Zostań o poranku: Rozdział 24

Rozdział 24: Fałszywe intencje

Powiedzieć, że miał kaca moralnego to mało. On był chory. Leżał w łóżku okryty kołdrą i patrzył w sufit, nie zwracając uwagi na zdołowanego Janka, który przycupnął w kącie łóżka i patrzył na niego nierozumnym wzrokiem. Taki stan rzeczy bowiem utrzymywał się od kilku godzin.

Janek przyszedł do niego po południu i zastał go… Takiego właśnie. Apatycznego, zamyślonego i bladego jak ściana. Na nic zdały się rozmowy, na nic zdał się jego monolog. Jurek wydawał się odlecieć gdzieś do innego świata i nie było z nim kontaktu. Pomrukiwał coś jedynie, patrząc w sufit, a Janek już nie wiedział, jak z nim rozmawiać.

Jurek mu się nie dziwił. Sam by nie wiedział, jak ze sobą rozmawiać. Najlepiej by było, gdyby całkowicie był tej funkcji pozbawiony; dzięki temu najpewniej nie przysparzałby tylu problemów sobie i innym.

Jak on mógł?

Wnętrzności skręciły mu się w brzuchu boleśnie.

Jak on teraz spojrzy Łukaszowi w twarz?

Myślał, a im dłużej nad tym rozważał, tym bardziej trawiła go panika. Chciałby już nigdy więcej go nie widzieć, żeby nie musieć z nim rozmawiać i nie tłumaczyć się. Bo przecież obaj przesadzili. Różnica tylko była taka, że Łukasz był w jednym z najgorszych okresów życia, a Jurek tylko mu dołożył.

To nie tak, że jego nie zabolały te słowa, bo zabolały i to do tego stopnia, że jego serce dalej nie chciało się uspokoić. Teraz jednak, gdy minęło już trochę czasu, jego własny ból i zdenerwowanie zbladły… Zwłaszcza że to i tak nie była prawda. Nie, nie.

Łukasz powiedział to wszystko, bo był rozchwiany. Być może sam by tego chciał, a może była to po prostu forma obrony, bo Jurek pierwszy na niego naskoczył. Jak mógł kazać mu się wynosić? Zapomniał co Nakonieczny wyprawiał w nocy? W jakim stanie był?

A teraz? Co on mógł robić teraz?

Wnętrzności Jurka znowu się skręciły.

Mógł być wszędzie. Mógł odreagowywać jakkolwiek. Może znowu był w klubie, a może był w znacznie gorszym miejscu – w domu, w którym wcale być nie chciał. Na tę myśl Jurek zacisnął bezsilnie pięści i zamknął oczy. Pod powiekami stanął mu obraz bladego Łukasza, kiedy schwycił go za przód bluzy, odsłaniając jego posiniaczoną szyję. Skąd wzięły się tam siniaki? Teraz Jurek nie mógł przestać panikować i rozwodzić się na ten temat.

Ty znasz tylko końcówkę wieczoru.

Przełknął ślinę. Bardzo chciałby znać także jego początek. Nie mówiąc już nic o tym, że zrobiłby dużo, żeby wiedzieć, gdzie Łukasz był teraz…

To było głupie. Przecież go obrzydzał. Jurek parsknął. Janek natomiast spojrzał na niego, jakby urwał się z kosmosu i wbił w niego uporczywe spojrzenie. Na nic mu się to nie zdało, Gos był za bardzo pogrążony we własnych myślach, by zwrócić na to uwagę.

Mógł mieć tylko nadzieję, że Łukasz nie robił sobie teraz jakiejś krzywdy. I że jest z kimś bliskim… Z Emilką i Grzesiem, czy nawet z Elliotem i tym przeklętym Adamem! Z kimkolwiek, kto nie da mu się kompletnie załamać. Bo Jurek spieprzył sprawę po całości. Zwłaszcza to, co powiedział na końcu… To było całkowicie niepotrzebne. Przecież nie miał w głowie ani jednej takiej myśli. Nie chciał porażki Łukasza, tym  bardziej nie chciał go niszczyć, ani rozpowiadać niczego na prawo i lewo. Gdyby chciał, już dawno mógłby to zrobić, jeszcze zanim Łukasz stał się dla niego ważniejszy.

A jednak te słowa wyrwały się z jego gardła, wiec dlaczego Łukasz miałby w nie nie uwierzyć? Jurek musiał jak najszybciej dać mu do zrozumienia, że nie miał czego się obawiać z jego strony. Powinien zrobić to nawet teraz. Miał jego numer telefonu, mógł zadzwonić…

Spojrzał na komórkę leżącą na stoliku nocnym i wpatrywał się w nią grobowo przez ponad minutę.

– Dobra, wystarczy tego. – Janek w końcu nie wytrzymał. – Wstawaj. Nie będziesz tu tak leżał. Martwisz mnie – warknął, zrywając kołdrę z ciała Jurka.

Gos spojrzał na niego oburzony.

– Janek, ja naprawdę nie mam ochoty dzisiaj…

– Gówno mnie to obchodzi – przerwał mu, odrzucając kołdrę na koniec łóżka. – Wstawaj, no już! – mówił, chwytając go za ramię. – Nie będę pozwalał pogrążać ci się w jakiejś dziwnej, jednodniowej depresji. No już, wstawaj, wstawaj! – nalegał, ciągnąc go za ramię, więc Jurek nie miał zbyt dużego wyboru. Westchnął ciężko i w końcu się podniósł. Spojrzał przy tym Jankowi w twarz, a ten uśmiechnął się do niego promiennie. – Możemy pójść na spacer albo do kina, albo do baru, albo na jedzenie… – trajkotał, pilnując przy tym, czy aby na pewno Jurek miał zamiar wstać z łóżka.

Wstał.

– Musimy wychodzić?

– Absolutnie – nakazał stanowczo. – Świeże powietrze dobrze ci zrobi.

Jurek nie był tego taki pewny, ale dłużej się nie bronił. Odświeżenie się i ubranie zajęło mu piętnaście minut, podczas których Janek zaścielił mu łóżko, a potem krzątał się po jego mieszkaniu.

– To gdzie idziemy? – Jurek zapytał markotnie, kiedy byli już na klatce.

– Na jedzenie – odpowiedział, a widząc że Jurek miał zamiar zaprotestować od razu dodał: – Założę się, że dzisiaj nic nie jadłeś, a musisz mieć siły na jutro, nie? – zapytał go retorycznie. Jurek dopiero teraz uświadomił sobie, że przecież jutro był już poniedziałek, na który umówił ich Dęba.

Szlag by to wszystko.

Jak on niby miał się teraz na tym skupić?

Zadzwonienie do Nakoniecznego nagle wydawało się jeszcze lepszym pomysłem. Gdyby to wszystko wyjaśnił może nie miałby takich wyrzutów sumienia i mógłby skoncentrować się na czymkolwiek innym.

Nie zdobył się jednak, by zadzwonić.

– Widzę, że twój entuzjazm maleje z każdym jednym spotkaniem. – Janek westchnął ciężko, chwytając Jurka pod ramię.

– Nie jestem w nastroju.

– Oby jutro lepiej ci dopisywał. Chyba że nie chcesz tam jechać? – zapytał z nutką nadziei w głosie.

– Powinienem to skończyć – powiedział, patrząc jak chłopak kiwa głową.

Wycofywanie się na samym końcu byłoby porażką samą w sobie. A on miał ich już pod dostatkiem.

Obudził się o jedenastej i znieruchomiał w łóżku. Już wiedział, że było późno. Słońce stało na niebie wysoko, a on z paniką sięgnął po telefon. Nie miał żadnych wiadomości. Łukasz się nie odezwał. Oczywiście, że się nie odezwał! Na co Jurek w ogóle liczył?

I dlaczego nie poszedł do pracy? Dlaczego nie pójdzie tam teraz?

Sparaliżowało go. Nie mógł tam iść, powtarzał w głowie. Nie mógł. Jakby on miał się tam niby pokazać?

Zresztą i tak już przepadło. Było późno, a Nakonieczny najpewniej i tak już wiedział, że go nie było. A nawet jeżeli nie wiedział, to na pewno i tak nie chciał go widzieć. Jurek przekręcił się na drugi bok. Spojrzeniem objął całą sypialnię, by po chwili ulokować je w poduszce leżącej naprzeciwko. Jego żołądek skurczył się, kiedy przed oczami zobaczył obraz z wczorajszej nocy. Nie chciał widzieć Łukasza śpiącego tak spokojnie w jego własnym łóżku!

Nie chciał!

Zerwał się na nogi, nawet się za sobą nie oglądając. Miał przecież dzisiaj coś ważniejszego do roboty, niż rozpamiętywanie czegoś tak… tak…

Nieistotnego! Bo przecież Jurka to nie ruszało.

Próbując to sobie wtłoczyć do głowy, zajął się porannymi sprawami. Starał się wyrzucić ciągle powracającą myśl, że powinien być teraz w biurze. Czuł się ze sobą jeszcze gorzej, kiedy wiedział, że nie pomagał Łukaszowi nawet w tym, by jego firma działała sprawnie. Wkurzając się na tę myśl, zabrał się do roboty w domu.

To nie tak, że mu nie zależało. Bo zależało i to bardzo, on po prostu się bał. Wizja spojrzenia w twarz Nakoniecznemu była dla niego niczym osobisty koniec świata, na który nie był gotowy. Jeżeli mężczyzna znowu powie coś tak głupiego i go zdenerwuje, a on zareaguje tak samo? Gniewem i groźbami?

Niestety, Jurek nie mógł zaufać sobie w tym temacie. Gdyby coś takiego wydarzyło się ponownie… chyba zareagowałby tak samo. Jak inaczej bowiem miał zareagować na takie oszczerstwa i zniewagi?

Z drugiej strony odchodził od zmysłów, kiedy zastanawiał się, czy Nakonieczny w ogóle dotarł do firmy. A jeżeli był teraz z kimś… obcym?

Jurek warknął, a palce wsunął we włosy.

Zwariuje. Nie powinien, ale zwariuje, jeżeli zaraz nie pozbędzie się tych okropnych myśli z głowy. Musiał się skupić! I starał się. Przez kolejne godziny próbował robić swoje. Czasami zapominał na chwilę, klika razy udało mu się to nawet na dłużej, ale myśli znowu wracały. Gos nie czuł się tak psychicznie rozchwiany od bardzo dawna i nie znosił tego najlepiej. Na szczęście, Janek przyszedł do niego od razu po skończeniu zajęć i odrobinę go rozproszył.

Usiadł tym razem na kanapie tuż przy Jurku, stykając się z nim ramieniem.

 – Co za dzień! – westchnął, zaglądając mu przez ramię na ekran. – A będzie jeszcze bardziej intensywny – uśmiechnął się półgębkiem, mrużąc swoje niebieskie, psotne oczy. Jurek natomiast się skrzywił. – A ty co? Dalej nie jesteś w nastroju? – zapytał, markotniejąc. – Myślałem, że po wczoraj zrobiło ci się trochę lepiej.

– Tylko na chwilę.

– O co tak właściwie chodzi, co? Powiesz mi? – zapytał, opierając dłoń na ramieniu Jurka. Chciał go tym samym zmusić, by na niego popatrzył i udało mu się. Gos spojrzał Jankowi w twarz.

– Chodzi o mojego szefa. – Zdobył się na wyznanie.

Czyżewski zmarszczył brwi, po czym uśmiechnął się zaledwie kącikami ust.

– No tak. Zazwyczaj chodzi o twojego szefa. – Skinął głową, przypominając sobie, co się działo u Sandry. Jurek natomiast wpatrywał się w niego dłuższą chwilę, starając się wyczytać z niego, co myślał na ten temat. – I co z nim? – dopytał najzwyczajniej w świecie.

– Spieprzyłem sprawę – mruknął wymijająco, odwracając wzrok. Janek uniósł brew.

– Co zrobiłeś?

– Powiedziałem coś, czego nie powinienem był mówić. – Janek przyglądał mu się uważnie. Chyba pierwszy raz Jurek tak otwarcie przyznał mu się do błędu.

– Więc go przeproś.

– To nie wystarczy – mruknął, odkładając laptopa na stół.

– Na pewno będzie lepsze niż nic… – zauważył Czyżewski.  – To co, chcesz mi powiedzieć, że możesz stracić pracę?

– Jeszcze o tym nie myślałem… – Potarł dłonią skronie. – Być może – dodał grobowo. Co on do diabła wyprawiał? Przecież nie chciał jej tracić! Nie mógł jej stracić!

– Więc bardziej chodzi o niego niż o to, że mógłby cię wylać – domyślił się chłopak, na co Jurek tylko westchnął ciężko.

– Chodzi o to, że jestem chujem, okej? Ranie ludzi nawet kiedy nie chcę. A on nie zasłużył sobie na to – warknął, po czym zacisnął usta w wąską linię i nastroszył się cały.

– Jurek, poznałem wielu dupków, ale ty nie jesteś jednym z nich – odpowiedział bez zawahania. Szkoda tylko, że nie miał racji. Gdyby zdawał sobie sprawę, jak wyglądała sytuacja na pewno inaczej by na niego spojrzał. Może więc i dobrze, że nie widział, bo Jurek byłby wtedy skazany na całkowitą samotność, a ta ostatnio przerażała go jak nic innego.

– Jesteś za dobry – Gos powiedział szczerze, szturchając go w ramię, a Janek zarumienił się po uszy.

– No nie wiem… – odparł cicho. Jurek pokręcił tylko głową, nie chcąc słuchać takich głupot.

– To ja nie wiem co bym czasami bez ciebie zrobił – westchnął. Zabrzmiał ckliwie, ale dostrzegł to dopiero, gdy słowa opuściły jego usta. Janek za to zarumienił się jeszcze bardziej, ale uśmiechnął się i zacisnął rękę na ramieniu Jurka w geście wsparcia.

– A ja bez ciebie? – zaśmiał się odrobinę nerwowo. – Jurek, dajesz mi dach nad głową i to za grosze, nie mówiąc już nic o tym, że jesteś dobrym… przyjacielem – dodał skrępowany, ale jego skrępowanie były niczym w porównaniu do ulgi jaką poczuł Gos.

Bardzo chciał coś takiego usłyszeć. W końcu uśmiechnął się szerzej.

Janek jak zawsze działał na niego, niczym najlepszy lek. Dzięki niemu, Jurek kilka godzin później był w stanie pojechać na miejsce spotkania w miarę stabilnym nastroju. Nie było po nim widać wcześniejszych nerwów, na jego twarzy odbijała się jedynie powaga i zdeterminowanie. Wbrew pozorom nie przychodziło mu to łatwo. Cały czas starał się pilnować, żeby jego emocje nie przebiły się na powierzchnię.

Teraz już wiedział, że nie mógł okazywać słabości w tej grupie i że każdy, kto wydawał mu się przychylny mógł okazać się jego wrogiem. Jurek widział to w spojrzeniach niektórych osób, gdy wychodzili z Jankiem z bentleya. Czy doszukał się tego samego w Danielu, który starł podparty o ciężarówkę i patrzył prosto na nich? Nie wiedział, ale po jego plecach przeszła kaskada lodowatych dreszczy, gdy burzowe oczy mężczyzny przelotnie zajrzały w jego własne.

Dęba oderwał się od boku ciężarówki od niechcenia, po czym zaczął iść w ich stronę, na co Jurek cały się spiął. Wciąż pamiętał zachowanie mężczyzny ostatnim razem i nie wiedział, czego miałby się spodziewać teraz. Takiej samej obojętności? A może wrogości?

Gubił się w tym.

Dęba jednak już w drodze posłał Jurkowi zawadiaki uśmiech, którego Gos kompletnie nie potrafił zinterpretować, ani tym bardziej odwzajemnić. Danielowi nie wydawało się to przeszkadzać, gdy przystanął przy nich i lekko rozbawionym wzrokiem obciął najpierw jednego, a potem drugiego.

 – Radzę wam uważać – powiedział na wstępie, uśmiechając się tajemniczo. Jurek zmarszczył brwi.

– Nawet się nie przywitasz? Wolisz rzucać groźby na dzień dobry? – Jurek warknął, mierząc się z facetem na spojrzenia. Ten nic sobie z tego nie zrobił, tym bardziej nie spoważniał, pomimo tonu i chłodnego wzroku Gosa. Jurek natomiast poczuł, że nie ma on dzisiaj zbyt dużo samokontroli. Wystarczyło jedno zdanie, a już został wytrącony z równowagi.  

– Groźby? – Dęba powtórzył rozbawiony. – Raczej dobre rady. Powinieneś ich słuchać – dodał puszczając mu oczko.

Jurek stężał cały. Nie rozumiał zachowania Dębskiego, jednak powiedzenie mu o tym byłoby niczym strzał w kolano. Zamiast tego zacisnął usta w wąską linię. Nie mógł pokazywać, jak bardzo on go dezorientował. Zarówno teraz, jak i ostatnio.

Jurkowi, kiedy przyjechał tu pierwszy raz, wydawało się, że wszystko miał w zasięgu ręki. Że pasuje tutaj jak ulał i nie będzie miał żadnego problemu, żeby się zaaklimatyzować z grupą. Teraz, po zaledwie kilku spotkaniach, zdał sobie sprawę, że wcale nie był taki – nie knuł i nie planował wszystkiego, nie szukał sojuszników, nie pilnował każdego swojego słowa…

A może powinien to wszystko robić, żeby nie spaść na sam koniec łańcucha pokarmowego – bo tak właśnie się teraz czuł. Czuł też, że to Dęba dyktował warunki. Cokolwiek się nie działo, trzymał za sznurki i pociągał za nie z łatwością.

Jurek zastanawiał się tylko, co takiego chciał osiągnąć.

– Uważać na co? – To Janek przerwał narastającą ciszę. Głos miał ostrzejszy, a pozę niedbałą, co zdziwiło Jurka, bo chłopak zazwyczaj w towarzystwie Daniela wycofywał się. Teraz jednak nie byli tylko w towarzystwie Dęby – otaczało i patrzyło na nich znacznie więcej osób, a Janek sam wiele razy podkreślał, że nie są mu to ludzie bliscy.

Patrząc na niego, Jurek jeszcze bardziej utwierdził się w przekonaniu, że sam powinien grać lepiej. Dzisiaj żadne emocje nie mogły zniszczyć jego samokontroli.

–  Na kogo. – Dęba poprawił go szeptem z zawadiackim uśmiechem, tym samym sprawiając, że dreszcze niepokoju przeszły przez kark Jurka.

– Mamy jeszcze więcej wrogów? Cudownie – Janek rozłożył ręce w komicznym geście, nie chcąc niczego po sobie pokazać.

Dęba przyjrzał mu się przez chwilę oceniająco. Zmierzył wzrokiem jego niedbałą, luźną pozę, rozwichrzone blond kosmyki i wąskie, psotne oczy. Może spodziewał się czegoś po nim zobaczyć, a może nie, bo zaraz swoje głębokie, uważne spojrzenie skierował na Jurka.

– Powiedzmy, że fanklub Patryka znacznie się powiększył – szepnął, odwracając wzrok na prawo, gdzie przy barierkach stał wspomniany mężczyzna w otoczeniu kilku osób. – Szczerze mówiąc ani mnie to grzeje, ani ziębi, ale po tym jak spłoną jego Mercedes zrobiło się takie zamieszanie… Ledwo to ogarnąłem – uśmiechnął się fałszywie, wykonując bagatelizujący gest dłonią.

Jurek zagapił się. Najpierw na Daniela, a potem na Patryka, a na jego twarzy odbiła się dezorientacja. Dęba dostrzegł to bez problemu.

– Oczywiście Patryk był przekonany, że to ty za tym stoisz – powiedział do Jurka, powodując tym samym, że mężczyzna spiął się jeszcze bardziej.

– To śmieszne – warknął, chociaż nie było mu wcale do śmiechu. – Oczywiście, że tego nie zrobiłem, nawet nie przyszłoby mi to do głowy!

– Nikt cię nie oskarża. Wiemy, że byłeś wtedy w pracy… – rzucił. Wcale tym Jurka nie uspokoił. Przeciwnie, w jego głowie pojawiło się milion myśli, każda jedna tak samo dezorientująca.

– Wiecie? – warknął, a całe jego ciało stężało. Dłonie zatrząsnęły się, po czym zacisnęły w pięści. Janek położył mu rękę na ramieniu, chcąc go uspokoić. – Śledziliście mnie, czy jak?

– Śledziliśmy? Nie – odparł z takim samym, fałszywym uśmieszkiem. – Sprawdziliśmy i dobrze, bo Patryk nie ma teraz podstaw, żeby robić cokolwiek dalej. Chyba byś nie chciał, żeby w ramach zemsty spłonęło twoje auto? – zapytał retorycznie, a Jurka zalał zimny pot. Milczał. – Chociaż na twoim miejscu zadbał bym o jego nadzór. Nigdy nie wiesz, co może się stać – powiedział lekkim tonem, odwracając niedbale głowę w stronę Patryka.

Tym razem facet uważnie im się przyglądał, lecz tak szybko jak napotkał spojrzenie Dęby, odwrócił wzrok.

Jurek poczuł się jak na lodzie, który zaraz miał się rozkruszyć pod jego stopami. Janek ponownie zacisnął dłoń na jego ramieniu.

– To chore. Nikt o zdrowych zmysłach nie spaliłby czyjegoś samochodu – powiedział, chcąc usłyszeć potwierdzenie słuszności swoich słów, ale Dęba jedynie wzruszył ramionami.

– Ludzie robią znacznie gorsze rzeczny niż to, żeby coś osiągnąć – szepnął, a jego głos nie był już taki swobodny. Tym razem Jurek usłyszał w nim zimniejsze nuty. – Być może przyjdzie ci się o tym jeszcze przekonać – dodał, spoglądając mu w oczy. Potem wzrok przesunął na Janka.

Jurek za to nie był już tylko zdezorientowany, co przestraszony. Sam już nie wiedział, czy Dęba faktycznie mu radził, czy groził.

– Jak już pewnie zauważyłeś… Wzbudzasz mieszane emocje. Chyba lepiej by było dla wszystkich, żebyś się nie wychylał. Chociaż zrobisz co będziesz chciał – powiedział od niechcenia, a oczy mu się przy tym zaświeciły.

– Ja się nie wychylam – warknął, postępując krok do przodu. – Nikogo nie prowokuję. To inni mają ze mną problem – mówił, stając z Dębą twarzą w twarz. Mężczyzna uśmiechnął się kącikami ust, patrząc na powagę i determinację Jurka.

– Podważyłeś ich pozycję.

– To nie jest wystarczający powód, by robić ze mnie wroga.

– Dla niektórych jest. Ale to dobrze. Teraz wiem, na kogo zwrócić większą uwagę. Mi nie przeszkadzasz, właściwie to od kilku tygodni jest dzięki tobie znacznie ciekawiej… A ja nie lubię się nudzić – powiedział, lustrując twarz Jurka, która znajdowała się tak blisko jego własnej.

Gos odsunął się z cichym warknięciem, powodując tym samym, że uśmiech na twarzy Dębskiego poszerzył się.

– Poza tym… Nie zapominaj, że wciąż czekam na naszą kawę. – Mrugnął do niego, robiąc krok w tył.

– Słucham? – Janek pierwszy raz od dawna dał o sobie znać, przyciągając uwagę Dęby, który posłał mu pobłażliwe spojrzenie.

– Umowa to umowa – powiedział do Jurka. Gos zacisnął usta i zmroził faceta wzrokiem. – Ja swojej dotrzymałem – dodał na odchodnym, po czym machnął im ręką i odszedł skąd przyszedł. 

Janek z Jurkiem przez dłuższą chwilę wpatrywali się w jego plecy, nim Janek mocno chwycił Gosa za łokieć.

– Na kawę się z nim umówiłeś?! – szepnął gniewnie, z pretensją. – Odbiło ci?

– To cię najbardziej obeszło z tego wszystkiego?

– Tak! – sapnął, wlepiając w Jurka oburzone spojrzenie.

Gos pokręcił głową.

– Nie rozumiem go. Co on próbuje osiągnąć? Ostatnio sam widziałeś jak się zachowywał, jakbym był jakimś śmieciem, a  teraz? Teraz znowu jest dzięki mnie ciekawiej? Teraz mu nie przeszkadzam? Co za typ – warczał, a Janek słuchał tego wszystkiego skrzywiony.

– Niebezpieczny, okej!? Niebezpieczny! I on wie, co robi, w przeciwieństwie do nas!

– Ciszej! – szepnął Jurek, widząc, jak chłopak się uruchamia.

– On mąci w głowie. Wydaje ci się, że z tobą sympatyzuje, zdradza sekrety… Tylko po to by wyciągnąć na wierzch twoje, a potem je sprzedać za lepszą cenę! – mówił, a Jurek skrzywił się, bo właściwie Dęba coś takiego już zrobił. Sprzedał mu informację o Nakoniecznym.

Informację, którą Jurek całkowicie mógłby zrujnować mu reputacje.

– Nie mam zamiaru grać w jego gierki.

Musiał wyrzucić Łukasza z głowy, Daniela zresztą też, by skupić się na tym, co miał zaraz zrobić.

– Dobrze. On i tak chciał cię tylko sprowokować. „Zrobisz co będziesz chciał” – zacytował, parskając. – On myśli, że nabierzesz się na coś takiego? – zapytał, spoglądając Jurkowi w oczy. – Oczywiście, że się nie nabierzesz – odpowiedział za niego, gotując się z irytacji.

– Janek… – upomniał go mężczyzna, widząc, że ten zaczyna mówić bez opanowania. – Wystarczy już. Zrozumiałem.

Czyżewski westchnął ciężko, ale skinął głową. Obaj pogrążyli się w myślach, przynajmniej do czasu, gdy nie zbliżyli się do barierek i nie otoczyła ich gromada znajomych osób.

– Armani! – Sandra zawołała, a Jurek wyjątkowo się skrzywił na to określenie. – Powiem to na wstępie, żebyś nie myślał, że masz jakiś wybór. Jedziesz ze mną! Od razu, nie ma na co czekać. Stefan niech jedzie z Mateuszem – zalała go falą słów, a Jurek zagapił się na chwilę na jej obkolczykowaną twarz. Kobieta miała pod okiem pokaźne, fioletowe limo.

Gos zamrugał zdezorientowany.

–  No i co się gapisz? Siniaka nigdy nie widziałeś? – Przewróciła oczami. Jurek pokręcił głową.

– Po prostu gryzie się z twoimi różowymi włosami… – odpowiedział, machając ręką od niechcenia. Kobieta zaśmiała się perliście. Jej blond włosy z różowymi pasemkami opadły jej na ramiona.

– Niech mnie diabli wezmą, ale stęskniłam się za tobą. – Podała mu rękę. Jurek uścisnął ją niepewnie, bo przez ostatnie wydarzenia wszędzie doszukiwał się nieszczerości i ukrytych intencji. – Za tobą też, Czyżewski, nie rób takiej grobowej miny! – sarknęła, podchodząc do Janka. Wytargała mu włosy.

– Co ci się stało? – Chłopak zapytał zerkając na pokiereszowaną twarz. Sandra wzruszyła ramionami.

– Nudna historia – zbagatelizowała.

Stali tak w kółku jeszcze przez jakiś czas. Czasami ktoś podchodził do nich się przywitać. Najwięcej było słychać spekulacji o to, komu uda przejść się dalej. Nikt natomiast nie mówił nic o Patryku, ani o tym co się stało. Gos nie wiedział, jak wiele z nich mogło o tym wiedzieć, dlatego nie zaczynał tematu. Z mijającymi minutami rozluźniał się. Nie mógł chodzić taki spięty od dwóch dni, jego głowa już tego nie wytrzymywała. Zaczęły dochodzić do niego inne bodźce. Zapachy mieszały się ze sobą; słodko-gorzki zapach marihuany dominował, chociaż czasami przebijały się przez niego czyjeś perfumy, a także zapach wilgoci i podgniłych liści.

Las w oddali o tej porze roku wyglądał nieprzyjemnie i niebezpiecznie, zwłaszcza kiedy nie przyozdabiały go liście, a warkot silników roznosił się echem pośród drzew. 

Jurek starał się nie patrzeć na Patryka, mimo że ten wyraźnie wbijał w niego spojrzenie małych, świńskich oczek. Gos nie mógł uwierzyć, że ktoś mógł mu podpalić Mercedesa. Czy był to ktoś stąd? Może ten ktoś właśnie z nim rozmawiał?

To wszystko było dla Jurka abstrakcyjne.

Z zamyślenia wyrwał go Dęba, który podszedł do nich, a zamknięty wcześniej okrąg od razu się rozstąpił, robiąc mu miejsce.

– Zaczynamy? – Mateusz zapytał podekscytowany. Dębski skinął mu głową.

– Tak. Wiem, że się spieszysz, więc ty ze Stefanem macie pierwszeństwo. – Mateusz rozpromienił się przeszczęśliwy i skinął głową, po czym od razu wrócił się do samochodu.

– Ja nie wiem, gdzie się on tak zawsze śpieszy – mruknęła Sandra, na co Dęba wzruszył ramionami. Potem przesunął wzrokiem po wszystkich zgromadzonych, łapiąc spojrzenie Jurka. Posłał mu ironiczny uśmiech.

– Nie pozabijajcie się na tym torze – rzucił.

– Kochany jesteś, że się troszczysz – odpowiedziała mu Sandra, wykrzywiając usta w paskudnym uśmiechu. Dęba wzruszył ramionami.

– Nawet nie wiesz, ile bym miał potem do ogarniania… – westchnął ciężko, udając przejętego.

– W chuj – powiedział Sebastian z papierosem w ustach, w swojej ogromnej bluzie i w łańcuchu lśniącym na jej przodzie. 

– W chuj, a jakże – potwierdził mężczyzna, wsuwając dłonie w kieszenie dżinsów. – Dlatego bez szaleństw – nakazał, a Jurek z Sandrą wymienili wymowne spojrzenia.

– Troszczysz się jak cholera – zarechotała kobieta, powodując tym samym grymas irytacji na twarzy mężczyzny.

– Po tym jak cię pobili troszczę się odrobinę bardziej – warknął ponuro, powodując tym samym natychmiastową zmianę zachowania u Sandry. Już się nie śmiała. Jurek z Jankiem spojrzeli na nią niepewnie, na co kobieta się zjeżyła. Nie chciała ich współczucia, ani tym bardziej, by patrzyli na nią jak na biedną, pokrzywdzoną dziewczynę, która nie potrafiła sama się obronić!

–  Hola, hola! Jeżeli uważasz, że jestem pobita, to nie widziałeś jego mordy.

– I nie chcę jej widzieć, bo na pobiciu by się nie skończyło – odparł z powagą, a coś w jego głosie kazało Jurkowi uwierzyć mu w jego słowa. Sandra parsknęła.

– Dzięki, ale sama sobie radzę z własnymi problemami – powiedziała, mierząc się z Dębskim na spojrzenia. Po chwili facet przytaknął jej z westchnięciem. – No idź już do nich. Nie pozabijamy się z Jurkiem przed starem. Po zresztą też nie. – Kobieta sarknęła, puszczając Gosowi oczko.

Daniel ostatni raz obrzucił ich przydługim spojrzeniem, nim skinął głową i oddalił się na metę. Tam Mateusz ze Stefanem już przygotowywali się do startu. Jurek obserwował ich z uwagą, a Sandra mu w tym nie przeszkadzała. Zostali tylko oni i Janek, reszta podeszła bliżej drogi, by wszystko widzieć, a także lepiej słyszeć. Atmosfera była pełna napięcia. Każdy czuł, że zbliżają się do finałów, a tym samym do końca ich spotkań – przynajmniej w tym sezonie. Nie tylko przez to było nerwowo. Patryk wydawał się główną przyczyną takiej atmosfery. Oprócz tego, że był wkurwiony, co widać było na pierwszy rzut oka, chwilami można było zobaczyć jego niepewność, którą Jurek doskonale interpretował.

W końcu nie często płonęły czyjeś samochody.

Patryk czuł się zagrożony. Podczas gdy nie wbijał we wszystkich morderczego spojrzenia, czasami tracił fason, a na jego twarzy pojawiało się zamyślenie. Przez to Jurek jeszcze bardziej się pilnował, by jego twarz nie wyrażała niczego poza chłodną obojętnością.

Kilka razy już przyszło mu się zmierzyć ze spojrzeniem tych wściekłych, świńskich oczek, ale reagował spokojem. Nawet się nie wzdrygnął, nie odwracał też wzroku… On nie miał z tym nic wspólnego, nie będzie się więc zachowywał jak winny. Szczerze powiedziawszy nie było mu wcale żal – Patryk własnym zachowaniem aż się prosił o nauczkę i ktoś postanowił mu ją wymierzyć.

– Mateusz czy Stefan? – Sandra zapytała ich wpatrzona w dwa, gotowe do startu samochody.

– Oby Mateusz – odparł Jurek, przypominając sobie jak ostatnio Stefan z Pawłem chcieli go załatwić. Janek mruknął potwierdzająco, zgadzając się z jego słowami.

Mężczyźni ruszyli na znak Dęby, a Jurek obserwował to w napięciu. Samochody szły łeb w łeb i żaden jeszcze nie wyszedł na prowadzenie. Gos był tak zapatrzony w zawodników, że nie dostrzegł ruchu po swojej prawej stronie. Sandra zauważyła pierwsza, uśmiechając się, Janek chwilę potem, blednąc, a Jurka uświadomił dopiero melodyjny głos.

– Miło was widzieć. – Przez jego plecy przeszły lodowate dreszcze na samo wspomnienie Alicji, która przystanęła przy nich z gracją. Znowu prezentowała się subtelnie, ale Gos wiedział, że gdzieś tam pod wyrafinowaną maską skrywało się całkiem inne oblicze, które wciąż pamiętał z ich ostatniego spotkania.

– Jesteś! – Oczy Sandry zaświeciły się. – Myślałam, że nie przyjedziesz – dodała, a Alicja pochyliła się i pocałowała ją w policzek.

– Jestem – powiedziała miękko, błądząc spojrzeniem po twarzy blondynki. Szybko jednak się odsunęła i wyprostowała z gracją, wygładzając dłońmi materiał kurtki. Przeniosła wzrok na Jurka, do którego uśmiechnęła się zalotnie, ale Gos postarał się o tak samo kamienny wyraz twarzy, co chwilę wcześniej. Janek nawet nie drgnął. Kobieta zmarszczyła brwi. – Miałam odrobinę wolnego czasu, więc postanowiłam, że wpadnę i wam pokibicuję.

– Któremu konkretnie? – Sandra uśmiechnęła się psotnie, powodując tym samym, że Alicja zaśmiała się wdzięcznie.

– Wam obojgu – odparła, próbując przy tym nawiązać większy kontakt z Gosem, ale ten ostentacyjnie ją ignorował. Janek natomiast wyraźnie nie czuł się komfortowo od kiedy Alicja do nich dołączyła.

Zdecydowanie wolałby być teraz tylko z Jurkiem.

– To bardzo miło z twojej strony – odpowiedział dyplomatycznie Gos, chociaż nie brzmiał zbyt wiarygodnie, zwłaszcza kiedy odwrócił wzrok w drugą stronę. Spodziewał napotkać się nim palące spojrzenie Patryka, ale to nie on uporczywie wbijał w nich wzrok a Daniel.

Jurek uniósł brew, ale z powrotem skierował głowę w stronę jego siostry.

– Miałam nadzieję, że dzisiaj będziesz w lepszym nastroju – kontynuowała, pogłębiając irytację Gosa. Ten bowiem już wiedział do czego to zmierzało. Alicja znowu chciała z nim „porozmawiać”.

– Niekoniecznie – zbył ją, czując jak zaczyna w nim buzować. Alicja zaczynała irytować go jak mało kto. Gdy tylko się pojawiała, atmosfera się zmieniała, reakcje ludzi także.

No i Dęba. O co mu chodziło?

– Stresujesz się, że Sandra cię pokona? – mówiła dalej niezrażona. Jurek tym razem obrzucił ją chłodnym spojrzeniem.

– Nie. Jest to mój ostatni powód do stresu – niemalże warknął, powodując tym samym ściągnięcie brwi u Dębskiej. Przez jej nienaganne oblicze przemknął cień.

– Ej, aż tak nisko mnie cenisz? – Sandra zaśmiała się, chcąc rozluźnić atmosferę. Jurek posłał jej niemrawy uśmiech.

– O dziwo, cenię cię bardziej niż wskazywały by na to wątpliwe początki naszej znajomości. – Sandra wyszczerzyła się. Janek natomiast podsunął się bliżej Jurka, a ten, bez wahania, przerzucił rękę przez jego ramię. Alicja zmrużyła oczy. – Co dzieciaku? Idziemy tam? – zapytał, wskazując brodą na pozostałych. Janek od razu potaknął.

– Chodźmy – mruknął, nie patrząc na nikogo.

– Wybaczcie – Jurek rzucił jeszcze w stronę kobiet, nim oddalili się w stronę toru. Janek był spięty, Jurek czuł to nawet kiedy zsunął rękę z jego ramion.

– Nie lubię jej – mruknął grobowo Czyżewski, kiedy znaleźli się już poza zasięgiem kobiet.

– Ja też nie – przyznał Jurek, kierując spojrzenie na Dębę. Ten już na niego nie patrzył. – Mam wrażenie, że oni wszyscy knują coś za naszymi plecami… – mruknął, pozwalając na chwilę by przytłoczyły go negatywne odczucia.

Janek zamyślił się, po czym przytaknął z równie posępną miną.

Mateusz wygrał ze Stefanem. Fakt ten zdziwił większość otaczających Jurka osób, które wydawały się bardziej niż rozdrażnione. Nic dziwnego, wystarczyła chwila, by Jurek zorientował się, dlaczego nastroje niektórych tak nagle uległy gwałtownej zmianie.

Zakłady. Oczywiście. Gos mógł się tego spodziewać, nie był wiec szczególnie zdziwiony. Właściwie to nic sobie z tego nie robił. Nie obchodziło go nawet, czy ktoś obstawiał na niego.

Z mijającym czasem dochodził bowiem do jednego wniosku – nie potrzebował tego wszystkiego. Nie potrzebował nerwów i zarzutów, nie potrzebował podejrzeń i ciągłych zaczepek, podejrzliwych spojrzeń i wygórowanych wymagań.

Wbrew temu, co myślał na początku to środowisko nie dawało wolności, a jedynie złudne jej wrażenie. Tutaj wszystko było kontrolowane. Każdy jego najmniejszy ruch…

Przytłaczało go to. Skoro Dęba sprawdzał, gdzie Jurek był podczas podpalenia samochodu Patryka, skąd mógł mieć pewność, że nie sprawdzał też innych rzeczy? Jak dużo Dębski o nim wiedział?

Jurek wzdrygnął się na samą myśl.

Jak gdyby tego było mało, Daniel podszedł do niego od niechcenia.

– Gotowy? – rzucił, obserwując kątem oka wszystko, co działo się wokół. Byli otoczeni przez Andrzeja, Sebastiana, Sandrę, Janka i jeszcze kilka osób, których Jurek nie znał tak dobrze. Szajka Patryka stała dużo dalej niepocieszona, że Stefanowi się nie udało.

Jurek skinął pewnie głową.

– Gotowa? – Daniel zadał to samo pytanie Sandrze.

– Jak nigdy.

– No to na co czekacie? – sarknął, unosząc brew.

Jurek wymienił spojrzenia z przeciwniczką, po czym oboje skinęli sobie głowami i ruszyli do własnych aut, rozdzielając się.

W drodze Jurek nie był w stanie wyrzucić z głowy czarnych myśli. Był zamyślony na tyle, że nie zauważył stojącej  w cieniu przy jego samochodzie sylwetki, do czasu aż ta nie poruszyła się, zdradzając swoją tożsamość.

Alicja…

– Długo tu stoisz? – Jurek rzucił sceptycznie, niemalże kpiąco, wkładając przy tym niedbale dłonie w kieszenie płaszcza. Płaszcza, który Łukasz…

– Zaledwie chwilę. – Alicja nie dała mu powrócić myślami do Nakoniecznego. – Chciałam życzyć ci szczęścia.

– Jesteś wyjątkowo uprzejma.

– Dlaczego miałabym nie być? – zapytała, uśmiechając się subtelnie. Każdy jej gest był finezyjny i delikatny, i Jurek pewnie gotów by był w to uwierzyć, gdyby nie zraził się do niej ostatnim razem. Alicja nie była w stanie tego odbudować, jakkolwiek by się starała. Nie, kiedy obrażała i ignorowała jego przyjaciela. Wtedy wyszło, że wcale nie była taką damą na jaką się kreowała.

Gos wzruszył ramionami, a kobiecie zaświeciły się oczy.

– Liczę na to, że wygrasz. Chciałabym się z tobą zmierzyć – dodała, odrzucając swoje falowane włosy na łopatki. Jurkowi nie umknęło uwadze, że jej kurtka była rozpięta, a na nagiej szyi zawieszony był łańcuszek, którego zawieszka sięgała dekoltu.

– Mam wymagającą przeciwniczkę.

– Sandrę? – Kobieta parsknęła, machając przy tym dłonią. – Nie bądź śmieszny – dodała, opierając się o maskę bentleya.

Jurek posłał jej lodowate spojrzenie. Właśnie utwierdzał się w fakcie, jak bardzo nie znosił tej kobiety.

– Co w tym śmiesznego? – warknął ponuro, a Alicja przyjrzała mu się z uwagą.

– Ona taka jest – odpowiedziała poważnie, mrużąc oczy. Gos uniósł brew.

– To ja czy ona? Zdecyduj się – parsknął prześmiewczo, czując, jak cały szacunek, który do niej miał znika pod wpływem jadowitych słów i wyrafinowanych gestów.

Jurek nie miał wątpliwości, że miał przed sobą żmiję. Żmiję, która skrzywiła się i nastroszyła, słysząc jego słowa.

– Ciebie stać na więcej – odpowiedziała po chwili, tym samym wywołując krótki, suchy śmiech u Jurka.

– Nie masz prawa tego wiedzieć – warknął, podchodząc do drzwi kierowcy. Alicja zastąpiła mu drogę, wciskając się w ostatnim momencie między niego, a samochód.

– Wiem to – mruknęła cicho. – Wygraj, bym mogła to przetestować. – Jej usta prawie muskały jego szczękę, gdy to mówiła. – Zaimponowałeś mi wtedy w barze. I teraz… Teraz też mi imponujesz. Jestem pewna, że miałabym w tobie godnego rywala – powiedziała, kładąc mu dłonie na ramionach.

Jurek nie poczuł nic. Żaden dreszcz ekscytacji nie przeszył jego ciała, ton głosu nie wywołał suchości w gardle, a dotyk… Był jałowy i niechciany.

Uśmiechnął się pusto, zsuwając z siebie nachalne dłonie.

– Ty też mi wtedy zaimponowałaś – mruknął, spoglądając przelotnie w zielone oczy. – Od tamtej pory jednak wiele się zmieniło – powiedział, chwytając za klamkę. Twarz Alicji stężała. Kobieta była zmuszona odsunąć się, gdy Gos otworzył drzwi, ignorując ją.

W jej oczach na sekundę pojawiło się coś niebezpiecznego, ale Jurek tego nie widział.

Wsiadł do samochodu, zastanawiając się, jak wielki dostanie opieprz za chwilę zwłoki. Kiedy wjechał na start i zobaczył wyraz twarzy Daniela, doszedł do wniosku, że wielki. Facet jednak powstrzymał się od jakichkolwiek uwag. Jedynie obrzucił Jurka i Sandrę uważnym spojrzeniem, po czym machnął im ręką, tak samo od niechcenia jak zawsze.

Jurek wystartował. Pierwszy raz odkąd w tym uczestniczył był zrelaksowany.

Zerknął na wyprzedzające go granatowe audi, po czym uśmiechnął się delikatnie.

Odpuścił. 

***

Hej wszystkim! Mam nadzieję, że nie macie wobec mnie morderczych planów po tej długiej, z pewnością nieplanowanej, przerwie. Po raz kolejny utwierdzam się w fakcie, że nie powinnam nic mówić, bo potem wychodzi inaczej, więc... Na ten moment napomknę tylko, że dopiero skończyłam ten rozdział i nie wiem, kiedy pojawi się kolejny. Oby szybciej, bo niedługo zrównam się z Jurkiem miesiącami (co pewnie i tak nastąpi) :P 

Mam nadzieję, że nie jesteście zawiedzeni, że Łukasz się nie pojawił, a nawet jeżeli, to chociaż minimalnie Wam to zrekompensowałam spotkaniem z Dębą i jego gromadką. 

Swoją drogą, Jurek miał kaca moralnego, zupełnie tak jak chcieliście. :)

Jak zawsze dziękuję Wam ślicznie za wszystkie komentarze i już nie przedłużam, bo zaraz mam wykłady, więc muszę biec na ten deszcz ._.

Ściskam Was i do następnego!