeciwnościom jakie wyrastały mu na drodze. I mimo że Łukasz wciąż musiał się liczyć zarówno z Marcinem jak i chociażby Beatą, która trzymała stronę Słowińskiego, to mając przed sobą Jurka schodziło to na drugi plan.

– Nie powinienem tu więcej pracować – Gos wypalił nagle, wybijając tym całkowicie towarzysza z pantałyku.

– Słucham?

– Słyszałeś – mruknął, zbierając się na odwagę, żeby spojrzeć w brązowe tęczówki.

– Daj spokój. Przecież ostatnio o tym rozmawialiśmy… Nie możesz się poddawać, ze względu na innych.  

Jurek przez chwilę mierzył się z nim na spojrzenia.

– Nie poddaje się. Myślałem o tym wczoraj i uważam, że tak będzie lepiej. Dla mnie i dla ciebie. Beata już wie, rozumiesz? Jak się wyda, że zerwałeś z Marcinem, a zaraz potem, że jest coś między nami, to nie dadzą ci żyć.

– Ale…

– A ja... Ja może powinienem odciąć się od tego wszystkiego dla własnego zdrowia. Psychicznego – parsknął. – Sam wiesz, że nie jest z nim najlepiej – dodał żartobliwie, żeby rozładować atmosferę, chociaż był to raczej żart przez zaciśnięte zęby. Łukasz pokręcił głową.

– Przemyślę to – powiedział tylko, zaciskając palce na skroniach. Jurek miał ochotę go przyciągnąć do siebie, żeby trochę go odciążyć od wszystkich problemów, ale nie ruszył się z miejsca. Paraliżowało go na myśl, że ktoś mógłby wejść w tym momencie i ich razem zobaczyć. Tak samo jak go paraliżowało na myśl, że Marcin mógłby tu teraz wparować, bo zwyczajnie miał do tego prawo. 

– Przyjedź do mnie po pracy. – Myśl o Słowińskim zadziałała na Jurka niczym najdotkliwszy bodziec i tym razem Gos nie wahał się zaprosić mężczyzny do siebie. Nie, kiedy na horyzoncie pojawił się ten przeklęty Słowiński, gotowy wyrwać mu go z rąk! – Jeżeli będziesz miał czas – dodał szybko, pesząc się minimalnie. – I ochotę.

– Będę – odparł. Wydawał się przygnębiony i to w jakimś stopniu przez Gosa.

– W takim razie nie będę ci już więcej przeszkadzał. Zobaczymy się wieczorem, ale jakbyś czegoś potrzebował… To jestem do twojej dyspozycji – powiedział, wstając. Łukasz potaknął, wpatrując się w jego łopatki i myśląc intensywnie.

Obaj balansowali na cienkiej linie i obawiał się, że w końcu któryś spadnie, ciągnąc drugiego za sobą.

Jerzy odwrotnie, poczuł ulgę, gdy wyrzucił z siebie dręczącą go od rana myśl. W swoim gabinecie czekając na ojca, uśmiechnął się. Może w tym wszystkim chodziło o to, by odpuścić. Może to wcale nie świadczyło o jego porażce ani o poddaniu, a raczej o rozsądku? Tak samo jak z wyścigami, robiło się tu zbyt destrukcyjnie. Jaki był więc sens trwać tu dłużej, skoro mógłby zakończyć ten bolesny, chociaż bardzo ważny, epizod?

Mógłby wziąć Łukasza ze sobą i… ruszyć dalej. Spróbować ułożyć swoje życie na nowo.

Było chwilę po szesnastej, gdy Jerzy stał przed lustrem w łazience i patrzył na siebie z mocno bijącym sercem. Udało mu się skończyć projekt, nad którym pracował od dłuższego czasu, chwilę po czternastej. Nie było sensu, żeby zaczynał czegoś nowego, zwłaszcza że plan odejścia z firmy na dobre zakiełkował w jego umyśle. Sens natomiast miało wrócenie do domu i… Przygotowanie się.

Dłonie mu drżały, gdy przesuwał palcami po rozgrzanym od wody policzku. W pomieszczeniu było duszno i gorąco. Na lustrze osadziła się para, biała i mętna niczym mleko. Zaburzała mu obraz siebie. Nie widział dokładnie wszystkiego, co chciałby zobaczyć i zdenerwowany przesunął dłonią po mokrej tafli. Spod palców wyrywały się skrzypiące dźwięki. Przełknął ślinę. Serce waliło mu w piersi niezdrowo.

Wściekł się na to cholerne lustro. Dlaczego do diabła nawet ono było przeciwko niemu? Najpierw zaparowane, pokryte bielą, teraz z mazajami na całej powierzchni…

Zadygotał.

Oczywiście nie chodziło o lustro, chociaż brudne i wypalcowane, zniekształcające obraz, nawet lepiej oddawało stan w jakim się znajdował. Jakby nie przypominał siebie, jakby zza mgły, jakby zdeformowany…

Zacisnął dłoń na ręczniku, który owijał biodra i spojrzał w dół na nagi tors i bose stopy. Z włosów kapała mu woda. W powietrzy unosił się duszący zapach perfum, a on stał niezdolny do żadnego ruchu. Dygotał bezustannie, myśląc o tym, że chciał oddać to ciało, swoje ciało, mężczyźnie. Łukaszowi.

Już kiedyś chciał oddać swoje ciało mężczyźnie i nie skończyło się to dobrze. Myśl o tym przyprawiała go o mdłości. Przypomniał mu się każdy raz, który dostał paskiem i upokorzenie, gdy lekarz naśmiewał się z jego cielesności i z jego pragnień, tłukąc je w drobny pył. Czuł się upokorzony przez to, co miał w planach. Wstyd obezwładnił go pod prysznicem przychodząc w najmniej odpowiednim momencie. Jakby był ukryty gdzieś głęboko i tylko czekał, żeby się uaktywnić…

Patrząc na siebie przez brudne lustro, oddychał ciężko. Krople wody skapywały z jego ciała tworząc pod stopami kałużę, a on czuł, że tonie. Atak paniki nie mijał. Dudniło mu w uszach i mroczyło przed oczami. Gorąco i para w łazience nie pomagały. Sprawiały, że ciężko było mu złapać oddech.

– Jesteś obrzydliwy – szepnął, wpatrując się w zamglone oczy w lustrze.

Obrzydliwy. Pedał. Zboczeniec.

Czym szybciej wypadł z łazienki. Oddechy brał świszczące i urywane, gdy  zakładał na siebie pierwszy z brzegu sweter z garderoby.

Nieprawda, przekonywał się w duchu. Nieprawda to wszystko! To tylko słowa wpojone mu lata temu. Wstyd wywołany lata temu… Nie był prawdziwy, nie miał podstaw, by teraz wkradać się w niego podstępem i podszywać wszystko niepewnością!

Zrzucił ręcznik, drugą ręką chwycił za dopasowane, czarne spodnie. Naciągnął je szybko, uprzątnął bałagan. Jego oddech uspokoił się odrobinę, a szum w uszach się zmniejszył.

Chciał Łukasza. Czy było to obrzydliwe czy nie, chciał go. Pragnął jego dłoni, jego ust, jego ciepłego spojrzenia i reszty ciała, o której nie miał śmiałości myśleć. Chciał, by to co było między nimi było na poważnie. By Łukasz był jego, żeby nie musiał się martwić, czy ten przeklęty Słowiński…

Dzwonek.

Już?

Serce zabiło mu mocniej w piersi, kiedy otworzył Łukaszowi drzwi. Bał się, że w jednej chwili atak paniki do niego wróci, ale tak się nie stało. Było wręcz przeciwnie. Jurek uspokoił się w chwili, kiedy zauważył jak mężczyzna ogarnia go spojrzeniem.

– Hej – przywitał się miękko, przekraczając próg. Miał na sobie tę samą fioletową kurtkę co ostatnio i szary szalik. Zaczął się rozbierać. Jerzy śledził wzrokiem ruchy jego rąk, gdy ściągał szalik przez głowę i rozpinał zamek.

Bał się, cholera, bał się, ale musiał przezwyciężyć strach, by móc normalnie żyć i ruszyć dalej tak jak chciał. Dlatego nie pozwolił Łukaszowi skończyć jedynie na zdjęciu wierzchniego ubrania. Położył dłonie płasko na jego ramionach. Obawiał się spojrzeć mu w oczy, gdy przesuwał nimi po klatce piersiowej w kierunku drobnych guzików. Chwycił za jeden i rozpiął go sprawniej niżby mógł się spodziewać. Za pierwszym poszedł kolejny i kolejny, odkrywając coraz więcej jasnej skóry. Im niżej jednak schodził, im więcej rozpiętych guzików miał za sobą, tym bardziej dłonie mu drżały, a oddech stawał się płytszy. W pewnym momencie, kiedy ręce miał tuż nad skórzanym paskiem, palce zaczęły mu się trząść tak bardzo, że nie był w stanie rozpiąć ostatniego guzika. Coś ścisnęło go w środku. Coś kazało mu szarpnąć za koszulę, a kiedy i to nie podziałało na twarzy Jurka odbiła się wcześniejsza panika. Wtedy jednak poczuł na policzku dotyk zmarzniętej dłoni, która objęła jego twarz. Łukasz zbliżył się wolno. Drugą dłonią przesunął od jego boku do pleców, aż w końcu stanęli w uścisku.

– Co ty robisz? – szepnął, gładząc rozgrzany policzek. Bił od niego taki spokój, że i Jurek stał się spokojniejszy. W końcu spojrzał mu w oczy.

– Myślałem, że jesteś na tyle dużym chłopcem, że nie trzeba ci tego tłumaczyć – odpowiedział, przyglądając się, jak Łukasz przekrzywia głowę w prawo.

– Dlatego jesteś taki zdenerwowany? – zapytał, pochylając się nad nim. Nie dał mu odpowiedzieć. Zasypał go gradem pocałunków. Delikatnie całował wargi, skubał je, muskał. Traktował jak szampana z najwyższej półki. Rozkoszował się smakiem. Kosztował go powoli i z namaszczeniem, wkładając całego siebie w każdy pocałunek, którym go obdarzał. Jurkowi wystarczyła chwila tak intensywnych, tak sensualnych pieszczot, by zacząć drżeć w jego ramionach.

Skupiony na miękkości ust, na gorącym języku niemalże jęknął, gdy poczuł na plecach powolne ruchy. Łukasz potraktował go inaczej niż Jurek chciał potraktować jego. Nie szybko, nie nerwowo. Pieścił go tak, jakby nic innego nie miało znaczenia. Dłonią przesuwał wzdłuż kręgosłupa, biodra przysunął do bioder Jerzego i przyparł go do ściany.

Gos drgnął, kiedy chłód przeniknął przez jego ciało. Zaczynał tracić oddech od pocałunków, od dłoni, która wślizgnęła się pod sweter i spoczęła na wysokości żeber dociskając do nich palce, i bioder, które napierały na niego mocno. Sapnął przymykając oczy, kiedy Łukasz specjalnie się o niego otarł. Dotyk na żebrach palił, kontrastując z chłodem bijącym od ściany. Chłód ten jednak niknął z każdą chwilą odpędzany żarem, który buchał z ich ciał. Nie minęło długo aż obaj zrobili się twardzi.

Jurek ocknął się. Otworzył oczy i obrzucił Łukasza chaotycznym spojrzeniem. Uwielbiał zmierzwione, falowane włosy, które okalały jego twarz i pożądliwy wzrok, którym go obdarzał. Zapach perfum doprowadzał go do szaleństwa, przypominając mu o czymś ulotnym, o czymś co mieli już wcześniej, a co istniało jedynie w jego podświadomości. Ten zapomniany pocałunek, z którego pamiętał tylko korzenną mieszankę z nutą słodyczy, tak dobrze pasującą do Łukasza... Usta już znał, ale za każdym razem działały na niego z taką samą siłą. Nie pamiętał, żeby w życiu mocniej przeżywał pocałunki. Może pamięć go zawodziła… A może to sposób w jaki Łukasz zawłaszczał sobie jego wargi… Westchnął, gdy mężczyzna odchylił mu głowę, a potem przycisnął usta do szczęki, całując ją i zaczepiając zębami. Zostawiał na niej zaczerwienione, wilgotne ślady. Dłoń dalej badała żebra Jerzego, przesuwając palcami po ich zagłębieniach, jednak im niżej Łukasz schodził pocałunkami po jego szyi, tym niżej zsuwał również palce aż w końcu zaczęły one muskać podbrzusze i zatrzymały się na granicy czarnych spodni.

Jurek nie mógł tego wytrzymać. Jego myśli szalały, ciało chciało się wyrwać i jednocześnie nie chciało, ogarnięte przyjemnością na tyle, by zatrzymać się w tej chwili na zawsze. Już nie było odwrotu. Nie chciał odwrotu! Przełamując się, wyciągnął ręce i odpiął ostatni guzik koszuli Łukasza. Przesunął dłońmi po jego gładkiej, okrytej jasnymi włoskami skórze brzucha i przymknął oczy, gdy poczuł jak język mężczyzny wciska się w zagłębienie nad jego obojczykiem. Znowu westchnął, nieprzyzwyczajony by ktokolwiek obchodził się z nim w taki sposób. Podczas jednonocnych zbliżeń czułości nie wchodziły w grę, a jeżeli już jakieś były… To raczej Jerzy zaspakajał potrzeby partnerek. Dlatego reagował tak silnie. Nie był przyzwyczajony, żeby ktoś go tak całował, sprawiając, że kolana mu drżały i gotowe były ugiąć się w jeden moment albo by badał dokładnie jego ciało dłońmi, nie śpiesząc się, by zedrzeć z niego ubranie. On sam natomiast stawał się coraz bardziej niecierpliwy. Spodnie uciskały nabrzmiałą męskość, tak samo jak robił to Łukasz biodrami, sprawiając, że przyjemność przepływała przez niego falami. Nawet nie zauważył, że jego oddechy zrobiły się płytsze i urwane, a biodra czasami rwały się do przodu. Był zbyt pochłonięty płaskim brzuchem mężczyzny, jego twardością i budową mięśni i tym, by zsunąć rozpiętą koszulę z jego ramion… Zanim jednak przesunął dłońmi na tyle wysoko, by ją zrzucić, Łukasz oderwał się od niego i odsunął na krok. Oddychał ciężko, spojrzenie miał zamglone, a usta tak rozkosznie czerwione, że Jurek bez myślenia przyciągnął go do siebie z powrotem i mocno pocałował.

– Mm, sypialnia. – Tyle udało się powiedzieć Łukaszowi podczas gorączkowych pocałunków. Jerzy nie do końca zarejestrował te słowa. Nie dopóki Łukasz nie pociągnął go w głąb mieszkania aż do łóżka. Wtedy Jurek uniósł się na łokciach i spojrzał przytomniej na mężczyznę, który stał nad nim ze zmierzwionymi włosami i rozpiętą koszulą. Serce waliło mu w piersi niczym dzwon, gdy Łukasz wchodził na łóżko, na niego i zawisł tuż nad jego twarzą. Jerzy poczuł na czole łaskoczące go włosy i drgnął, gdy partner popatrzył mu w oczy. Przez chwilę nie mógł uwolnić spojrzenia od czekoladowych tęczówek i pod ich wpływem zaczął zsuwać się niżej, prostując łokcie, aż w końcu leżał płasko na łóżku z mężczyzną nad sobą. Zadrżał, gdy doszło do niego jak daleko się posuwali. Wątpliwości jednak nie zdążyły zagnieździć się w nim na dobre, kiedy Łukasz, wciąż patrząc na niego pożądliwe, naparł na jego biodra wyrywając z ust Jerzego jęk. Wtedy wszystkie myśli uleciały na rzecz rozkoszy płynącej z kolejnych pieszczot i coraz bardziej chaotycznych szarpnięć bioder.

Jurek nie miał wątpliwości, kto miał tutaj kontrolę. Co więcej, oddanie jej wcale nie przyszło mu z trudem. Górujący nad nim Łukasz wywoływał dreszcze na całym jego ciele. Doprowadzał go do szaleństwa, gdy tak pewnie się z nim obchodził. Zdjął z niego sweter i znowu się nad nim pochylił, wznawiając wędrówkę warg po torsie. Zaczął od miejsca, w którym skończył w holu, od obojczyka i obniżał się aż jego usta otarły się o szeroką pierś. Lewą dłoń położył po boku swojej głowy i nim Jurek zdążył się zorientować zahaczył paznokciem o jego sutek. Gos sapnął zaskoczony przez dreszcz, który przeszedł mu po kręgosłupie, a po chwili wcisnął się bardziej w materac, chcąc uciec od tego dziwnego, nieznanego mu dotąd dotyku, który nie wydawał się w porządku. Nie, on nie był kobietą, żeby tak go dotykać! A jednak Łukasz nie przestawał, co więcej chyba robił Jurkowi na złość, bo widząc jak ten wierzga, chwycił jeden sutek między palce, a drugi między wargi, robiąc mężczyźnie papkę zamiast mózgu. Och, co to było za dziwne uczucie! Jerzy odchylił głowę do tyłu próbując unormować oddech, ale nie potrafił, kiedy czuł jak całe ciało się spina, a członek pulsuje boleśnie w spodniach.

Wytrzymywał tę pieszczotę dzielnie, chociaż policzki paliły go wstydem, a dłonie z trudem zaciskał na kołdrze, by nie odsunąć od siebie Łukasza, który faktycznie musiał być diabłem wcielonym skoro wymyślił dla niego taką formę tortury. Nie potrafił jej znieść i nie potrafił przerwać. Mógł tylko drżeć, kiedy czuł na swoim sutku sprawny język… W końcu Łukasz ulitował się nad jego duszą i wypuścił nabrzmiałą brodawkę spomiędzy warg. Jurek uniósł głowę. Spojrzał na niego mętnym wzrokiem i napotkał zadowolone spojrzenie. Sapnął.

Niech będzie przeklęty! Tak łatwo przychodziło mu robienie tego wszystkiego, podczas gdy Gos musiał zmagać się z falą najróżniejszych emocji. Przyjemność maskowała wstyd i robiła to bardzo skutecznie, ale czasami wątpliwości przychodziły do niego niczym cios. Tak jak teraz.

…Czy to wszystko na pewno było słuszne?

Zanim wątpliwości posunęły się dalej, Łukasz wznowił badanie każdego wgłębienia jego ciała pocałunkami. Łaskotał go włosami. Paznokciami przesuwał po skórze wzdłuż boku, zostawiając na niej lekko zaczerwienione pasy. Jurek przełknął ślinę. Czuł, że powinien odwzajemnić jakoś te pieszczoty. Chciał dotykać Łukasza, chciał sprawić mu przyjemność. Jednocześnie nie potrafił się przełamać.

Mógł tylko na niego patrzeć i drżeć pod wprawnymi dłońmi i rozkosznymi wargami. Musiał się hamować, by nie wydawać z siebie głośnych westchnięć, które cisnęły mu się na usta. To było nowe. Jerzy zawsze był cichy, a teraz musiał zaciskać wargi, żeby tłumić dźwięki. Łukasz w końcu to zauważył. Uniósł się i popatrzył na przygryzione usta, które gotowe były zaraz pęknąć, jeżeli Jurek nie przestałby ich przygryzać. Zmarszczył brwi i popatrzył na niego jakoś tak inaczej. Przez pożądanie przebiła się inna, znana już Gosowi emocja. Troska.

– Wszystko w porządku? – szepnął i podsunął się do góry. Otarł się przy tym całym ciałem o jego ciało, na co ten tylko mocniej zagryzł usta i jedynie wydyszał:

– Mhm.

Łukasz uśmiechnął się. Leżąc na nim wyciągnął dłoń i położył kciuk na nabrzmiałych wargach. Jurek w końcu odpuścił i odetchnął głośno. Łukasz wciąż nie odrywał od niego spojrzenia, od którego Gos zaczął się już powoli peszyć… Nie miał jednak do tego powodu. Łukasz pochylił się nad nim i pocałował sponiewierane wargi. Przesunął po nich językiem, na co Jurek syknął. Delikatna skóra jednak pękła.

– Musisz przestać sobie szkodzić – Łukasz szepnął. Wyglądał jakby walczył ze sobą o opanowanie. Jurek bowiem czuł na swoim ciele, że nie był opanowany.

To przerażało i podniecało Gosa bardziej niż cokolwiek w życiu. Myśl, że do jego podbrzusza właśnie przyciśnięty był nabrzmiały członek, odbierała mu oddech. Sprawiała, że chciał go już, teraz… Z drugiej strony obawiał się, że gdyby to życzenie się spełniło, co wcale nie było dalekie od realizacji, spanikowałby.

– Słyszysz? – Brak reakcji zaniepokoił Łukasza, dlatego Jurek po chwili skinął lekko głową. Oblizał wargi, czując jak te go delikatnie szczypią. Nie przeszkadzało mu to. Przeciwnie, jeszcze mocniejszy dreszcz przeszedł po jego ciele. – Chcesz przestać?

– Boże, nie. – W końcu udało mu się coś wykrztusić i to nawet z większym przekonaniem niż obaj byli w stanie sobie wyobrazić. Jurek uniósł się i chcąc odwieść Łukasza od tej myśli zaczął go całować. Coś w jego głowie kliknęło. Znowu poczuł, że jest w stanie dotknąć partnera. Nieśmiało położył dłonie na jego nagich bokach i zacisnął je tam.

– Jeżeli chciałbyś przestać… W jakimkolwiek momencie... Po prostu powiedz .

Jerzy nie chciał. Przesunął dłońmi wyżej na łopatki mężczyzny i otarł się o niego, sprawiając, że wszystko nabrało większego tempa. Ich ciała zaczęły poruszać się rytmicznie, ocierały się o siebie, lecz to nie zaspokajało do końca ich potrzeb.

Pocałunki stały się chaotyczne. Języki plątały się ze sobą, dłonie błądziły wszędzie, gdzie tylko mogły. W końcu Łukasz oderwał się od warg Jurka i zaczął muskać policzek, a potem chwycił w zęby jego ucho. Tym razem Gos nie zdążył się powstrzymać. Jęknął głośno, gdy poczuł najpierw zęby, a potem wargi w miejscu, które jego zdaniem nie powinno być tak erogenne! Było.

Zadygotał, a Łukasz, wyraźnie zachęcony reakcją, zaczął całować płatek ucha mężczyzny raz za razem i wciąż – bezustannie –  aż Jurek znowu zagryzł wargi… Nie na długo, kochanek bowiem od razu położył na nich kciuk, tym samym sprawiając,  że Jurek wypuścił wargę z zacisku.

– Łukasz… – Westchnął, gdy mężczyzna zaczął doprowadzać go do szału tymi wszystkimi całusami i ruchami bioder.

– Połóż się. –  Te słowa sprawiły, że w jednej chwili w podbrzuszu poczuł dreszcze. Przełknął ślinę. Spojrzeniem obrzucił szybko sylwetkę kochanka i zadrżał na myśl, co zaraz z nim zrobi. Osunął się z powrotem płasko na pościel. Chwycił ją w dłonie, kiedy mężczyzna najpierw umieścił jedno kolano między jego nogami, a potem drugie, zmuszając Jurka do rozłożenia ich szerzej. Gos oblał się soczyście czerwienią na samą myśl, jak musiał wyglądać w takiej pozycji i znowu poczuł jak wstyd pali mu policzki. Bardziej jednak paliło go pożądanie. Wierzgnął, gdy Łukasz położył dłoń na jego męskości, drażniąc ją przez spodnie. W końcu! Z ust wyrwał mu się niezidentyfikowany dźwięk ulgi. Czekał na to tak długo… Chyba całą wieczność!

Poczuł na podbrzuszu opuszki palców, gdy mężczyzna rozpinał mu spodnie. Wstrzymał oddech  i uniósł biodra, żeby ułatwić mu zadanie.  Po chwili leżał przed nim całkowicie nagi. Odsłonięty, uległy, niemalże sparaliżowany, pogrążony w swojej nierozładowywanej od wielu dni frustracji miał wrażenie, że cały świat, który do tej pory znał rozpada się i tworzył na nowo.

Drgnął, gdy zauważył na sobie uważne, pożądliwe spojrzenie. Uda zaczęły mu drżeć z nerwów na to, co mógł myśleć mężczyzna. Czy mu się podobał? Takiego go sobie wyobrażał…?

Łukasz pochylił się nad nim i, niech go piekło pochłonie, pocałował go po wewnętrznej stronie uda, tuż obok erekcji. Dłońmi natomiast rozsunął szerzej nogi Jurka, przesuwając po nich paznokciami. Gos jeszcze nigdy nie czuł się tak odsłonięty. Miał ochotę przysłonić się dłońmi, albo czym szybciej złączyć nogi. Nie zrobił tego. Oglądał twarz Łukasza i chyba nic nie wskazywało na to, że mógł mu się nie podobać. Przeciwnie. Gdy mężczyzna składał miękkie pocałunki na wrażliwej skórze i przesuwał po niej policzkiem i włosami, wyglądał jakby właśnie na to miał ochotę – na dalsze odkrywanie każdej części ciała kochanka. Ciała, które pierwszy raz w życiu było tak dotykane. Które drżało pod intensywnymi pieszczotami i męskimi dłońmi… Męskimi wargami.

Tym razem nie wstrzymywał się. Z ust wyrywały mu się czasami cichsze, a czasami głośniejsze westchnięcia, gdy Łukasz drażnił opuszkami palców okolice jego krocza. Ustami zbliżał się do miejsca, które nęciło najbardziej palącą potrzebą… Najpierw chwycił go w dłoń i już to wystarczyło, żeby Jurek stracił rozum, lecz kiedy poczuł na członku ciepły oddech, a zaraz potem obejmujące go usta, całkowicie oszalał. Wierzgnął, dłonie zacisnął na pościeli tak mocno, że pobielały mu kłykcie, a potem uniósł głowę, by zobaczyć najbardziej podniecający widok w życiu. Łukasza obejmującego ustami pulsującą męskość i powoli poruszającą się głowę, gdy zaczął brać go głębiej w usta, przymykając przy tym oczy.

Nie, nie, to było zbyt wiele. Jerzy ledwo potrafił złapać oddech. Nie potrafił za to oderwać wzroku od mężczyzny, który wydawał się równie podniecony, co on i właśnie spojrzał mu w oczy. Zmrużył je i patrząc prosto w błękitne tęczówki, wsunął członka jeszcze głębiej w usta. Jurek jęknął, całkowicie się poddając. Łukasz mógł z nim zrobić, co tylko chciał. On mógł wyginać się tylko pod wpływem sprawnego języka i wprawionych ust, które zdecydowanie wiedziały, jak sprawić mężczyźnie przyjemność. Rozkosz targała jego ciałem, z każdą chwilą coraz bardziej paląca, coraz bardziej nie do wytrzymania.

Po tym wszystkim, co Łukasz z nim dzisiaj zrobił, wiedział, że nie wytrzyma długo. Czuł skurcze w lędźwiach i w podbrzuszu. Zarówno język Łukasza, dociśnięty płasko do główki penisa jak i dłoń na trzonie bardzo szybko mogły doprowadzić go do spełnienia. Nim jednak do tego doszło, wszystko ustało. Jerzy sapnął. Uniósł się na łokciu, by zobaczyć jak Łukasz patrzy na niego zadowolony i podsuwa się z powrotem do góry. Usta miał wilgotne, a włosy w nieładzie, spojrzenie jednak wydawało się całkowicie trzeźwe i usatysfakcjonowane.

– Potrzebujemy żelu – powiedział, po czym docisnął wargi, te same, które przed chwilą obejmowały ciasno penisa, do kącika usta Jerzego.

– W ostatniej szufladzie po prawej – szepnął w napięciu, właśnie zdając sobie sprawę, co takiego stanie się już za chwilę.

Przełknął ślinę, podążając wzrokiem za ruchami mężczyzny. Poszukiwania żelu nie zajęły mu dłużej niż dwadzieścia sekund – niezbyt długo, żeby przygotować się psychicznie do tego, co zaraz miało się wydarzyć. Tak jakby wszystko to, co zrobił z nim Łukasz nie pełniło tego zadania…

Gos ogarnął w napięciu rozluźnioną twarz kochanka i speszył się. Chcąc przedłużyć ten moment złapał go za rękę, by przytrzymać go na odpowiedniej wysokości i pocałował go od razu wsuwając język między jego wargi. Smak  który poczuł, własny smak, sprawił, że na ciele stanęły mu wszystkie włoski, a członek drgnął wyraźnie.

Przymknął oczy. Odważył się przejechać zachłannie dłońmi po całym torsie kochanka, aż w końcu, w przypływie odwagi rozpiął mu spodnie. Serce biło mu jak oszalałe, kiedy wsunął dłoń  do środka i położył ją na nabrzmiałej męskości. Łukasz również nie podejrzewał partnera o taką śmiałość i był zaskoczony tym nagłym dotykiem. Nie zmieniało to jednak faktu, że drgnął seksownie i westchnął. Zrekompensował tym Jurkowi cały niepokój i strach, nie istniał bowiem dla Gosa piękniejszy widok niż kochanek targany przyjemnością wywołaną jego dotykiem. 

Mężczyzna trwał chwilę w tej pozycji, jednak nie pozwolił Jurkowi kontynuować. Odsunął się i ruchami bardziej chaotycznymi niż dotychczas zrzucił z siebie spodnie razem z bielizną. Z kieszeni wyjął prezerwatywę i sprawnie naciągnął ją na stojącą dumnie męskość. Nie przedłużał tego momentu, zsunął się niżej, gotowy powrócić do tego, co miał w planach zaledwie chwilę temu… Nie zamierzał dłużej czekać, zresztą Jurek też już nie wytrzymywał oczekiwania. Chciał tego, cholera, chciał Łukasza.

Czy był jednak gotowy, kiedy mężczyzna chwycił go za pośladki i zaczął je uciskać? Boże nie. Coś w nim zaprotestowało, wnętrzności ścisnęły się, w gardle mu zaschło. Nawet pobladł z nerwów, kiedy poczuł śliski, chłodny żel między pośladkami i palce.

Och.

To było elektryzujące.

Kolejne pocałunki, ciche westchnięcia, wstyd, pragnienie… Dreszcze w podbrzuszu i zaciskające się mięśnie, gdy Łukasz dotykał go tam. Iskry, kiedy brał go w usta. Błagalne prośby, by nie znęcał się już nad nim, kiedy obejmował ciasno wargami całą długość penisa i wsuwał w niego całą długość palca.

Jurek wierzgał. Na zmianę przygryzał wargi i mruczał coś gorączkowo. Nie potrafił tego znieść. Miał wrażenie, że płonął, kiedy czuł jak Łukasz zaciskał wargi na erekcji i jak on sam zaciskał się na jego palcu, który z każdą chwilą wsuwał się w niego coraz szybciej i pewniej, rozciągając go.

Czuł coś takiego po raz pierwszy. Było to nieznośne, drażniące, ale nie bolało. W połączeniu z gorącym językiem sunącym po jego penisie tworzyło mieszankę nie do wytrzymania. Kazało mu się wiercić, zaciskać dłonie i uciekać biodrami, i wić kompulsywnie w spazmach…

Ach.

Jak to się działo, że kiedy był już na granicy, myśląc, że nie da rady więcej, Łukasz skutecznie pokazywał mu, że to nie jest szczyt jego możliwości? Wyrywał z niego jeszcze więcej, dawał mu jeszcze więcej – górował nad nim i ugniatał w dłoniach niczym modelinę, sprawiając, że Jurek całkowicie podporządkowywał się jego ruchom i pragnieniom. Sprawiał, że na skórze Jerzego zarosiły się kropelki potu, a mięśnie nóg spinały i rozluźniały na zmianę.

Po chwili wypuścił z ust pulsującą, nabrzmiałą erekcję i dotykał go jedynie tam. Jerzemu wydawało się, że to była ulga – w końcu mógł trzeźwo myśleć, gdy nie czuł na sobie obezwładniającego dotyku języka i warg, jednak wystarczyła tylko chwila, podczas której mógł dogłębnie poczuć, co to znaczy dotyk wewnątrz, a zaczął wciskać głowę w materac i z szeroko otwartymi oczami przyjmować dziwne, elektryzujące uczucie rozpychania i dreszcze.

Palce wysunęły się z niego. Sapnął i w jednej chwili wbił zamglone spojrzenie w kochanka, który chwycił go za biodra. Uniósł je i podsunął się blisko, tak że ich ciała się zetknęły. Jurek jęknął, kiedy poczuł penisa między swoimi pośladkami i wbił w oczy Łukasza wyczekujący wzrok. Oblizał wargi.

Nieme pytanie zawisło między nimi w powietrzu.

– Zrób to – Jerzy odpowiedział na nie ponaglająco.

A potem poczuł jak Łukasz nakierowuje na niego członka i przeciska się przez krąg mięśni, wchodząc w niego powoli, do końca. Im głębiej się w niego wbijał tym wyżej się unosił aż w końcu zawisł na wysokości twarzy Jerzego. 

To był Łukasz, którego Jerzy pragnął. Rozpłynął się pod nim, uchylił usta nie mogąc złapać oddechu. Trząsł się w spazmach, gdy czuł rozpierające go gorąco i twardy narząd, przywłaszczający sobie jego ciało na własność. Jęczał, czując, że już za późno na wstyd, istniała tylko rozkosz i drugie ciało, które posuwało jego ciałem po pościeli.

Ich ruchy zaczynały się zgrywać. Stawały się śmielsze. Wychodzili sobie naprzeciw, dążąc do jak najszybszego zaspokojenia potrzeby. W którymś momencie, gdy ich ciała ścierały się ze sobą w wyrobionym, szybkim rytmie, Łukasz zaczął całować mocno klatkę piersiową kochanka, jego ramiona, obojczyki i szczękę, nie oszczędzając wrażliwej skóry. Po chwili zarzucił nogi Jerzego na własne ramiona i ponownie się nad nim pochylił. Nie mogli być już bliżej. Nie było żadnej dalszej bariery, którą mogliby przekroczyć. Osiągnęli doskonałą symbiozę, a ich ciała stanowiły jedność obezwładnione przyjemnością. Przyjemnością, której Jerzy nie zdążył jeszcze poznać, a ta już atakowała go za każdym razem, gdy Łukasz wbijał się pod kątem w jego ciało do samego końca. To obezwładniające uczucie kazało mu wyginać się w łuk i naciskać stopami na ramiona kochanka i krzyczeć z frustracji i rozkoszy jednocześnie.

Doszedł, czując jak całe napięcie schodzi w niego w chwilę, a zostaje tylko przytłumiona rozkosz, bezsilność ciała, delikatne drżenie… Znieruchomiał, zaciśnięte na kołdrze pięści rozluźniły się. Głowa opadła płasko na poduszkę, a klatka piersiowa unosiła się w szybkich oddechach.

Na chwilę wszystko ustało. Potem jednak coraz szybsze pchnięcia przebiły się przez niedawny orgazm i Jerzy zagryzł wargi, kiedy kochanek wbijał się w niego raz za razem, drażniąc go i wystawiając nadwyrężone ciało na próbę. Na szczęście Łukasz doszedł zanim doprowadził Jerzego do szaleństwa. Wyczerpany, opadł bez sił na leżące pod nim ciało i uspokajał oddech.

To było ujmujące. Ociężały Łukasz, jego włosy łaskoczące Gosa w twarz i opuszki palców, które wędrowały po bokach ramion, by nie przerywać wspólnego kontaktu. Chwila spokoju była potrzebna im obu.

Jerzy zbierał myśli, chociaż te przepływały mu leniwie przez głowę. Nie zadręczał się. Było mu zbyt dobrze, żeby rozpamiętywać niedawne zbliżenie. Żadne wątpliwości nie miały prawa zaprzątać mu myśli, kiedy to było tak dobre.

Leżeli tak kilka minut. Ich oddechy powoli się uspokoiły, tak samo bicie serc. Było spokojnie i… miło. Obaj byli zmęczeni. Mimo to Łukasz w końcu uniósł głowę i spojrzał kochankowi w twarz. Dłoń wsunął w jeszcze wilgotne włosy i zaczął je przeczesywać.

– Wszystko w porządku? – zapytał cicho. Twarz miał wygładzoną i zrelaksowaną. Dobrze było widzieć go takim. Zmęczenie i problemy zdecydowanie zbyt często na niej gościły.

– Jesteś dzisiaj wyjątkowo troskliwy. – Jurek zmrużył oczy, uśmiechając się zadowolony.

– Mm, tylko dzisiaj – szepnął. Podparł się na szerokiej piersi mężczyzny i przeturlał na skraj łóżka. Jerzy wbił w niego niezadowolone spojrzenie, bo zdecydowanie wolał, kiedy Łukasz grzecznie na nim leżał, a nie odchodził gdzieś… Nawet jeżeli było to odejście tylko po to, by wyrzucić zużytą prezerwatywę i z powrotem. Jurek musiał go mieć przy sobie w innym przypadku bowiem napady paniki znowu mogłyby go zaatakować. Poza tym bał się, że Łukasz po tym wszystkim mógł chcieć wyjść.

To było dołujące, ale seks Jurkowi właśnie z tym się kojarzył – z odejściem.

Na razie Łukasz nigdzie się nie wybierał. Nieskrępowany nagością, sięgnął po chusteczki i zaraz wytarł brzuch, ubrudzony spermą Jurka, a potem podał je mężczyźnie. Gos powtórzył tę czynność i westchnął głośno, nie mogąc oderwać wzroku od ciała kochanka. Łukasz był dla niego idealny…

– Chodź tu już – zażądał, przesuwając ręką po wymiętoszonej pościeli, a kiedy mężczyzna się koło niego położył, zaczął delikatnie przesuwać palcami po jego szyi i ramionach. Łukasz przymknął oczy. – I nie pytaj głupio. Nie mogło być lepiej – szepnął, wyznaczając palcami tylko sobie znaną drogę po jasnej skórze.

Za oknem zdążyło zrobić się całkiem ciemno, a oni leżeli razem, pozwalając sobie na jeszcze odrobinę przyjemności wywoływanej drobnymi całusami i delikatnymi muśnięciami, aż w końcu zmęczony po ciężkim tygodniu Łukasz usnął z głową na ramieniu Jurka.

Gos okrył go nieporadnie skrawkiem kołdry, na której leżeli i patrzył na pogrążoną we śnie twarz. Nie był śpiący. Cholera, czekał na ten moment całe życie. Jeżeli wszystko to, co przeżył miało prowadzić właśnie do tego momentu, to było warto.

Jeszcze mogło być dobrze.

 *** 

No hej! A to niespodzianka, co? Rzadko się u mnie zdarzają takie pikantne momenty... Właściwie to mogę to podpiąć pod pierwszy raz, bo wcześniej były jedynie jakieś zdawkowe sceny (jak sny Marcela). Mam nadzieję, że czytało Wam się... Miło :) Będę wdzięczna,  jeżeli dacie znak jak mi poszło, bo sama nie jestem w stanie tego obiektywnie ocenić. Ostatnią scenę tak intensywnych zbliżeń pisałam ze cztery, czy pięć lat temu... Mogę więc z pewnością powiedzieć, że nie jest to coś, w czym pewnie się czuję, ale kurcze, nawet mi się podoba! Chciałam dać Jurkowi taką małą rekompensatę za to całe jego beznadziejne życie i mam nadzieję, że mi się udało. 

Nie wiem jak Wy, ale sama nie jestem fanką zbyt długich i częstych opisów seksu. Jakoś tak je pomijam, chyba że naprawdę mnie zaintrygują, dlatego raczej nie ma co się spodziewać, że będzie teraz tu tego dużo, ale chyba pierwszy raz Jurka z facetem był warty tych kilku stron w Wordzie. :) 

No i to byłoby tyle na dzisiaj. Do napisania w następnym miesiącu, trzymajcie się zdrowo! <3