Zostań o poranku: Rozdział 23

Rozdział 23: Zbyt wiele

Informacja ta dochodziła do niego powoli, wprawiając go w coraz większą zadumę. Potrzebował chwili, by przeanalizować sytuację, by przemyśleć to wszystko, a im dłużej myślał, trwając w zawieszaniu, tym bardziej sprzeczne emocje w nim szalały.

Cieszył się.

I był przerażony.

Uśmiech, który powoli miał wykwitnąć na jego twarzy, przykryło zasępienie. Potem znowu poczuł, że chce się uśmiechnąć i równie szybko wróciła do niego początkowa dezorientacja. Dlatego też trwał w bezruchu, a żaden mięsień jego twarzy nawet nie drgnął.

Był bombardowany uczuciami, wspomnieniami i słowami, których ostatnio był świadkiem. Huragan w jego głowie wzmagał się, żołądek zacisnął w supeł, a brwi zmarszczyły się. Była to jego pierwsza reakcja, która wywołała za sobą lawinę następnych; Jurek pobladł, palce splótł nerwowo pod stolikiem, z tyłu potylicy i na karku poczuł gorące, nieprzyjemne dreszcze. Jakby się bał. Bał się, ale wciąż gdzieś po drugiej stronie własnej głowy czuł radość.

Ta idealna para w końcu rozpadła się na dwie, oddzielne połówki! Coś co wydawało się całością, niczym jebana pomarańcza, rozłamało się! Czy było to aż takie dziwne? Kiedy patrzyło się na taką pomarańczę pierwsze co rzucało się w oczy to gruba skóra. To ona spalała cały środek. Środek, który po odkryciu był podatny na zranienia. Wystarczyło tylko nacisnąć, a już pękał. Wcale nie stanowił nierozłącznej całości.

Z nimi było tak samo.

Mimo że wszystkim wydawało się, że są oni z pozoru nierozłączni… to jednak otoczka została zdjęta, coś co utrzymywało ich w ryzach zniknęło, a teraz byli odkryci i podatni na zranienia. Z tej dwójki jednak tylko jedna osoba interesowała Jurka. A kiedy myślał on, w jakim stanie może znajdować się Nakonieczny, radość odchodziła.

Strach zaczął rozprzestrzeniać się po jego wnętrzu, zabierając miejsce satysfakcji.

Drżące usta Łukasza, jego ostatnie zachowanie, spuszczony wzrok… Wszystko to pojawiło się ponownie pod powiekami Jurka i coś ścisnęło go za gardło. Kiedy pomyślał jak może czuć się mężczyzna, miał ochotę odnaleźć go choćby teraz, przeprosić za to jakim dupkiem był i pomóc jakoś stanąć mu na nogi. Albo podeprzeć, żeby te nogi się pod nim nie ugięły.

– Nic nie powiesz? – Dotarło do niego jakby z oddali. Uniósł głowę, napotykając na drodze wzrok Małgosi. 

– Jeszcze nie wiem, co mam o tym myśleć. – Potarł palcami skronie.

Czuł ucisk w klatce piersiowej. Przed oczami zobaczył Marcina, który pochylał się nad Łukaszem, obejmując go za szyję i nie mógł uwierzyć, że to już była przeszłość. W końcu jeszcze tak niedawno wydawali się tacy szczęśliwi…

Ale czy na pewno? Kiedy o tym myślał, dochodził do wniosku, że Łukasz chyba taki nie był. Na tamtej imprezie Jurek widział to jak na dłoni.  

Wzdychając, odwrócił głowę i rozejrzał się po wszystkich zgromadzonych ludziach. Niestety, nie znalazł tam ani Marcina ani Łukasza.

– A ty… Powiedziałaś, że dowiedziałaś się już wczoraj?

– Tak. Przez Dorotę. Wiedziałam, że coś jest na rzeczy. – Jurek skinął z wolna głową.

Nie dziwiło go to, Dorota wydawała się przyjaciółką Marcina, możliwe więc, że Słowiński sam jej powiedział a ona rozgadała to dalej. Prawdę powiedziawszy, wyglądała na taką, która mogłaby tak zrobić.

– Trochę nie mogę sobie tego wyobrazić – westchnęła kobieta, na co Jurek jej przytaknął. On też czuł się dziwnie z nową informacją i jeszcze trudno było mu ją przyswoić. – W końcu, co będzie z firmą…?

Pytanie to wydawało się zawisnąć w powietrzu i nie dawało spokoju wszystkim tym, którzy zdawali sobie sprawę z obecnej sytuacji. A że plotki rozprzestrzeniały się niczym świeże bułeczki, pod koniec zmiany wiedzieli już prawie wszyscy. I każdy czekał.

Jurek także, chociaż nie spodziewał się, że dostanie szybko odpowiedzi. Łukasz z Marcinem wyparowali i więcej Jurek ich nie widział. Porozmawiał za to z Jeremim, tak jak sobie obiecał. Postarał się przy tym nie być aż taki „straszny”, co chyba wyszło dziwnie, bo chłopak coraz wbijał w niego niedowierzające spojrzenie, jakby stał przed nim całkiem inny człowiek. Swobodny ton Jurka zamiast go relaksować, wywoływał w nim jeszcze większy niepokój, bo mimo że Gos nie był względem niego  nigdy aż taki okropny, zazwyczaj zachowywał ogromny dystans.

Mimo tego było lepiej. Oczywiście tylko z Jeremim, bo poza tym wszystko wydawało się sypać.

Jurek już dwie godziny siedział w domu z kubkiem kawy w rękach i rozmyślał. Gdzieś tam z tyłu głowy było mu głupio, że co jakiś czas zadowolenie do niego wracało, ale po prostu wracało i nic nie mógł z tym zrobić. Niewiele mógł poradzić na własne uczucia, mimo że czuł się przez to najzwyklejszym chujem. Wiąż przecież pamiętał jak on przeżył rozstanie z narzeczoną, jaki załamany był…

A teraz być może Łukasz przeżywał to samo.

Ale czy na pewno? Ich sytuacje różniły się diametralnie. W końcu Łukasz i Marcin nie mogli się po prostu rozstać. Wciąż łączyła ich firma. I chyba to było najgorsze.

To było jak powolne odrywanie plastra. Przez cały czas boli jak cholera, a końca nawet nie widać. Zdecydowanie lepiej by było, gdyby mogli się po prostu odciąć, pójść swoją drogą… Ale nie mogli. Jeszcze nie teraz.

Jak długo zajmie im cała papierologia i załatwienie wszystkich spraw? Bo przecież będą musieli to jakoś załatwić. Jurek nie wyobrażał sobie, by mogli oni dalej prowadzić firmę, jak gdyby nigdy nic, a przecież będą do tego zmuszeni, przynajmniej przez jakiś czas.

Z ulgą przyjął dźwięk pukania do drzwi. Poderwał się od razu, pozwalając sobie na chwilę wytchnienia od ciągłych rozmyślań. Widok Janka w progu poprawił mu humor.

– Patrz, twój ulubiony współlokator! – wyszczerzył się, wskazując na swoją klatkę piersiową palcem.

– Jedyny współlokator – poprawił go Jurek z wrednym uśmieszkiem. Janek również się uśmiechnął, nie biorąc sobie tego przytyku do siebie. Zresztą już kiedyś o tym rozmawiali.

– Mogę? – zapytał, wychylając się przez próg. Musiał przyjść prosto z dworu, bo miał jeszcze zaróżowione z zimna poliki i nos. Jurek wpuścił go bez sprzeciwów. Uwielbiał ich zwyczajowe posiedzenia u niego w salonie.

Kiedy jednak siedli, szybko zdał sobie sprawę, że Janek jest jakiś nieswój. Siedział spięty i wyprostowany, zamiast półleżeć, jak to miał w zwyczaju, a palcami jednej dłoni uderzał o wierzch drugiej w szybkim tempie.

Jurek zresztą również nie był najbardziej rozluźnionym człowiekiem na świecie – nie mógł zapomnieć o tym, czego się dzisiaj dowiedział, a i postawa chłopaka mu tego nie ułatwiała.

– Hej, Jurek… – Na szczęście Gos nie musiał czekać długo na wyjaśnienia. – Rozmawiałeś ostatnio z Dębą? – zapytał, wbijając w niego pytające spojrzenie.

– Nie. Nie dawał znaku życia odkąd widzieliśmy go ostatnim razem – odpowiedział, marszcząc brwi. Przez wszystkie ostatnie wydarzenia najzwyczajniej zapomniał o Dębie. Miał w końcu tyle na głowie, a facet nie zrobił absolutnie nic, by zmienić ten stan rzeczy. – Czemu pytasz? Odzywał się?

– Nie, ale rozmawiałem z Sandrą. Wspominała, że napięta atmosfera coś u nich, ale że niedługo powinno ruszyć to do przodu i że najpewniej Dęba się odezwie – mruknął, nie wyglądając na najszczęśliwszego.

Jurek natomiast myślał przez chwilę, po czym wzruszył ramionami.

– Poczekamy, zobaczymy – mruknął, zastanawiając się, co mogła oznaczać ta „napięta atmosfera”. – Sandra mówiła coś więcej?

– Nie bardzo – odparł, zatapiając się w fotelu. Wychodziło na to, że ciążyła mu niewiedza, czy Daniel nie chciał przypadkiem go wykluczyć, odzywając się jedynie do Gosa, a do niego nie. – Jedynie że mają jakieś problemy i dlatego wszystko się tak przeciąga.

Przeciągało się, Jurek nawet nie ukrywał, że był poirytowany brakiem jakichkolwiek informacji, wydawało mu się, że nawet już przestał czuć ekscytację związaną z prowadzoną przez Dębę działalnością, ale kiedy ten napisał do niego dwie godziny później od razu się ożywił. Najwyraźniej jeszcze nie do końca było mu to obojętne.

– W poniedziałek o dwudziestej tam gdzie ostatnio – przeczytał. – Nie wysilił się za bardzo – prychnął, lustrując treść wiadomości.

– Mi wysłał to samo. Pewnie wkleja to do wszystkich. – Janek uśmiechnął się wymownie, przekręcając oczami.

Jurek westchnął ciężko. Chwila ekscytacji minęła. Gos bowiem spodziewał się, że może jednak dostanie bardziej spersonalizowanego SMS-a, może Daniel wyjaśni mu cokolwiek, ale… Ale właściwie dlaczego miałby? Ostatnio Jurek nie wydawał się dla niego istotny, przeciwnie. Dęba potraktował go niemalże jak powietrze, więc Gos nie miał powodów, by spodziewać się innego traktowania.

– Więc… Poniedziałek – mruknął jakby od niechcenia.

– Na to wychodzi – potaknął Czyżewski, przyglądając się emocjom na twarzy mężczyzny. – Przynajmniej ma być dobra pogoda – spróbował go pocieszyć i zarazić swoim promiennym uśmiechem, ale nie bardzo mu to wyszło.

Jurek nie był dzisiaj w nastroju do uśmiechania się.

Jutro również nie był. Dzień przywitał go zimnem i szarością, a także brakiem prądu przez jakąś awarię. To był wystarczający powód, by Jurek doszedł do wniosku, że był to zły znak i że ten dzień najpewniej nie przyniesie mu niczego dobrego. Nie pomylił się.

W pracy kilka razy miał okazję zobaczyć Łukasza, ale jego widok przyprawiał go o ucisk w żołądku. Mężczyzna był blady jak ściana, a fiolet odznaczał się pod jego oczami wyraźnie. Nie mówiąc już nic o tym, że te oczy, które były jego prywatną wizytówką, teraz były przekrwione i przysłonięte przez ciężkie powieki.

Nakonieczny pewnie wcale nie sypiał.

Na dodatek był zabiegany. Jurek widział to jak na dłoni i miał tylko nadzieję, że Łukaszowi jakoś udaje się wiązać koniec z końcem. Nie wiedział tylko, kiedy zaczęło mu tak zależeć na jego dobrym samopoczuciu, by wykrzywiona w smutku twarz działała na niego jak płachta na byka. Chodził cały czas poddenerwowany i tylko dopytywał się Małgosi, czy przypadkiem nie dowiedziała się czegoś więcej. Dopytywał nawet Jeremiego, czy nie wyminął się gdzieś z Łukaszem i nie zauważył czegoś podejrzanego. Samemu natomiast czuł się jakby miał wbudowany w głowie monitoring razem z namiarem na swojego szefa.

Szef jednak, w przeciwieństwie do Jurka, nie miał ochoty na konfrontacje. Gdy widział Gosa jego wzrok stawał się jeszcze bardziej mętny, by po chwili wbić się gdzieś w ścianę czy w podłogę.

Jurek to rozumiał, dlatego nie naciskał. I chociaż chciał porozmawiać z Nakoniecznym nie zamierzał przekładać własnych zachcianek nad te jego. Facet potrzebował chwili, by wszystko sobie poukładać w głowie i by stanąć na nogi, a Jurek, zwłaszcza biorąc pod uwagę ich przeszłość, nie był najlepszą osobą, by mu w tym pomóc.

Na dodatek zamiast poprawić sytuację, mógłby tylko wszystko pogorszyć. W końcu wspieranie po rozstaniu było jeszcze wykonalne, ale wspieranie po rozstaniu mężczyzny z mężczyzną? Po chwili zastanowienia Jurek potrząsnął głową i doszedł do wniosku, że jednak nie było to zadanie dla niego.

Znowu obudziło się w nim zadowolenie. Zadowolenie z tego, że Łukasz w końcu będzie normalniejszy. Może trochę się opanuje, pomyśli nad sobą i zaprzestanie dewiacji? Będzie bardziej jak zwykły, porządny mężczyzna? Może to po prostu Marcin tak bardzo zamieszał mu w głowie, a teraz, kiedy go nie będzie, być może coś się zmieni.

Przez cały dzień nie zmieniło się jednak to, że Nakonieczny nie chciał z nim rozmawiać. Jurek więc robił swoje, nie chcąc dokładać mu problemów w postaci niewykonanych w terminie projektów. Szczerze powiedziawszy, trochę się o to martwił, bo przez ostatni tydzień nie był zbyt produktywny, postanowił więc wziąć robotę do domu. Na szczęście, co Jurek sprawdził od razu po przyjściu, prąd już działał, więc przygotował laptopa, w między czasie podgrzewając obiad z cateringu w piekarniku.

Tak upłynął mu wieczór. Wymienił też kilka wiadomości z Jankiem, który był na taksówkach i miał wrócić bardzo późno, ale nie chciał mu przeszkadzać. Na dodatek bał się, że Czyżewski mógł odpisywać podczas siedzenia za kółkiem, więc wolał nie przyczyniać się do ewentualnych wypadków.

W łóżku leżał już od godziny i nie mógł zasnąć. Natrętne myśli nie chciały mu dać spokoju. Tym razem jednak nie chodziło o Łukasza. Tym razem znowu chodziło o niego i o to, że był sam. Leżał w pustym łóżku, w wielkim mieszkaniu, w którym panowała tak niezmącona cisza, że każdy jeden odgłos z ulicy przyprawiał o dreszcze.

Myślał o tym, kiedy ostatnio miał okazje być z kimś. Wtedy… W hotelu? Z kobietą, której imienia nie pamiętał, nie mówiąc już nic o jej twarzy? Kiedy to było?

Nie mógł sobie przypomnieć.

Wiedział tylko, że teraz jest sam i mu to doskwierało. Niczym drzazga pod paznokciem, kuła go i kuła, wbijając się coraz głębiej, przebijając przez skórę i płynąc wraz z krwią aż do serca.

Zacisnął powieki, wyrzucając z głowy to wyobrażenie.

Wcale go nic nie kuło, nie bolało i nie było tak źle. Jego ciało nie miało podstaw, by być takie spięte. Leżał we własnym domu, w wygodnym łóżku, miał samochód o jakim większość mogła tylko pomarzyć, miał wiedzę i umiejętności warte pozazdroszczenia… Dlaczego więc był taki nieszczęśliwy?

Nie, nie.

Przecież wszystko było w porządku. Wcale nie pomyślał, że był nieszczęśliwy, bo nie był. Ma wszystko, czego chciał. A gdyby tego nie miał, mógłby to sobie kupić w jednej chwili. Co z tego, że mu czegoś brakowało? Przecież zawsze wszystkim brakuje. To jeszcze nie był powód, żeby być nieszczęśliwym. Gdyby był chory, albo biedny… Wtedy miałoby to większy sen.

Przekręcił się na drugi bok. Serce biło mu nienaturalnie szybko, a w gardle czuł suchość.

Wcale tak nie myślał. Chciałby, ale tak nie myślał.

Poczucie beznadziejności sprawiało, że ciężko mu było oddychać. Był tylko on i ta pustka; wolna przestrzeń, której nikt nie wypełniał. Jak wiele przeżył takich nocy, jak ta? Jak wiele myśli podobnych do tych przepływało mu przez głowę każdej samotnej nocy?

Zbyt wiele.

Nie chciał już ich. Chciałby po prostu zasnąć, bez myślenia jak dobrze byłoby mieć kogoś obok. Może jemu po prostu nikt nie był pisany? Być może miał zapisane w kartach by być samotnym? Może to miało być jego przekleństwo za to, jaki był wcześniej?

Zasnął.

Następnego dnia o tej porze, po tym jak pozałatwiał wszystkie bieżące sprawy, popracował i wysprzątał mieszkanie, udał się do swojego ulubionego klubu. Nie chciał powtórki z wczorajszej nocy, musiał czymś zająć myśli. A czy był na to jakiś lepszy sposób niż wyjście do ludzi, którzy w choć małym stopniu byli do niego podobni? Na pewno łączył ich klimat i muzyka. Do przygaszonego, żółtego światła i szklanki Whisky w ręce pasował ciężki, chrapliwy w niektórych momentach głos wokalistki, której śpiew zaszczycał ich z głośników.

Wszyscy zgromadzeni wydawali się odprężeni. Rozmowy były ciche i toczyły się między nieznajomymi. Jurek uwielbiał to w tym miejscu. Mógł tutaj przyjść sam i nie czuł się wykluczony. Co raz ktoś szukał tu partnera. Nie tylko na noce, chociaż to akurat mieściło się w kręgu zainteresowań Gosa, ale także do rozmów i miło spędzonego czasu przy bluesie, alkoholu, a czasami i przy cygarze.   

Jurek nie miał problemu ze znalezieniem sobie wybranki. Rozmowy szły mu gładko, nigdy nie wstydził się ich zacząć, a i skończyć wiedział jak.

Pasował do tego miejsca. Nawet jego uroda wpisywała się w klimat. Jurek miał w sobie coś niedzisiejszego i chociaż uważał siebie za całkowicie przeciętnego, przyciągał uwagę. Może to za sprawą drogich ubrań i sposobu w jaki je nosił, a może to jego chłodne spojrzenie zwracało uwagę, albo zawsze starannie zaczesane włosy. Być może elokwencja i wiedza, którą posiadał.

Cokolwiek by to nie było, Jurek właśnie siedział w towarzystwie jednej pani i rozmawiał z nią cicho, zajmując stolik przy oknie. Pani szybko okazała się Weroniką, a Weronika bardzo szybko wyraziła zainteresowanie, by lepiej poznać towarzysza. Rozmowa kleiła się, chociaż Jurek skłamałby gdyby powiedział, że stracił dla niej głowę.

Właściwie to było wręcz przeciwnie.

Pomimo wpatrzonych w niego niczym w obrazek jasnych oczu, miał w sobie blokadę, której nie potrafił przeskoczyć. O co mu chodziło? Przecież chciał kogoś, by w nocy nie czuć się obezwładnionym pustką, którą miałby wokół siebie. Chciał kogoś, by poczuć odrobinę ciepła…

Chciał kogoś. Ale nie na chwilę. Nie na jedną noc.

Co on znowu wyprawiał? Czy już zapomniał, że chwila zapomnienia jest nic nie warta w porównaniu do bólu, jaki przychodzi o poranku? Jak długo jeszcze będzie się łudził i dawał złapać w tę samą pułapkę zanim w końcu go to złamie?

Drgnął. Weronika właśnie położyła mu dłoń na przedramieniu i zacisnęła na nim palce, a on poczuł jak w żołądku wszystko mu się przewraca. Odsunął się gwałtownie, mając wrażenie, że panika zaczyna przejmować nad nim kontrole. Rozkołatane serce obijało mu się po klatce piersiowej, a palce drżały, kiedy łapał za swój płaszcz. Chyba wyrzucił z siebie jakieś łamane przeprosiny, ale nie wiedział, co dokładnie opuściło jego usta, kiedy niemalże biegiem opuszczał lokal.

Wiedział tylko, że więcej tego nie zniesie. Czuł się jak pięciolatek, który błądził po omacku w ciemności. Miał w sobie tyle sprzeczności. Tyle chęci i obaw zarazem.

Może to była ona? Może Weronika by została? Może powinien spróbować?

Ale czy on chciał Weroniki?

Nie chciał, nie chciał, nie chciał.  

Ale może by zechciał, gdyby dał jej szanse? Dlaczego uciekł? Dlaczego chcąc czegoś stałego szukał pocieszenia w jednonocnych spotkaniach? Przecież wiedział, że to nie działa w ten sposób! Że żeby zbudować z kimś trwały związek nie można zaczynać od seksu. Dlaczego wiec nie próbował zrobić tego we „właściwy” sposób?

Przez Izę?

Potrząsnął głową. Nie chciał teraz o niej myśleć. Zresztą ona była przeszłością, tak jak wiele innych osób i sytuacji w jego życiu. Lepiej więc będzie jeżeli przeszłość zostanie w przeszłości.

Błądząc tak myślami, Jurek żwawym krokiem kierował się w stronę domu. Potrzebował chłodnego powietrza, by otrzeźwić umysł, dlatego nie zamierzał zamawiać taksówki. Może jeżeli porządnie zmarznie coś w końcu kliknie mu w głowie i da mu jakieś odpowiedzi, żeby już tak nie błądził.

 W tej chwili był zbyt zamyślony, by kwestionować swoje postanowienie. Niestety, dopiero kiedy usłyszał głośną, popową muzykę przypomniał sobie dlaczego tak rzadko przemierzał tę trasę pieszo.

Uniósł głowę, chociaż doskonale wiedział, jaki widok miał go zastać po prawej stronie chodnika. Coś jednak kazało mu spojrzeć na tę bandę dziwaków, którzy oblegali równie dziwaczny klub, oblepiony różowymi neonami. Wpatrywał się w szyld przez dłuższą chwilę, zwalniając kroku. Muzyka była tak głośna, że Jurek z ulgą skupił się na niej, a nie na własnych myślach.

Klub gejowski, pod którym wysadził go Janek, gdy się poznali, nie wyglądał szczególnie inaczej od reszty zabudowań w okolicy. Ot, zwykły budynek, dość stary, którego jedyną ozdoba były neony.

A pod neonami… Mężczyźni. Jurek zerknął na nich przelotnie i odwrócił wzrok. Ręce zacisnął w pięści, by dać upust zdenerwowaniu i obrzydzeniu, które poczuł, gdy tylko na nich spojrzał. Oni wszyscy, choć różnorodni, wszyscy byli obrzydliwi. Aż zbierało się na wymioty.

Gos wbił spojrzenie w chodnik, idąc szybkim krokiem dalej. Wtedy jednak przed oczami dostrzegł coś dziwnego. Błysk obrazu, na który przed chwilą patrzył. Wszyscy ci mężczyźni… Może ośmiu? Ustawieni dwójkami, rozmawiający ze sobą… całujący się…

I znajome, falowane włosy, które jako jedyne wystawały zza jakiegoś faceta stojącego tyłem do Jurka.

Gos stanął jak wryty.

Przez sekundę analizował obraz nim odwrócił się gwałtownie, wbijając wściekłe spojrzenie w tego mężczyznę, który zasłonił mu jedyny warty uwagi widok w całym tym burdelu. Teraz na szczęście, kiedy Gos zmienił położenie już widział dokładnie.

Nakonieczny stał pod ścianą, a jego gęste, falowane włosy wystawały spod kaptura czarnej bluzy. Chociaż może stał to zbyt dużo powiedziane. Raczej był przyciskany do budynku przez jakiegoś faceta, który sunął ręką wzdłuż jego ramienia, a nogą… Nogą bezwstydnie ulokował się między jego udami.

W Jurku się zagotowało. Wściekłość przysłoniła mu wszystko inne, barwiąc świat na czerwono; na kolor krwi, która zaraz się poleje z pyska tego faceta. Niech no on tylko przesunie tę cholerną rękę o centymetr...!

Przesunął.

Jurek z wściekłym sapnięciem ruszył do przodu, nie zastanawiając się nad tym, że właśnie szarżował pod klub gejowski z zamiarem sprana nieznajomego pedała, który miał czelność położyć łapska na Łukaszu.

Łukaszu, którego ręce bezwładnie zwisały wzdłuż ciała! Nie broniły się, nie odpychały natręta, nie uderzały w proteście…!

Dobrze, że Jurek był w pobliżu, żeby samemu go odepchnąć.

Już miał go złapać za ramię, by odciągnąć go gwałtownie, kiedy to facet, kierowany przeczuciem, odwrócił głowę, napotykając spojrzeniem spojrzenie rozwścieczonego Gosa. Zamrugał, ale wciąż nie odsunął się od Nakoniecznego ani o milimetr. Jedynie spojrzał na Jurka oceniająco, po czym uśmiechnął się obleśnie.

– A ty co? Piszesz się na trójkącik? – zarechotał wyraźnie ucieszony, nie wiedząc, że Jurek jest na granicy samokontroli i zaraz może zrobić się bardzo nieprzyjemny.

– Zabieraj łapska – udało mu się odpowiedzieć, ignorując tę obrzydliwą sugestię.

– Mam je położyć na ciebie? –  rechotał dalej, ale jedyne co zrobił, to docisnął Łukasza mocniej do ściany. Wyglądał jak prostak. Miał na sobie czarną, pikowaną kurtkę i szerokie dresy, na dodatek był łysy.

Jurek zacisnął pięści, po czym spojrzał na Nakoniecznego. Przeraził się widząc jego nieobecne spojrzenie, które balansowało gdzieś pomiędzy Dresem a nim.

– Powtarzam po raz ostatni. Zabieraj od niego te wstrętne łapy – warknął, używając najostrzejszego tonu.

Dres spojrzał mu wyzywająco w oczy, po czym w jednej chwili oderwał od Nakoniecznego dłonie.

– Widzisz? Zero rąk – zaśmiał się, by następnie podsunąć znacznie nogę do góry.

Łukasz warknął.

Jurek natomiast już nie czekał. Coś co wcześniej go blokowało puściło hamulce. W przeciągu milisekund zamachnął się, wymierzając pięścią w policzek faceta i uderzył go z taką siłę, że ten aż się przekręcił.

Łukasz osunął się na nogach do ziemi, a Jurek nie mógł go złapać, bo Dres już szykował się, żeby mu oddać. Gosowi chyba tylko cudem udało się uniknąć jego ciosu… A potem jacyś dwaj faceci zjawili się nie wiadomo skąd i przytrzymali łysego.

– Hej, hej! Spokojnie – krzyknął któryś, ciągnąc go za ręce do tyłu. Ten jednak nie chciał poddać się tak łatwo.

– Ty jebany… – warczał, podczas gdy z jego wargi sączyła się rzadka krew. – Pierdolony chuju. Dorwę cię, kurwa, słyszysz? – Wyrywał się, patrząc Gosowi prosto w oczy.

Jurek wyprostował się, posyłając facetowi pogardliwe spojrzenie. Uznał, że takie zlekceważenie zaboli go najbardziej. A ból był jedynym czego Gos mu życzył.

– Wystarczy już! – Upomniał Łysego drugi mężczyzna, kiedy ten zamachnął się, by uciec od uścisku. Ci na szczęście trzymali go pewnie, nie dając mu takiej szansy. Wokół nich zebrała się grupka gapiów, bardziej chłopców niż mężczyzn, którzy nie wyglądali jakby mogli cokolwiek wskórać i jedynie patrzyli na nich odrobinę zamglonymi, przyćmionymi alkoholem spojrzeniami.

– A na przyszłość lepiej pilnuj swojego kochasia! – Wrzeszczał, podczas gdy Jurek właśnie pochylił się nad Nakoniecznym i złapał go za ręce, by pomóc mu wstać. – Pilnuj go, bo może jeszcze przyjdzie mi na niego ochota! – kontynuował wściekle, ale już się nie wyrywał. Jurek poczuł jak przechodzą mu wzdłuż pleców nieprzyjemne, lodowate dreszcze, kiedy myślał o tym, że Łukasz może jeszcze kiedyś natknąć się na tego faceta.

Podniósł go. Nie miał zamiaru więcej wdawać się w dyskusję z tamtym człowiekiem. Zamiast tego ostry wzrok skupił na Łukaszu, który, jak szybko się Gos przekonał, nie był w stanie stać samodzielnie. Podtrzymywał go więc żeby nie upadł, po czym, gdy Dres został już zaciągnięty do środka, zaczął go prowadzić.

Serce biło mu jak dzwon, a palce odrobine mu drżały. Z dezorientacji, z obrzydzenia i strachu o tego przeklętego Nakoniecznego, który był tak pijany, że nie mógł ustać na nogach; który był tak pijany, że pozwalał by dotykał go jakiś…! Jakiś obrzydliwy, agresywny imbecyl! A na dodatek teraz wtulił głowę w szyję Jurka, pocierając nosem jego skórę, a dłonie oparł na jego klatce piersiowej, przytulając się do niego.

Gos skamieniał, a wszystkie jego wnętrzności zawiązały się w supeł. Odetchnął drżąco. Świszczący oddech wydobył się z jego płuc, a serce, które już wcześniej biło w szaleńczym tempie, teraz niemalże podchodziło mu do gardła, wiążąc mu głos.

Powinien się uspokoić. Spojrzał w dół na wystające spod kaptura włosy, które łaskotały go w brodę i poczuł, że wszystko jest nie tak. Pomyślał o tym, jak wyglądało to z boku; właśnie stał pod gejowskim klubem z facetem przyklejonym do niego całym ciałem…

Obrzydziło go to wyobrażenie.

Właśnie, wyobrażenie, nic innego, bo Nakonieczny od dłuższego czasu nie wydawał mu się ani trochę obrzydliwy. Jego dzisiejsze zachowanie – owszem, ale nie on sam, a już na pewno nie kiedy był taki bezbronny.

Jurek nawet nie walczył ze sobą długo, by objąć jego bok. Musiał to zrobić, żeby go podprowadzić. A to, że Nakonieczny również przesunął leniwie rękę na jego plecy nie ułatwiało sytuacji. Stali bowiem do siebie przytuleni, co wydawało się pasować Łukaszowi i bardzo nie odpowiadało Gosowi, który był coraz bardziej przerażony sytuacją.

Ciało miał tak napięte, że gdyby ktoś go właśnie uderzył to chyba nawet by nie poczuł. Nie miał natomiast problemu z wychwyceniem delikatnego, powolnego ruchu dłoni na własnych plecach i ciepłego oddechu na szyi, takiego spokojnego i miarowego, jakby Łukasz był całkowicie zrelaksowany.

Jurek prychnął.

Jak Nakonieczny w ogóle śmiał być taki, kiedy Jurek był na pograniczu zawału? Kiedy usta miał ściśnięte, a jego myśli szalały, natomiast dłonie chciały odepchnąć intruza, kiedy myślał o nim jak o mężczyźnie i chciały podtrzymywać go, dając mu oparcie, kiedy myślał, że to nie jakiś tam mężczyzna, a Łukasz.

– Musimy iść. – Zduszony szept wydobył się z jego ust tuż przy włosach Nakoniecznego.

Ten po dłuższej chwili pokiwał głową, pocierając nosem o skórę Jurka i doprowadzając go tym samym na skraj opanowania, ale potulnie dał się prowadzić w stronę ulicy.

Kiedy odeszli kawałek od klubu, Jurek poczuł się pewniej. Wiedział już, że nie przyciąga spojrzeń gapiów i łatwiej było mu się skoncentrować. Uczucia co prawda wciąż w nim szalały niczym huragan, rozwalający go od środka, ale teraz łatwiej było mu utrzymać je na wodzy i skupić się na bieżącej sytuacji.

Nie prezentowała się ona bowiem najlepiej. Łukasz ledwo chodził. Przesuwał się tylko wtedy, gdy Jurek cofał się, tak jakby za punkt honoru wziął sobie, by już nigdy się od niego nie odkleić.

To denerwowało Gosa. Uczucie niepokoju zmniejszało się, za to zdenerwowanie i złość narastały z każdym krokiem. Gdyby go tu dzisiaj nie było, to nawet nie chciał myśleć, co mogło by się stać. Łukasz był w takim stanie, że i tak wydawałoby mu się to obojętne, ale, na Boga, jak bardzo Jerzego to złościło! Tak samo jak myśl, że Nakonieczny w ogóle tu przyszedł!

Gos zdecydowanie spodziewał się po nim czegoś więcej. Więcej klasy i jakiegoś dobrego smaku, a nie pieprzenia się z nieznajomymi po kątach! Poczuł się obrzydzony.

Nieporadnie wyjął z kieszeni płaszcza komórkę i zadzwonił po taksówkę. Ta na szczęście miała się zjawić już za chwilę, więc Jurek za punkt honoru obrał sobie, że to przetrwa spokojnie. Tylko chwilę, kiedy to Nakonieczny wszczepiał w niego palce i pachniał tymi dziwnie drażniącymi Jurka perfumami. I kiedy oddychał tak spokojnie, podczas gdy on najchętniej by go rozniósł.

To musiało się skończyć. Gos w jednej chwili chwycił Nakoniecznego za łokcie i odciągnął go od siebie. Wzrok wbił w zamglone, zdezorientowane spojrzenie, które przyjrzało się pobieżnie jego twarzy, zanim ulokowało się w chodniku.

Jurek cały się nastroszył. Tydzień Nakonieczny go unikał jak ognia, a teraz proszę. Był zdany właśnie na niego. I nawet jeżeli wcześniej nie zdawał sobie sprawy, w kogo tak ochoczo się wtulał, tak teraz jego spuszczony wzrok uświadomił Jurkowi, że jednak Łukasz kontaktował.

– Brzydzę się tobą – syknął, po czym zamrugał zdezorientowany, bo przecież chciał powiedzieć coś innego!

Naprawdę. A jednak jego usta jakby żyły własnym życiem.

– Zdajesz sobie w ogóle sprawę, jak mogłeś skończyć? – kontynuował napastliwie, wwiercając wzrok w spuszczoną głowę. – Kurwa, Nakonieczny, spodziewałbym się takiego czegoś po wszystkich, ale nie po tobie! – wyrzucał z siebie, dając upust frustracji. I chociaż na początku naprawdę nie chciał wyżywać się na sponiewieranym mężczyźnie, tak teraz po prostu musiał to z siebie wylać; cały jad, który czuł zatruwając go od środka i uczucie upokorzenia, że musiał w ogóle zareagować, znaleźć się pod tym gejowskim klubem i uderzyć kogoś po raz drugi, słuchając jego obleśnych, obrzydliwych słów… – A gdyby stała ci się krzywda? Pomyślałeś o tym? – ciągnął, a przez jad i wściekłość zaczęła przebijać się troska.

Jurek podczas jednej tej chwili odczuwał tyle sprzecznych emocji, że sam już nie potrafił tego zrozumieć!

Był wściekły! Wściekły na Nakoniecznego za to jak się spił i gdzie wylądował, wściekły, bo jakiś typ obmacywał go bezwstydnie pod ścianą gejowskiego klubu, wściekły bo Łukasz nie był jakąś płotką, tylko szefem rozpoznawalnej firmy i wystarczyłoby tylko zdjęcie…! Tylko zdjęcie i sytuacja mogłaby już być nie do odratowania. Czy on zdawał sobie w ogóle z tego sprawę?

Oczywiście, że nie.

Stał teraz taki skulony z głową wbitą w ziemię i co? Myślał, że jak będzie wyglądał tak bezradnie to Jurek mu odpuści?

…

Być może tak nie myślał, ale to działało. Gos nie mógł być na niego aż tak wściekły, kiedy widział, jak ten wyglądał. Kiedy jeszcze chwilę temu wtulał się w niego tak ufnie, jakby mógł mu powierzyć własne życie, a teraz… Teraz Jurek to rujnował ostrymi słowami.

Złagodniał. Nie chciał tego psuć. Chciał po prostu, by coś dotarło do Łukasza. Że to co zrobił, było złe… Ale nie chciał, żeby się on cofał, zwłaszcza kiedy ledwo utrzymywał się na nogach i uciekał od niego.

W jednej chwili do niego dostąpił i przytrzymał go za łokcie. Dopiero teraz poczuł, że Łukasz drżał. I już nie chciał się o niego oprzeć.

– Hej… – szepnął tym razem tak łagodnie, że ledwo poznał własny głos. – Nie chciałem – powiedział, nie mając zielonego pojęcia, co on właściwie wyprawia. – Słyszysz? – mruknął, przyciągając jego ciało do siebie. Dopiero teraz pomyślał o tym, że Łukaszowi mogło być zimno. Że tak się w niego wtulał, szukając ciepła, bo miał na sobie tylko bluzę. Co prawda grubą, ale wciąż to była tylko bluza, a przecież mieli grudzień!

Jurek przeklął wściekle w myślach. Jakim on był baranem. Kiedy wydawało mu się, że jest mądry, że wie cokolwiek, nagle okazywało się, że był najzwyklejszym imbecylem, na dodatek egoistą, który dbał tylko o swój komfort!

Miał ochotę palnąć sobie w łeb. Zamiast tego przysunął się do Łukasza, chwytając za jego ręce i umieścił je pomiędzy ich ciałami, by trochę się zagrzały. Były lodowate. Łukasz nie protestował. Dłonie splótł ze sobą i docisnął je do ciała Jurka. Głowę cały czas miał spuszczoną.

– Gdzie masz kurtkę, hmm? – Szepnął łagodnym tonem, tym samym skłaniając mężczyznę do zerknięcia na niego. Ich spojrzenia się złapały.

– Nie wiem – odpowiedział tak cicho, że Jurek ledwo go usłyszał.

– To nic. Taksówka zaraz będzie – uspokajał go, pocierając jego plecy na wysokości łopatek.

Teraz było mu głupio. Z sekundy na sekundę czuł się coraz gorzej z samym sobą. Najpierw się martwił, później wściekał, a później znowu martwił. Na dodatek jak on w ogóle mógł powiedzieć tak do Łukasza? Gdyby on to zapamiętał najpewniej nigdy by mu nie wybaczył.

Jurek potrząsnął głową. Musiał teraz zagryźć wargi i zignorować, jak złe było to, co teraz robili. Swoje wcześniejsze słowa też wyrzucił z pamięci. Już ich nie cofnie, ale mógł chociaż się od nich odciąć.

Ignorowanie i odcinanie się nie było jednak łatwe, kiedy Łukasz był tak blisko i pachniał tak intensywnie, dotykając go. Jurek przez to cały czas miał w głowie, że robił coś niewłaściwego. Coś za co czułyby pogardę do innych.

Dlatego pomagał sobie usprawiedliwieniem, że tylko pilnuje, żeby Łukasz nie zamarzł na kość. To pomagało mu się uspokoić. Nie całkowicie. Nie, kiedy jego ciało było takie spięte od delikatnych ruchów dłoni, którymi Łukasz czasami ocierał o jego klatkę piersiową.

– Podaj mi swój adres – wykrztusił, kiedy zobaczył taksówkę wychylającą się zza rogu.

Nakonieczny pokręcił delikatnie głową.

– No już, jedziesz do domu – ponaglił odrobinę pewniejszym głosem. Nie zdało się to na wiele, bo Łukasz jedynie zacisnął usta w wąską linię. – Słyszysz? – mruknął, chcąc spojrzeć mężczyźnie w twarz, ale ten znowu ją spuścił.

– Nie chcę.

– Nie gadaj głupot. Podaj mi swój adres.

– Nie podam ci go. – Tym razem w głowie Łukasza Gos wyczuł większą zaciekłość.

– Nie? To co, wolisz zostać tutaj? A może chcesz wrócić do tego tamtego tam? Tego chcesz? – naskoczył na niego, zaciskając dłonie mocno na jego ramionach, jakby chciał nim potrząsnąć, by opamiętał się w tej chwili! – Lubisz takich? – warknął, czując, że złość wraca do niego niczym bumerang.

– Lubię… Innych – wykrztusił, chcąc się odsunąć. Wzrok dalej miał wbity w ziemię, co niemiłosiernie irytowało Gosa.

– Przestań już. Wracasz do domu i tyle. – Łukasz pokręcił głową. – Nie? To co, wolisz żebym zabrał cię na dołek? Tam nikt się nie będzie z tobą pieścić – warknął, lecz kiedy zauważył jak Łukasz potakuje głową na znak zgody, znowu go zamurowało.

Patrzył przez sekundę bezradnie na milczącego mężczyznę, który unikał z nim jakiegokolwiek kontaktu wzrokowego i coś powoli chwytało go za serce.

Kierowany odruchem przesunął rękę z ramion do twarzy Nakoniecznego i dotknął jego lodowatego policzka. Wzdłuż pleców przeszły mu dreszcze, kiedy unosił jego twarz, a kiedy już to zrobił, odkrył, że wcale nie był gotowy na widok, który go zastał.

W czekoladowych, teraz zmrużonych oczach stały łzy, które popłynęły, gdy Jurek ulokował w nich spojrzenie, jak gdyby potrzebowały najmniejszego bodźca.

Jurek poczuł wilgoć pod palcami i osłupiał. Patrzył z szoku szeroko otwartymi oczami na pogrążoną w smutku twarz i nie był zdolny do żadnego ruchu. Łukasz przeciwnie. Chwila, w której łzy potoczyły się po jego policzkach, wywołała w nim kolejne reakcje. Zaczął się trząść, tym razem od tłumionego szlochu i cofać się.

Jurek mu na to nie pozwolił. Złapał go za przód bluzy i nie dał się wyrwać. Serce mu się przy tym krajało, bo widok łez na twarzy człowieka, który tak rzadko pozwalał sobie na okazywanie emocji poruszyło go do żywego.

– Łukasz… – szepnął, nie mogąc odciągnąć wzroku od zaszklonych oczu. Kciukiem przetarł mokry policzek.

– Nie chcę tam wracać – wyrzucił z siebie. – Nie mogę. Nie, kiedy wszystko mi przypomina o… o nim! Więc został mnie. Zostaw mnie! – wykrzyczał, ale Jurkowi ani się śniło go teraz zostawić.

Był przerażony. Oddech miał płytki, a ciało skamieniałe, a mimo to palcami wciąż przecierał mokry policzek. Teraz jak jeszcze nigdy wcześniej, żałował wszystkich swoich pełnych jadu słów. Łukasz był na bardzo cienkiej granicy i niewiele brakowało, by ją przekroczył.

– Albo weź mnie na dołek. Wolę to, niż wracać tam. – Krztusił się duszonymi łzami.

Jurek nie mógł na to patrzeć. W jednej chwili przesunął dłoń z policzka na usta mężczyzny, by więcej już nic nie mówił. Bynajmniej, nie zrobił tego agresywnie. Ledwo dotknął jego warg, a Łukasz zamilkł jak zaczarowany.

– Okej, okej – powiedział, opuszczając dłoń. Ich spojrzenia nie odrywały się od siebie. – Nie będziesz jechał ani na żaden dołek, ani do domu. – Gdy to powiedział, Łukasz rozluźnił się. – Pojedziemy do mnie, tak? – zapytał go, chociaż nie czekał na odpowiedź. Nie zostawiłby go w takim stanie samego. Nie miał pojęcia co mogłoby przyjść Nakoniecznemu jeszcze do głowy, żeby przeżyć chwilę zapomnienia. Obawiał się, że same potencjalnie niebezpieczne rzeczy.

A Łukasz pakujący się w kłopoty, wywoływał w nim ogromny niepokój.

Tak samo jak Łukasz, który złapał go za rękę. Nie za nadgarstek. Nie za przedramię. Po prostu włożył dłoń w jego własną i zacisnął na niej palce.

Gos odetchnął drżąco, modląc się w duchu o siłę. Na sekundę zacisnął oczy. Odetchnął. Przecież był ponad to. Nic go to nie ruszało. Nic a nic. Łukasz przeżywam horror i chciał na chwilę o tym horrorze zapomnieć. To nic złego.

Nic złego. I wcale go nie dotyczyło. On po prostu dawał mu odrobine wsparcia, na które zasługiwał, bo Łukasz wcale nie był zły. Nie dla niego, kiedy jako jeden z nielicznych nie traktował go jak powietrze albo śmiecia, którego należało się pozbyć.

Jurek był mu coś winny. I teraz mógł się wykazać.

Powinien zrobić to już wcześniej, zamiast wykrzykiwać mu w twarz, jak bardzo się go brzydził i jak złe nie było to, co zrobił. Już wtedy mu dokopał, bo Łukasz wydawał się kontaktować dużo bardziej niż na to wyglądał.

Na nieszczęście jego problemy z chodzeniem zostały te same. Nic im było po złączonych dłoniach, skoro Nakonieczny nie był w stanie zrobić ani kroku. Dlatego też Jurek przysunął się do niego bliżej i rozluźnił uścisk, pozwalając by ich ręce rozdzieliły się.

Jurek przez tę krótką chwilę dostrzegł, jak twarz Łukasza wykrzywia się w grymasie, tak jakby mężczyzna właśnie dostał w twarz. Jurek nie chciał dokładać mu ciosów, więc szybko wyciągnął drugą rękę do chwilę wcześniej puszczonej dłoni i zacisnął na niej palce. Wolną ręką objął Łukasza przez ramię i trzymając go tak z dwóch stron, podprowadził go na tyle siedzenie taksówki, która czekała już przy nich od jakiegoś czasu.

Pomógł mu usiąść, po czym okrążył samochód i zajął miejsce z drugiej strony. Rzucił taksówkarzowi adres, a następnie ulokował spojrzenie w Łukaszu, który oparł się bezwładnie na siedzeniu. Głowa odrobinę mu się osunęła, a włosy opadły mu na czoło i prawy policzek. Powieki miał uchylone i patrzył lekko przyćmionym spojrzeniem na twarz Jurka.

Wydawał się taki spokojny, a przy tym tak przerażająco smutny, że Jerzego aż przeszły dreszcze. Mimo to nie był w stanie oderwać wzroku od mężczyzny, którego głowa powoli osuwała się coraz niżej i niżej, aż w końcu spoczęła na jego ramieniu.

Jego ciało znowu stanęło w ogniu, ale zacisnął na to zęby. Zaciskał je też wtedy, gdy dłoń Nakoniecznego, równie powoli co głowa, wspięła się po jego ramieniu i tam rozgościła się na dobre.

To nic takiego.

– To… Ode mnie? – usłyszał, po czym spojrzał na płaszcz, po którym Łukasz przesuwał kciukiem.

– Mhm – mruknął jedynie, odwracając wzrok. W lusterku zobaczył, jak taksówkarz obrzuca ich nieprzyjemnym spojrzeniem i miał ochotę mu przyłożyć. Ta sytuacja była dla niego na tyle trudna, że nie potrzebował jeszcze oceniających spojrzeń.

– Ładnie ci w nim – powiedział Łukasz cicho, na co Jurek miał ochotę parsknąć.

Nie z rozbawienia bynajmniej. Nie. On był przerażony tą sytuacją i zachowaniem Łukasza, a także tym, że mu na to wszystko pozwalał. 

Był ponad to, tak ciągle sobie mówił. Nic go to nie ruszało, powtarzał. A jednak jego ciało paliło go, a serce biło jak oszalałe, w brzuchu za to czuł ucisk, jakby ktoś zacisnął pięść na jego wnętrznościach.

– Nie mów już nic – poprosił przez zaciśnięte gardło. – Odpocznij – dodał, nie chcąc zabrzmieć szorstko. Wciąż miał w głowie obraz płynących po policzkach Łukasza łez i wolał być dla niego łagodnym.

Zamyślił się, a Łukasz, tak jak zalecił mu Jurek, więcej się już nie odezwał. Gos miał wiec chwilę, by poukładać w głowie przynajmniej część myśli.

Łukasz nie mógł sobie poradzić, to było oczywiste. Rozstanie z Marcinem nie przebiegło tak bezproblemowo, jakby Jurek sobie tego życzył. Ciężko było wymazać kilka lat wspólnego życia, zwłaszcza kiedy dzieliło się z kimś mieszkanie. Jerzego więc nie dziwiła reakcja Łukasza na myśl o powrocie do domu. Wszystko tam musiało mu przypominać Marcina.

Obecność Łukasza w tamtym klubie również już nie wydawała się zaskakująca, kiedy facet szukał jakiejkolwiek ucieczki od własnych czterech ścian. Gosa dziwiło tylko, jak mógł w ogóle pozwolić zbliżyć się do siebie takiemu prostakowi jak tamten typ, ale możliwe, że był po prostu zbyt pijany, by to dostrzec.

Jakkolwiek by nie było, Nakonieczny dążył do autodestrukcji, a na nią Jurek nie chciał mu pozwolić.

Jechali coś koło dziesięciu minut, ale czas ten minął Jurkowi w mgnieniu oka. Ledwo zdążył uspokoić rozkołatane serce podczas chwili ciszy i spokoju, a już musiał wysiadać. Zapłacił taksówkarzowi, nawet na niego nie patrząc, po czym okrążył samochód i otworzył drzwi od strony Łukasza. Mężczyzna natomiast albo spal, albo był ku temu bardzo bliski, dlatego też Jurek bez większego rozmyślania, chwycił go i wyciągnął z taksówki, a po chwili oparł na własnym ciele.

Łukasz i tak nie był w stanie iść samemu, więc Gos nie miał wyjścia. Jakoś udało mu się otworzyć klatkę i wprowadzić mężczyznę na górę, gdzie od razu zaniósł go do sypialni. Kiedy go kładł, starając się zrobić to najspokojniej i najdelikatniej jak tylko potrafił, jakby każdy jego mocniejszy ruch mógł zmieść Łukasza z powierzchni świata, poczuł jak ten porusza się w jego ramionach.

Ich spojrzenia spotkały się. Przymrużone oczy Nakoniecznego, nieprzyzwyczajone do światła, zwęziły się do wielkości szparek, a mimo to nie odwracały spojrzenia od twarzy Jurka.

Gos natomiast poczuł, jak powoli zaczyna trawić go panika.

Trzymał bowiem mężczyznę, którego do niedawna wyśmiałby w takiej sytuacji i jeszcze by cieszył się z jego nieszczęścia, a teraz czuł, że jest mu on jedną z bliższych osób i nie może zostawić go samemu sobie… z drugiej strony zaś szalały w nim tak sprzeczne emocje…

Jakby jednak go to przerastało. Jakby nie miał tego pod kontrolą. Nie, kiedy Łukasz patrzył mu w oczy, półleżąc w jego pościeli z wczepionymi palcami w poły jego płaszcza i nie puszczał go.

Nie puszczał go, nawet kiedy Jurek wysunął dłonie spod jego łopatek.

– Łukasz – rzucił panicznie, chcąc uwolnić się od jego bliskości, gdy mężczyzna przesunął ręką dalej na jego szyję ruchem tak delikatnym, że Jurek sam już nie wiedział, czy zrobił to naprawdę, czy tylko mu się wydawało.

– Kochał mnie – powiedział, a kiedy to mówił Jurek skamieniał. Przez chwilę zanim Łukasz skończył, wydawało mu się… Wydawało…

Ale nie. Mimo to serce i tak obijało mu się w piersi niczym dzwon i huczało mu w głowie. Przed oczami zaczynało mu ciemnieć od nadmiaru tłumionych emocji i Jurek bał się, że zaraz wybuchnie. Że zrobi coś głupiego, że odepchnie go, kiedy nie mógł go odepchnąć, bo Łukasz by się rozleciał, albo że krzyknie, czy nawet go uderzy, byleby tylko już przestał go dotykać, trzymać i patrzeć na niego tymi swoimi przeklętymi oczami.

–  Ale ja go nie kochałem – mówił dalej, a jego głos robił się coraz bardziej mokry i drżący. – Nie kochałem go od bardzo, bardzo dawna – wyznał, odwracając wzrok, kiedy z kącików oczu znowu popłynęły mu łzy. – A teraz… zniszczyłem mu życie.

– Poradzi sobie. – Jurek nie był w stanie wysilić się na wiele więcej. Głos i tak uwiązł mu w gardle. – W końcu to Słowiński. Da radę  – dopowiedział, po czym warknął wściekle. – Przestań. Tracisz cały swój majestat, wiesz? – mówił panicznie, gdy kolejne stróżki łez spływały po twarzy Nakoniecznego.

On jednak nie wydawał się zainteresowany ich zwyczajowymi utarczkami, albo tym, że „tracił” majestat. W tej chwili przeżywał stratę znacznie poważniejszą i niewiele go obchodziło to, jak wyglądał. Albo to, na jakiego słabeusza wychodził. Albo to, że płakał. Bo przecież nie powinien płakać. Był facetem. Szefem. Powinien być twardy i przygotowany na trudne sytuacje w życiu, ale nie był.

– Jestem tchórzem – dodał bez sensu. Jurek patrzył na niego coraz bardziej przerażony.

– Daleko ci do niego.

– Zrobiłem to dopiero… Dopiero gdy… – zaciął się i przez całą sekundę wpatrywał się w usta Gosa, nim odwrócił wzrok. – Pozwoliłem mu wybudować nam dom. Dom do którego nigdy nie chciałem się wprowadzić – dodał gorzko, po czym zaczął się śmiać, kompletnie rozchwiany. Śmiał się i śmiał, a z oczu płynęły mu łzy.

– Musisz pójść spać. – Jurek już nawet zapomniał jak bardzo przeszkadzała mu ich bliskość. Teraz był zbyt przerażony słowami Nakoniecznego i jego emocjami, by jeszcze przejmować się własnymi. – Słyszysz? Zaśniesz i poczujesz się lepiej – powiedział, błądząc wzrokiem po bladej, załzawionej twarzy. Byli tak bisko, że niewiele im brakowało, żeby zetknąć się nosami.

Jurek poczuł napięcie w podbrzuszu, a kiedy je poczuł nie był w stanie zrobić niczego innego, jak tylko odsunąć się gwałtownie, zostawiając zdezorientowanego tym nagłym ruchem Łukasza w pościeli.

Odszedł kilka kroków, patrząc na mężczyznę w jego własnym łóżku jakby była to pułapka, zastawiona i czyhająca na niego.

Musiał się jak najszybciej ulotnić. Nie ufał Łukaszowi w tym stanie…

…bo przecież nie mógł powiedzieć, że nie ufał sobie.

Poszedł po pościel, a kiedy już ją trzymał w rękach, czuł lęk przed wejściem do własnej sypialni. Obawiał się, co może go tam zastać. Czy Łukasz zasnął? Czy może wcale nie był taki grzeczny na jakiego wyglądał i pałętał się gdzieś teraz, wywracając po pokoju?

Na szczęście spał. Jurek odetchnął z ulgą, patrząc na skulone ciało. Podszedł bliżej i okrył go zapasową kołdrą. Niestety, na jednej Łukasz już leżał, więc Jurek był skazany na koc.

W ogóle mu to nie przeszkadzało. Chwycił jedną poduszkę, a potem zapalił lampkę nocną. Pomyślał, że być może Łukasz czułby się zdezorientowany, gdyby przebudził się w nocy w obcym miejscu w całkowitej ciemności…

Wyszedł, gasząc za sobą górne światło i ciężkim krokiem udał się na kanapę w salonie, gdzie ułożył dla siebie poduszkę i przyszykował koc. Przed snem poszedł jeszcze do łazienki, by się umyć i przebrać w dresy, a kiedy wszystko już było zrobione, wrócił na kanapę i położył się.

Modlił się, żeby sen nadszedł szybko, ale wcale się nie zdziwił, kiedy nie mógł zasnąć. Jego ciało wciąż było spięte, a myśl, że za ścianą leżał Nakonieczny wcale nie pozwalała mu się rozluźnić. Jurek jednak za wszelką cenę starał się wyrzucić z głowy to, że miał w łóżku faceta. Wolał skoncentrować się na tym, co ten facet zrobił i przeżywał dzisiejszej nocy. W jak beznadziejnej formie był…

Myślał też o tym, co mu powiedział.

Jurek wywnioskował z tego, że to on zerwał z Marcinem. Czy słusznie? Tego nie mógł być pewny, chociaż słowa jakoby Nakonieczny go nie kochał i zniszczył mu życie wielce na to wskazywały.

Ale skoro go nie kochał, dlaczego aż tak to przeżywał? Tak nie zachowują się ludzie, którzy są obojętni, których uczucie już dawno się wypaliło. Marcin więc musiał być dla niego bardzo ważny w ten, czy inny sposób.

Jurek żałował, że tak mało wiedział o ich wspólnej przeszłości, a i teraźniejszość nie była dla niego zbyt klarowna. Nie umiał wyobrazić sobie, co takiego mogło się stać. Pokłócili się? O czym Łukasz wspomniał, lecz nie dokończył?

Jurek miał mentlik w głowie. Nie mógł się uspokoić. Każda jedna sekunda była wypełniona Łukaszem. Jego słowami, zachowaniem, emocjami, a także reakcjami Jurka na to wszystko.

Boże jak on się złościł. Jak denerwował. I bał.

Bał się o niego i o siebie, bo nie powinien się ani bać, ani denerwować, ani złościć. To wszystko nie powinno go dotyczyć. Gdyby czuł do Łukasza tylko niechęć, tak jak przez ostatnie lata, wszystko byłoby łatwiejsze.

Szlag by go trafił, że musiał go jeszcze polubić! A… A nawet troszczyć się. Być… zazdrosnym?

Bzdura!

Jurek przekręcił się gwałtownie na bok. Wcale nie był zazdrosny! O czym on w ogóle myślał? Był zbyt zmęczony, bo w jego głowie zaczynały pojawiać się bardzo, bardzo niechciane myśli. Na dodatek nieprawdziwe i sabotujące go.

Nieszczęśliwie, nie chciały one od niego odejść. Minęła już godzina, a on dalej nie mógł zmrużyć oka. Łukasz śpiący w jego sypialni nie dawał mu spokoju, Jurek więc w końcu stwierdził, że wolał go mieć na oku i widzieć, co się z nim działo, niż cały czas o nim myśleć.

Wstał lecz zanim wrócił do sypialni, wziął szklankę wody i aspirynę. Był za dobry dla Nakoniecznego, ale chyba w tej chwili mu się należało.

Gos wszedł do sypialni najciszej jak potrafił, a kiedy tylko przekroczył próg, jego wzrok ulokował się w pogrążonej we śnie twarzy. Łukasz wyglądał tak spokojnie, przykryty białą kołdrą aż pod brodę… I jeszcze te jego zmierzwione, powykręcane we wszystkie strony włosy…

Jurek postawił szklankę i tabletki na szafce nocnej, tuż przy głowie mężczyzny, po czym obszedł łóżko i przycupnął na samym jego skraju.

Czuł się jak intruz, za co skarcił się, bo przecież był we własnym domu i własnym łóżku. Mógł robić, co chciał. A że chciał siedzieć i patrzeć się w napięciu w śpiącą twarz to już jego sprawa.

W przytłumionym świetle i akompaniamencie cichego oddechu, to wszystko wydawało się tak oderwane od rzeczywistości, że Jerzy chyba nawet byłby w stanie wmówić sobie, że nie było to prawdziwe… Że to tylko sen. Spokojny i kojący. Idealny na rozszalałe myśli, które wyciszały się, skupione na cichych, równomiernych oddechach.  

Jurek osuwał się na pościel mało świadomie, a kiedy jego głowa zetknęła się z materacem, zasnął.

Obudził się, kiedy promienie słoneczne zaczęły padać mu na twarz. Musiało wiec być już dość późno, dlatego Jurek od razu otworzył oczy. Czuł się dziwnie, nie mając pod głową poduszki, ale poczuł się jeszcze dziwniej, kiedy dostrzegł wpatrzone w niego oczy.

Skamieniał. Serce zaczęło bić mu w piersi jak dzwon, a w ustach poczuł suchość, kiedy patrzył na Łukasza, który półleżał oparty o poduszkę ze szklanką wody w rękach.

Nie wydawał się przy tym jakkolwiek poruszony. Po prostu patrzył.

Jurek podniósł się na łokciu. Uczucie niepokoju i wstydu narastało mu w piersi, bo co jeżeli Łukasz pomyślał, że on…?

– Obudziłeś się? – rzucił głupio, kompletnie jak nie on, ale nie miał żadnego innego pomysłu, jak inaczej zacząć. – Pamiętasz cokolwiek? – dodał od razu starając się brzmieć na mniej przerażonego niż był naprawdę.

– W przeciwieństwie do niektórych nie mam problemu z pamięcią – odparł Łukasz niby zgryźliwie, a jednak z takim spokojem, że przez plecy Jurka przeszły drobne dreszcze. Nie mógł uwierzyć w ten kontrast pomiędzy wczorajszą histerią, a dzisiejszym opanowaniem. Nie rozumiał także, co chciał osiągnąć Nakonieczny tymi słowami. – Więc tak, pamiętam. Chociaż pewnie wolałbym nie – dodał, odwracając wzrok i patrząc w ścianę.

Jurek podniósł się i usiadł do niego przodem.

– Nic takiego się nie stało – postarał się go podbudować.

– Bo ty znasz tylko końcówkę wieczoru – odparł, a na jego twarzy pojawił się cyniczny uśmiech.

Jurek zmarszczył brwi. Zdenerwowanie uderzyło w niego z powrotem, kiedy pomyślał o tym, jak wiele nie wie i co jeszcze mogło się Łukaszowi przytrafić.

– Było… Gorzej?

– Nie wiem. Wciąż myślę, czy upokorzenie się przed tobą boli mnie bardziej niż upokorzenie w klubie – parsknął, wracając spojrzeniem do oczu Jurka. – I dalej nie mogę się zdecydować – wyznał, robiąc minę jakby głęboko się zastanawiał.

– Coś ci się stało…? – Jurek postanowił przebić się przez tę dziwną maskę, której nie miał okazji zobaczyć nigdy wcześniej. Łukasz uśmiechnął się na to delikatnie, już bez wcześniejszego cynizmu i pokręcił głową.

– Nie, wszystko w porządku – szepnął, chociaż po jego minie Jurek wiedział, że nic nie było w porządku. Kim on jednak był, by wnikać w tak prywatne sprawy? Oczywiście, chciałby wiedzieć. Bardzo. Ostatnio wiele poświęcał dla Łukasza, uważał więc, że należało mu się jakieś wytłumaczenie, ale z drugiej strony zdawał sobie sprawę, że nie byli na tyle blisko, by dzielić ze sobą najbardziej intymne, mroczne momenty życia.

– Zrobię kawę – oznajmił, zamiast drążyć. Łukasz skinął głową i zapadła cisza, a Jurek zaczął się podnosić z materaca. Nie myślał o tym, że była to średnio udana noc, od której bolał go kark i było mu zimno. Starał się w ogóle nie myśleć o niczym. Po wczorajszym mu wystarczy, zwłaszcza że jego głowa nie działała tak sprawnie jakby sobie tego życzył. Właściwie to czasami był tak przerażony…

Ale szybko się od tego odcinał.

W kuchni przywitało go słońce, padające mu na twarz. Za oknami nie było śniegu, a na termometrze było siedem stopni.

 Jurek wstawił wodę w czajniku, a kiedy wyjmował dla nich filiżanki, dostrzegł na blacie warstwę kurzu. W powietrzu też się unosił, szczególnie dobrze było go widać w słońcu. Gos kichnął.

– Na zdrowie. – Drgnął, nie spodziewając się, że Łukasz wstanie z łóżka. Wzrokiem przesunął po lekkim bałaganie, którego nie zdążył posprzątać, a potem wbił go na czajnik, w którym właśnie zagotowała się woda.

– Dzięki – mruknął, zalewając wrzątkiem kawę. Filiżanki postawił na małej, drewnianej tacy, którą wyciągnął z górnej szuflady. Chciał, żeby wszystko to godnie się prezentowało.

W końcu mało kiedy miał okazję gościć szefa we własnym domu.

Jurek oczywiście nie potrzebnie się przejmował. Łukasz raczej nie był w nastroju podziwiać chińską porcelanę, którą Jurek dostał w prezencie od ojca, po jednej z jego licznych podróży. Właściwie to nie zaszczycił jej nawet wzrokiem. Zamiast tego patrzył się na twarz Jerzego, tym samym powodując w nim uczucie dyskomfortu i napięcia.

Gos zaczął zastanawiać się, czy dobrze wyglądał. Zazwyczaj po wstaniu potrzebował chwili, by dojść do siebie, a w łazience miał kilka specyfików, które poprawiały jego urodę. Krem wyrównujący koloryt skóry i żel do włosów potrafiły czasami zdziałać cuda, a teraz nie miał okazji ich użyć, przez co czuł się mało swobodnie.

Spojrzał przelotnie w oczy Nakoniecznego, chcąc sprawdzić, co ten może sądzić, ale nie doszukał się w nim żadnych odpowiedzi. Zamiast tego spuścił głowę i wbił wzrok w filiżanki. Musiał się skupić, żeby wszystko zanieść na stół w jednym kawałku, a na dodatek niczego nie wylać.

– Idziesz? – spytał, kiedy przeszedł z kuchni do salonu, a Nakonieczny jedynie się za nim odwrócił, wciąż stojąc w progu z ciężką do rozszyfrowania miną.

Nie odpowiedział mu, ale ruszył z wolna za Jurkiem. Nawet przysiadł na jednym z foteli – zielonym – zakładając nogę na nogę i kładąc sobie dłonie na kolanach.

Jerzy natomiast usiadł na kanapie, na której wciąż leżał koc i poduszka, po czym sięgnął po filiżankę, by jak najszybciej zająć czymś ręce. Zawisła między nimi ciężka, nieprzyjemna cisza, podczas której Jurek miał wrażenie, że Łukasz był w stanie usłyszeć bicie jego serca, to bowiem obijało się głośno w jego piersi. 

Było dziwacznie. Zarówno Gos jak i Nakonieczny doskonale zdawali sobie z tego sprawę. Żaden jednak nie wiedział, jak niby miałby to przerwać.

Łukasz w końcu chwycił za filiżankę i wypił ostrożnie kilka małych łyków. Jego palce zacisnęły się na brzegach porcelany, a usta przytknęły do niej, od czego Jerzy z trudem oderwał wzrok.

Bo czy to nie była przesada? Łukasz w jego domu, w jego salonie, na jego ulubionym fotelu z jego filiżanką przyciśnięta do ust… Łukasz, który wczoraj złapał go za rękę, przesunął nosem po skórze jego szyi, gładził go kciukiem po ciele i zasnął z głową na jego ramieniu…

Ciężko było to Jurkowi znieść. Tak samo jak jego wzrok, który błądził po jego twarzy, taki ciepły i… wciągający. Szukający jego własnych oczu. Tak jakby wpatrywanie się w nie, popijając poranną kawę, było czymś naturalnym. Prawie jak oddychanie.

Jurkowi zaczęły trząść się dłonie.

Nie było w tym nic naturalnego, stwierdził gniewnie w myślach. To było chore! Tak samo jak Łukasz pchający się do tego klubu, jak Łukasz dotykany przez innych mężczyzn, jak Łukasz…  Jak Łukasz w ogóle!

Przecież on był chory! I to na dodatek chory na chorobę, której Jurek nienawidził najbardziej ze wszystkich! Dlaczego Gos o tym zapomniał? Albo… Zignorował?

Przecież to było jawne zagrożenie. Zagrożenie, które czyhało w jego własnym domu i zarażało  wszystko wokół! Jego łóżko, jego fotel i jego przeklętą filiżankę z chińskiej porcelany!

– Dlaczego się trzęsiesz? – Dotarł do niego zdziwiony głos Łukasza. Mężczyzna poruszył się na fotelu nerwowo, pochylając się do przodu. Odstawił filiżankę na blat, Jurek zresztą zrobił tak samo.

– Myślę… że powinieneś już pójść – powiedział lodowatym tonem. Równie lodowatym spojrzeniem obdarzył Łukasza, który rozszerzył powieki i zamrugał nim skrzyżował obronie ręce na piersi.

– O co ci chodzi? – zapytał, siląc się na spokojny, aksamitny ton głosu, który jeszcze bardziej zdenerwował Jurka.

On faktycznie zarażał. Spojrzeniem, głosem, czynami i słowami.

– O co mi chodzi? – powtórzył, parskając. – Może o to, że jesteś cholerną dziwką?

– Co?

– Mam się powtórzyć?

– O co ci, kurwa, chodzi? Jaki masz problem? – warknął Łukasz, napinając się. Włoski na jego ciele nastroszyły się, kiedy słuchał okrutnego tonu Jurka.

– Mam taki problem, że siedzisz w moim domu, po tym jak prawie dałeś się wyruchać jakiemuś fagasowi pod ścianą cholernego klubu! – warknął, podsuwając się na skraj siedzenia. Oczy zmrużył, wbijając nienawistne spojrzenie w jego twarz, która nagle pobladła. – Brzydzisz mnie, kurwa, to jest mój problem – warczał dalej, trzęsąc się.

Łukasz wyprostował się.

– Brzydzę cię, tak? – Jego ton wcale nie był miększy od tego Jurka. Na początku Łukasz wydawał się zdezorientowany nagłym atakiem, ale po tym co usłyszał, nie mógł odpuścić. Być może czuł się zraniony, ale jeżeli tak, to w ogóle nie dał tego po sobie poznać. – Ja cię brzydzę? Czy może jednak to, że ktoś mógłby mnie dotknąć? – parsknął, wbijając w Gosa uważne spojrzenie. Uśmiechnął się przy tym uroczo, jakby doskonale znał odpowiedź na to pytanie.

To była ta wersja Nakoniecznego, którą Jurek znał z pierwszych etapów pracy u niego. Przeklęty, wyrafinowany, fałszywy dupek.

…I on. Dokładnie taki sam.

– Nie wykluczam ani jednego ani drugiego – warknął, czując jak zaczyna mu się robić gorąco z gniewu.

– Oczywiście, że nie. Tak cię brzydzę, że nie jesteś w stanie oderwać ode mnie wzroku.

– Przestań pierdolić – wyrzucił z siebie podniesionym tonem.

– Tak cię brzydzę, że kiedy widzisz mnie w gejowskim klubie, rzucasz się z pięściami na obcego faceta – mówił dalej wyniośle. Na jego ustach wciąż malował się uśmiech.

Jurek natomiast był coraz bardziej zdezorientowany i wkurwiony.

– Co ty tam w ogóle robiłeś, hm? Przyszedłeś się zabawić? Na chwilę dać upust swojej gejowskiej fantazji, by na drugi dzień dalej udawać zatwardziałego heteryka? – zaśmiał się, a Jurek pobladł.

– Jesteś chory – warknął, zaciskając dłonie w pięści. – Nie jestem pieprzonym pedałem!

– Nie? – Ironia aż wylewała się z ust Nakoniecznego. – Nie jesteś pedałem? Zabawne. Przecież ty aż krzyczysz… Bo jak nie na pedała masz dość specyficzny gust, zdajesz sobie sprawę? – mówił chłodnym, sarkastycznym tonem, od którego brzuch Gosa cały się zacisnął. – Wiesz, kim jest Giorgio Armani…? – zapytał, czekając sekundę, by Jurek odpowiedział, ale ten skamieniał, niezdolny do wyrzucenia z siebie ani słowa. – Gejem! – Łukasz oznajmił donośnie, rozkładając ręce. Jego uśmiech przerażał Jerzego. – A twoje perfumy… Od Toma Forda, prawda? – zapytał, lecz tym razem kontynuował od razu. – Bardzo ładne. Tom Ford wydaje się wiedzieć, jakie perfumy robić dla mężczyzn. W końcu, nie zgadniesz, sam w nich gustuje! Rozbrajające, co nie? – mruknął, przyczyniając się do coraz mocniejszego drżenia rąk Jurka. – Ale nie tylko twój gust jest taki specyficzny – Łukasz szepnął bardziej miękko. – Twój wzrok, gdy na mnie patrzysz…

– Przestań! – wrzasnął, wstając gwałtownie z kanapy. – I wynoś się z mojego domu! Wypierdalaj stąd! Nie będę słuchał takich głupstw! Jesteś chory! Jesteś nienormalny! – krzyczał, poczerwieniały ze złości. Miał w sobie tyle gniewu i tyle frustracji! Niemalże roznosiło go to od środka.

I jeszcze ten protekcjonalny uśmiech, który pojawiał się na ustach Nakoniecznego…

– Wiesz… Ponoć największe homofoby to kryptogeje – mruknął, samemu wstając.

Jurka ścięło. Gniew przysłonił mu oczy. Wściekłość roznosiła się po jego żyłach wraz z krwią, uderzając mu prosto do głowy.

Jak on śmiał sugerować coś tak obrzydliwego… Coś, co na samą myśl sprawiało, że Jurek miał ochotę zwymiotować albo wydłubać sobie oczy, byleby więcej nie widzieć wizji, którą miał teraz w głowie. Bo to nie była prawda! Nie była! Jurek był normalnym mężczyzną. Normalnym! Taki który sypiał z kobietami. Bo przecież kobiety mu się podobały!

A Nakonieczny…

Niech go piekło pochłonie!

– Wynoś się z mojego domu – powtórzył się, rozluźniając i zaciskając uścisk dłoni. W jego oczach było widać coś niebezpiecznego. Coś, czego Łukasz się nie bał, a być może powinien. Zamiast tego pokręcił pobłażliwie głową.

– Ale ty się musisz nienawidzić. – Słowa te rozbrzmiały w głowie Jurka niczym wyrok ostateczny. Tak jak wczoraj, wzrok przysłoniła mu czerwień. Obraz zamazał się, a wraz z nim postać Nakoniecznego. Już nie widział jego twarzy, nie widział jego oczu. Nie widział w nim nic przyjaznego ani ciepłego. Jedynie wroga, który za wszelką cenę chciał go zniszczyć.

Tyle że Jurek się nie da. To wszystko nie była prawda! A Nakonieczny właśnie rujnował wszystko to, co mieli do tej pory.

Jurek ruszył do przodu, wymijając stolik. Łukasz spojrzał na niego z wysoko uniesioną brwią, a im dłużej na niego patrzył, tym bardziej się prostował. Był nieugięty. Nie miał zamiaru odpuszczać, nie po tych słowach, którymi Jurek go uraczył. Wystarczająco długo zachowywał dla siebie własne spostrzeżenia, by dusić je w sobie.

Wyznawał zasadę jak  Kuba Bogu tak Bóg Kubie, a Jurek przesadził, kiedy nazwał go dziwką. Przesadził w momencie, w którym Łukasz nie panował nad emocjami, ani nawet własnym życiem. Nie obchodziło go teraz, że mógł właśnie rujnować cudze. Czuł się taki wściekły i zraniony, że miał ochotę ranić wszystkich wkoło, mimo że przecież nie chciał dla Jurka źle. Bo poczuł coś do niego. Poczuł zbyt wyraźnie, by móc jakkolwiek to przed sobą zataić…

– Nienawidzę cię, rozumiesz? – Głos Gosa w tym momencie przypominał bardziej warkot zwierzęcia niż ludzką mowę. – Myślisz, że patrzę na ciebie… Jakbyś mi się podobał? Nie, Nakonieczny – parsknął, przystając przy nim. – Patrzę na ciebie, bo jesteś żałosny. Współczuję ci. Kiedy cię widzę, nie mogę przestać myśleć, jak bardzo skrzywiony jesteś. I wiesz co? Miałem cholerną rację! Nie dość, że sam jesteś chory, to przerzucasz to jeszcze na innych! Powinieneś się leczyć! – popchnął go za ramiona, a Łukasz otworzył szeroko oczy. Uderzył łydkami o fotel i natychmiast odskoczył na prawo, żeby nie utkwić w miejscu bez wyjścia. – Musisz mieć nieźle zrąbane w głowie, żeby tak to odbierać. Prawda jest bowiem taka, że najchętniej to bym was wziął wszystkich pod ścianę do rozstrzelania!

– Tak?! To, bardzo mi przykro, ale stanąłbyś pod tą ścianą razem z nami! – wrzasnął, wbijając przerażone spojrzenie w rozwścieczonego Jurka, który coraz bardziej się zbliżał. Łukasz nie ustąpił, mimo że serce waliło mu jak oszalałe, a w gardle czuł suchość. Jego wcześniejsza pewność zaczynała powoli znikać. Co, jeżeli się mylił…?

Jurek zaśmiał się sucho.

– Narkotyki chyba całkiem przepaliły ci obwody, co Nakonieczny? – powiedział, przesuwając obrzydzonym wzrokiem od głowy do stóp Łukasza. Łukasza, który spiął się i wlepił niedowierzające spojrzenie we wściekłą twarz, której kąciki ust wykrzywiły się w grymasie. – Co, nie spodziewałeś się, że wiem? – cmoknął. Patrzył z satysfakcją jak w oczach mężczyzny zaczyna dominować przerażenie. – W końcu kto by się spodziewał, że cudowny Nakonieczny może mieć taką szemraną przeszłość. – Gdy to mówił, Łukasz cofał się, kręcąc głową. Nie mógł uwierzyć w to, co właśnie się działo… – Wiesz jednak, co różni twoją tezę od mojej…? – zapytał, czując, że odzyskuje przewagę nad całą sytuację. – Ja mam dowody! – warknął, popychając Łukasza jeszcze raz.

Ten potknął się o własne nogi, blady jak ściana.

– I gdzie się podziała ta twoja pewność siebie, co? – Jurek szarpnął go za bluzę, którą miał na sobie od wczoraj, a kiedy pociągnął za jej przód, odsłonił większą część jego szyi. Zobaczył na niej obwódkę fioletowych sińców, ale w tym momencie nic go to nie obeszło. Najchętniej sam by jeszcze mu ich nabił za te wszystkie oszczerstwa, które wylały się dzisiaj z jego ust. – Popatrz tylko na siebie. Taki przerażony i zdezorientowany, skulony niczym mysz pod ścianą… Jesteś żałosny – powiedział dobitnie.

Warga Łukasza drgnęła, a on sam uderzył o ścianę, nie mając już się gdzie cofnąć.

– Więc jeszcze jedno słowo, Nakonieczny, jedno jebane słowo, a dowiedzą się, kurwa, wszyscy, rozumiesz? Mogę cię zniszczyć! I wtedy nawet twoja tęczowa armia ci nie pomoże – warknął, zbliżając się do niego.

Sam nie wiedział, co czuł, kiedy patrzył z bliska w przerażone oczy. Czy czuł zadowolenie? Nie wiedział. Miał wrażenie, że wstąpiła w niego inna osoba. Taka, która chciała tylko niszczyć i ranić.

Udało jej się to.

Usta Łukasza zaczęły drżeć, a on sam odepchnął Juka, by wyślizgnąć się spod ściany. Uciekł, dopadając do drzwi.

Chyba się mylił.

Jurek nie stał z nim pod nią. To on trzymał za spust. 

***

Hej, kochani! Trochę się zadziało, nie? :D Poprzedni rozdział był spokojniejszy, więc w tym chciałam trochę zamieszać. Spodziewalibyście się takiej konfrontacji? Co sądzicie o zachowaniu Łukasza, a co o Jurka? 

Chyba obaj powiedzieli zbyt wiele, na dodatek coś, na co żaden nie był gotowy. 

Pytanie tylko, jak bardzo się między nimi wszystko spieprzy...

A tak już z innej beczki, to powoli wdrażam się w nowy plan, chociaż mam zajęcia porozrzucane od rana do wieczora. Tyle okienek to ja nigdy nie miałam, więc po prostu dalej uprzedzę, że nie wiem, jak długo będzie mi się schodzić pomiędzy rozdziałami. Przepraszam ._. Wiem, że regularność jest kluczowa, żebyście ze mną zostali, więc postaram się szukać czasu... w międzyczasie. :) 

Mam nadzieję, że nie zostawiłam zbyt dużo błędów, bo skończyłam ten rozdział wczoraj, a dzisiaj szybko go przeczytałam i już Wam go wstawiam... Więc jak zostawiłam, to wybaczcie.

Jak zawsze, dzięki, że jesteście (chciałam Wam zrobić tym rozdziałem prezent na 50 tysięcy wyświetleń, ale się nie wyrobiłam, typowa ja) no i do następnego! <3