Zostań o poranku: Rozdział 16

Rozdział 16: Niemile widziany

– Nie wiedziałem, że masz brata. –  Łukasz odezwał się w chwili, kiedy parkował pod biurem. Na placu znajdowało się już kilka samochodów, w tym Leon Jurka, a przy wejściu stało kilkoro pracowników, którzy kończyli palić porannego papierosa.

Jurek spojrzał na mężczyznę z roztargnieniem, unosząc wysoko brwi. Wyłączył się podczas jazdy i był przekonany, że Łukasz nie zainicjuje już rozmowy, ale jak widać Nakonieczny nie mógł się obejść bez krótkiej pogawędki.

– Żeby mieć bratanka trzeba mieć brata – nakreślił swój tok myślenia, a policzki Jerzego przybrały odrobinę intensywniejszy kolor.

Zaklął w myślach, mrożąc Łukasza złowieszczym wzrokiem. Chciał żeby mężczyzna poczuł ciężar tego spojrzenia, żeby zrobiło mu się głupio albo przynajmniej nieswojo, ale Łukasz oczywiście siedział rozluźniony, spoglądając na niego z ciekawością. 

– Przyszywany – warknął krótko, chwytając za klamkę.

Łukasz uśmiechnął się pod nosem, a potem pokręcił głową, gasząc samochód.

– Rozumiem – odparł w chwili, kiedy obaj wysiedli z auta. Jerzy zacisnął dłonie w kieszeniach płaszcza i postarał się uspokoić w myślach.

– Czyżby? – zapytał ostrym tonem.

– A co, uważasz, że to przekracza moje zdolności intelektualne? – rzucił zaczepnie, wsadzając dłonie do kieszeni czarnej, skórzanej kurtki. Jurek ogarnął wzrokiem całą jego sylwetkę.

– Tak – stwierdził poważnie, przyśpieszając kroku. Łukasz znowu pokręcił głową, ale na szczęście nie zrównał się z nim, tylko został w tyle.

– Znowu będziesz ode mnie uciekał? – A kiedy został w tyle wystarczająco daleko, niemalże krzyknął zwracając uwagę stojących przy wejściu pracowników. Ci spojrzeli na nich z ciekawością, a Jurek wyłapał ich nieprzychylne spojrzenia. Przyśpieszył jeszcze bardziej, zasypując Łukasza kwiecistą wiązanką w myślach, bo przecież ten padalec musiał zrobić scenę specjalnie dla niego.

– Nie uciekam tylko oddalam się pośpiesznie, nie chcąc znosić twojego paskudnego towarzystwa ani chwili dłużej – rzucił przez ramię. Łukasz parsknął rozbawiony.

Szkoda tylko, że rozbawieni nie byli stojący wokół ludzie. Większość patrzyła na Jurka z chłodem, paląc pośpiesznie swoje papierosy, a kiedy ten przy nich przechodził, usłyszał – a i to tylko przypadkiem, bo jego słuch był nienaganny – jak któreś z nich rzuciło pod nosem ciche „skurwiel”.

Jego ciało skamieniało a zęby zacisnęły się, kiedy przeszedł przez drzwi, zostawiając ich wszystkich za sobą. Czym szybciej zdjął płaszcz i odwiesił go do szatni, czując się nagle wyjątkowo paskudnie.

Paskudnie, bo nieczęsto słyszał, by ktoś obsypywał go obelgami i to jeszcze za jego plecami. Paskudnie, bo nie czuł się sprawiedliwie oceniony – ci ludzie nawet go nie znali, ale najwyraźniej bardzo łatwo było im sypać  „skurwielami” na prawo i lewo. Przede wszystkim jednak był zły. Powinien się postawić, odwrócić w tamtym momencie i jasno dać do zrozumienia, że nie będzie tolerował takiego zachowania, ale wtedy nawet nie przeszło mu to przez myśl.

Uciekł. Nie przed Łukaszem, nawet nie wiedział przed kim, ale uciekł, czując jak fala negatywnych emocji zalewa go od środka.

Ze złością podszedł do ekspresu, mając nadzieję, że chociaż porządna kawa mu pomoże, ale oczywiście na ten sam pomysł musiały wpaść trzy inne osoby, wiec nie pozostawało mu nic innego, jak ustawić się za nimi. Nie sama kolejka była najgorsza, a fakt, że kiedy tylko przystanął za gawędzącymi pracownikami, rozmowa od razu ucichła.

Cisza była męcząca i ciężka, a nastój Jurka coraz bardziej ponury. Mężczyzna wbił wzrok w szafkę i nie odklejał go przez dłuższy moment, do czasu aż nie usłyszał za sobą, jak ktoś przystaje tuż za nim.

– Chyba muszę zainwestować w drugi ekspres. – Głos Łukasza doszedł do wszystkich, ale tylko Jurek westchnął na to ciężko.

– O, panie Łukaszu, dzień dobry! – Wszyscy niemalże przywitali się jednakowo. Jurek wywrócił oczami.

– Proszę, nie będzie pan czekał – powiedziała energicznie kobieta stojąca przy ekspresie.

– Będzie czekał, przyszedł po mnie, wiec dostanie kawę po mnie – zaprotestował Gos. – Chyba że mnie też chcesz przepuścić? – sarknął nieprzyjemnie, a kobieta wbiła w niego zaskoczone spojrzenie, które z chwili na chwilę stawało się coraz bardziej nieprzychylne.

– Nie, nie mam ochoty  pana przepuszczać  –  odpowiedziała ostro.

– W takim razie proszę sobie zalać tę kawę i nie przedłużać tego, dla nas wszystkich, bardzo przyjemnego spotkania.

– Poczekam – dodał Łukasz, widząc nieugiętą postawę pracownicy.  

Cisza ponownie stała się niemal namacalna, przynajmniej dopóki przy ekspresie nie został tylko Jurek ze swoim, pożal się boże, szefem.

–Zapomniałem już jaki czasami potrafisz być milutki – zagadnął, przyglądając się jak mięśnie twarzy Jerzego się napinają.

– Wczoraj chyba chciałeś przypomnienia –  warknął, postukując palcami o blat, a Łukasz znowu się uśmiechnął.

Jurek uświadomił sobie, że ostatnio robił to częściej niż pamiętał.

– Cóż, niekoniecznie w formie wyżywania się na moich ludziach.

– Ach, no tak. Na tobie – mruknął lakonicznie, wbijając stalowe spojrzenie w czekoladowe oczy.

– Co cię tak nagle ugryzło? – zapytał, w chwili w której Jurek chwytał za kubek ze świeżo zaparzoną kawą.

– Nic mnie nie ugryzło, to moje naturalne usposobienie –  warknął, po czym odszedł, nie odwracając się za siebie.

Był wkurzony.

I skoro wyzywano go za jego plecami, a rozmowy milkły urwane w połowie, mógł być skurwielem, naprawdę nie przychodziło mu to z wielkim trudem.

Przynajmniej spełni oczekiwania.

Niecałe osiem godzin później zapukał do gabinetu Łukasza, a kiedy usłyszał zaproszenie otworzył drzwi i przystanął w progu.

Mężczyzna siedział  przy biurku, a przed sobą miał rozłożoną masę papierów.

– Przeszkadzam? – zapytał ponuro. Jego nastrój nie uległ zbyt wielkiej poprawie.

– Nie aż tak bardzo – odparł Łukasz, nie odrywając wzroku od jakiegoś świstku.

– Wydajesz się zajęty.

– A ty nie wydajesz się tym przejmować. O co chodzi? – Uniósł w końcu na niego wzrok.

– Skończyłem projekt – oznajmił, a Łukasz przyglądał mu się przez chwilę oceniająco.

– Zaraz do ciebie przyjdę – mruknął po chwili, wracając spojrzeniem do kartki. Jurek skinął głową i wrócił do swojego biurka, nie zamykając drzwi.

Dziesięć minut później usłyszał jak Nakonieczny wstał i skierował do niego swoje kroki.

Nie był zbytnio rozmowy, właściwie to w ogóle nie wyglądał najlepiej. Brwi miał zmarszczone, a oczy zaczerwienione, najpewniej od zbyt długiego wgapiania się w ekran i dokumenty. Jurek zauważył jak mruży oczy, kiedy zerknął na monitor, gdzie zgodnie z obietnicą znajdował się skończony projekt.

– Nie wierzę, że naprawdę zrobiłeś to w jeden dzień. – Łukasz potarł dłonią czoło, po czym nachylił się nad fotelem Jurka, a ten cały się spiął. Wiszący nad nim Nakonieczny nie był spełnieniem jego marzeń, a zapach perfum, chociaż przyjemny, drażnił go i denerwował.

– W dwa, wczoraj rozplanowałem, jak ma to wyglądać.

– To wciąż bardzo szybko – mruknął, pocierając grzbiet nosa. – Jest naprawdę dobrze zrobione.

– Jakieś zastrzeżenia? – zapytał, a Łukasz przyglądał się przez chwilę całości, wciąż nad nim wisząc.

Jurek zaczął się zastanawiać, jakich perfum używał.

– Na ten moment żadnych, ale zostawmy to do jutra, niech odleży swoje – mruknął, odchylając się. Jerzy w końcu odetchnął z ulgą. – Znasz się na projektowaniu stron internetowych? – dopytał, wbijając w niego ciekawski wzrok.

– W sensie…?

– HTML, CSS, JavaScript? – wymienił, a Jurek spojrzał na niego jak na kosmitę.

– Znam się na tym, jak włączyć Facebooka, Spotify i radzę sobie z programami graficznymi – mruknął poważnie, a kąciki ust Łukasza uniosły się w rozbawieniu.

– Okej, nieważne – powiedział. – To nie ta generacja – dodał wyjątkowo rozbawiony, na co Jurek zmarszczył niebezpiecznie brwi.

Co to miało znaczyć, że nie ta generacja? Co niby Łukasz insynuował? Że był za stary na taką wiedzę i umiejętności?

– Przypomnieć ci, że sam nie tak dawno przekroczyłeś trzydziestkę?  

– To miłe, że wiesz, kiedy mam urodziny.

– Mówiłem, ogarniam Facebooka –  sarknął na poważnie, a Łukasz uśmiechnął się jeszcze szerzej, chociaż wyraźnie starał się utrzymać kamienny wyraz twarzy. Nie wychodziło mu.

– Mogłeś mi chociaż złożyć życzenia – dodał z udawanym żalem. Jerzy przekręcił oczami, po czym odepchnął się od biurka, prostując zastałe kończyny.

Spojrzał czujnie na Nakoniecznego, a potem odetchnął kilka razy. Wcześniejsza złość uchodziła z niego stopniowo, aż w końcu zniknęła w ferworze pracy; teraz pozostał po niej jedynie gorzki posmak.  

– Więc… Zająłeś się kotem? – wypalił, obserwując jak mężczyzna odchyla się i, finalnie, opiera na biurku, studiując wzrokiem jego twarz.

– Zająłem –  przytaknął.

Jurek skinął głową.

Za oknem przeleciał jakiś ptak, a mężczyźni odwrócili od siebie wzrok. Nakonieczny nie był zbyt chętny by kontynuować temat, Jurek za to był, ale ciężko było mu się dopytywać, jednak żeby uzyskać jakieś konkretniejsze informacje nie miał innego wyjścia.

– Więc… zabrałeś go do weterynarza. – Bardziej stwierdził niż zapytał.

– Tak.

– I? –  sapnął, powoli tracąc cierpliwość. Kto by pomyślał, że będzie trzeba tak ciągnąć Łukasza za język! Zazwyczaj ten był aż nadto rozgadany, ale kiedy przychodziło do spraw naprawdę ważnych, milknął. Oczywiście, najpewniej Jurkowi na złość.

– I został opatrzony, nakarmiony i umyty. Jest udomowiony, nie boi się ludzi i już wystawiłem ogłoszenie, że zaginął. Jak dotąd nikt się po niego nie zgłosił.

– Gdzie jest teraz?

– U mojego bratanka. Prawdziwego bratanka, nie przyszywanego. – Mrugnął do niego, uśmiechając się półgębkiem, a z Jurka zeszło powietrze.

Po pierwsze na ten beznadziejny przytyk, po drugie bo… Nie wiedział, jak ma się zachować. Brat Łukasza – Jarek – miał syna? Chyba na to by wychodziło.

– Mhm – mruknął więc jedynie.

Rozmowa się urwała, ale oni dalej siedzieli w tych samych pozycjach.

– Nie zbierasz się do domu? – Łukasz zreflektował się pierwszy.  

– Niedługo się zbieram – odparł, ale dalej nie ruszył się z miejsca.

– Ja tak samo – odpowiedział.

Siedzieli dalej.

– Więc… Wychodzi na to, że muszę ci poszukać więcej zajęć.

– Zdecydowanie.

– Do załatwienia – mruknął, odgarniając jasne włosy za ucho. 

Jurka powoli zaczynał bawić absurd tej sytuacji.

– Chcesz czegoś konkretnego? – wypalił w końcu.

Nakonieczny utkwił w nim uważne spojrzenie.

– Niekoniecznie – mruknął.

Jurek wywrócił oczami.

– Więc…?

– Tak sobie myślę…  Zrób listę rzeczy, które potrzebujesz, a ja postaram ci się to jeszcze jutro dostarczyć.

– Słucham?

– Skoro masz mieć więcej roboty, potrzebujesz też odpowiednich narzędzi. – Spojrzał na niego tym swoim ciepłym, czekoladowym wzrokiem i zsunął się z jego biurka, posyłając lekko zdezorientowanemu Gosowi nikły uśmiech. – I nie siedź za długo, jutro też jest dzień – rzucił na odchodne, zostawiając Jurka samego w gabinecie.

Te ich ostatnie dni były… dziwne.

Z gabinetu wyszedł trzy godziny później, a oczy szczypały go od patrzenia w monitor. Jego kroki odbijały się echem po pustych korytarzach, światła były już pogaszone a przy wyjściu kręcił się jedynie stróż. Jurek bezpośrednio skierował się do portierni po płaszcz, klnąc w myślach na to, że przez trzy godziny siedział, sprawdzając czym był cholerny HTML i reszta tych śmiesznych języków programowania.

To była czysta abstrakcja.

Jakieś kody, kontenery, zawartości, odnośniki, języki, nawiasy: inne tu, inne tam…

Jurek zdecydowanie wolał angielski.

Co nie zmienia faktu, że był zainteresowany. Przez godzinę przeglądał piękne strony, zastanawiając się, jak do cholery sprawić, by coś mogło się przesunąć, zmienić kształt, czy kolor i odpowiedzią były właśnie te skomplikowane kody, od których mieniło mu się w oczach.  Cóż, na ten moment musiał to zostawić.

Gdy sięgał po płaszcz zauważył kątem oka coś niepokojącego. Zmarszczył brwi i chwycił gruby materiał, odkręcając go, by widzieć cały tył, a kiedy to zrobił… Serce mu zamarło.

Biała farba, zaschnięta i rażąca, „zdobiła” całe plecy wierzchniego ubrania. Jurek natychmiastowo zaczął zeskrobywać ją paznokciem, ale na nic się to zdało.

Dłonie mu się trzęsły, kiedy wychodził z biura, trzymając w ręku zniszczony płaszcz. Łypnął wzrokiem na stróża, ale ten nie był nim zainteresowany, więc Jurek wykluczył go – przynajmniej na ten moment – z grona podejrzanych. Na dworze było cholernie zimno, a takie wybieganie w samej koszuli nie było najmądrzejszym posunięciem, ale samochód nie był daleko.

Jurek wsiadł za kółko i rzucił ubranie na drugie siedzenie.

Był wkurzony, mimo to starał się utrzymywać nerwy na wodzy. Czuł, jak coś zimnego przeszywa całe jego wnętrze i pozwalał temu uczuciu całkowicie go pochłonąć. Do domu dojechał w kilkanaście minut, a kiedy się tam już znalazł, usiadł bezsilnie na kanapie i schował twarz w dłoniach.

Oczywiście, kiedy jedne sprawy zaczynały się układać, inne sypały się całkowicie.

Jurek tego wieczora z trudem mógł się skupić. Dalej siedział przy laptopie kontynuując czytanie, ale nic z tego nie trafiało do jego głowy. W pewnym momencie podszedł do barku i nalał sobie szklankę whisky, a kiedy szkło już zetknęło się z jego wargami, ale alkohol nie zdołał jeszcze ich zamoczyć, zorientował się, co on takiego robił.

Zmarszczył brwi i odstawił alkohol na stolik, wlepiając w niego ostre spojrzenie. Sięgnął po niego tak nieświadomie, niemalże odruchowo… Czy przypadkiem ostatnio nie przesadzał?

Refleksja ta uderzyła w niego ze zdwojona mocą kiedy po kilkudziesięciu minutach znowu poczuł chęć, by do niego wrócić. Szklanka wciąż stała na stole, nietknięta. Drażniła go.

Właściwe przecież jakby się napił to nic by się nie stało, a może poczułby się lepiej?

…

Chwycił za szklankę i chodził z nią nerwowo po pokoju. Zaczął dostrzegać, że mógł mieć mały problem. Kusiło go. Kusiło go bardziej niż fajki i właśnie dlatego, że tak bardzo go do tego ciągnęło, podszedł do zlewu i wylał całą zawartość.

Nie było mu szkoda.

Po prostu zaczynał czuć, że go to przerasta.

Kiedy nazajutrz wchodził do biura, przyglądał się czujnie każdej jednej napotkanej osobie. Chciał wyglądać pewnie i niewzruszenie, brodę miał uniesioną wysoko, a spojrzenie ostre, ale w głębi duszy wcale nie czuł się dobrze ze świadomością, że któreś z nich – a może nawet cała grupa – chciała go zastraszyć. Więcej nawet, groziła mu. Jurek zrozumiał przekaz.  

To wydarzenie jednak nie wzbudziło w nim strachu, a złość.

Przy ekspresie, standardowo, dostrzegł stojącego Łukasza i dwie kobiety, tym razem inne niż wczoraj. Oczami wyobraźni już widział ich uprzejme uśmiechy i milutkie słowa, i cały aż się gotował, bo jeszcze nie tak dawno to do niego się tak zwracano.

A jego ludzie? Odwracali od niego wzrok, dokładnie tak samo, jak reszta. Nawet Jeremi. Jedynie Małgosia od czasu do czasu zamieniła z nim kilka słów… Ona i, o ironio, ten przeklęty Nakonieczny.

Ten jednak nawet go nie zauważył, kiedy za nim przystanął. Rozmawiał z kobietami, a one jedynie zerknęły na niego przelotnie i z powrotem skupiły się na Łukaszu. Jurek wolał im nie przeszkadzać, zresztą naprawdę był w parszywym humorze i obawiał się, że może się to odbić na wszystkich wokół.

Łukasz zauważył go dopiero w momencie, w którym odwrócił się ze swoją kawą.

– Dzielisz ze mną poranną rutynę? – zapytał, unosząc jedną brew.

– Na to wychodzi – mruknął, sięgając po jeden z kubków. – Chociaż wolałem ten moment, w którym stałeś tyłem.

– Lepsze widoki? – Uśmiechnął się ironicznie, a Jurek zjechał go ostrym spojrzeniem.

– Cisza przyjemniejsza – sarknął, opierając ręce na biodrach. Łukasz skinął głową.

– Przygotowałeś tę listę? – zmienił temat po czym upił pierwszy łyk. Jego twarz rozpogodziła się, a Jurek potrafił to zrozumieć – sam uwielbiał kawę. – Oczywiście, że przygotowałeś. Nie przepuściłbyś takiej okazji – dodał pewny swojego, na co Jurek przekręcił oczami, po czym wręczył Nakoniecznemu całkiem pokaźną listę. Ten pobieżnie ją przejrzał i schował świstek do kieszeni. – Zajmę się tym – rzucił na odchodnym i nie czekając na Jerzego, skierował się do gabinetu.

Gos pokręcił głową w geście czystej dezaprobaty. Bynajmniej, Łukasz nie zrobił nic źle – po prostu żył i to już wystarczało.

Wzdychając ciężko, uniósł wzrok znad kubka i napotkał spojrzenie Alka. Jego brwi powędrowały wysoko, kiedy zauważył, jak ten wpatruje się w niego nieugięcie. Zamrugał, a zaraz zmrużył oczy. Czy to możliwe, że to ta przeklęta ciota zniszczyła jego płaszcz…?

Czując, że ciemnieje mu z gniewu przed oczami odłożył kubek i ruszył do przodu. Był pewien. Tak. To nienawistne spojrzenie, kpiąco wykrzywione wargi... Obserwowanie jego i Łukasza, być może zazdrość o projekty, albo i o samego Nakoniecznego, w końcu Alek na niego leciał… To było jednoznaczne.

Jurek zrównał się z facetem.

– Ty mała pizdo – zaczął bez ogródek, wbijając w mężczyzna lodowate spojrzenie. Zdziwiona mina gnojka jeszcze bardziej go rozzłościła – co, ten idiota myślał, że przepuści mu to płazem? – Co ty sobie wyobrażasz?

– Weź się odpierdol, o co ci chodzi? – warknął, cofając się. Na głowie miał tę samą czapkę z daszkiem, która również denerwowała Gosa. Wszystko go denerwowało.

Gdyby nie panował nad sobą bardziej, ręce najpewniej by mu się trzęsły, ale na szczęście nie poniosło go aż tak. Pomimo gniewu, był w stanie jeszcze kalkulować w miarę na zimno…

– Dobrze wiesz, o co mi chodzi.

Gnojek zmrużył oczy, po czym przysunął się o krok, by zrównali się bardziej.

–  Wiem? – powtórzył za nim, zgrywając twardziela. – Może – szepnął, na co dłonie Jerzego zacisnęły się w pięści. – Może mógłbym mieć też do ciebie małą radę… Odpierdol się od Łukasza – warknął, wbijając wskazujący palec w jego pierś.

Atmosfera między nimi zgęstniała. Wszystko działo się szybko, ale kilka osób już zdążyło się zorientować w sytuacji i zerkało na nich dyskretnie.

Jurek się tym nie przejmował. Był wściekły. Stał właśnie twarzą w twarz z człowiekiem, który miał czelność ingerować w jego życie; niszczyć je i uprzykrzać.

– Tak? W takim razie ja też dam ci małą radę… Nigdy więcej ze mną nie pogrywaj, bo źle się to dla ciebie skończy. I zabieraj łapy – warknął, a jego ciało stało w bezruchu jak gdyby zrobione z marmuru.

Alek uśmiechnął się drwiąco po czym jeszcze raz wbił palucha w jego klatkę piersiową, nic sobie nie robiąc z tej małej rady.

…I to był błąd.

Jurek poczuł, jak puszczają jego wszystkie hamulce. Odepchnął od siebie mężczyznę, skłaniając go do kroku w tył, po czym, wcale nie myśląc, zacisnął pięść i przywalił mu w policzek, aż odskoczyła mu głowa.

Zapanowała cisza, a Jurek, tak szybko jak stracił nad sobą panowanie, tak szybko je odzyskał. Odsunął się od Alka w jednej chwili i przyjrzał mu się oceniająco. Facet już unosił głowę, był zdezorientowany i miał rozwaloną wargę.

Jurek nawet nie wiedział, że potrafił tak przywalić. Brzydził się przemocą, nigdy… Nigdy nikogo nie uderzył i nie przyniosło mu to żadnej ulgi. Właściwie to poczuł się jeszcze gorzej. Odsunął się dwa kroki, kręcąc z niedowierzaniem głową, a  Alek wbił w niego nienawistne spojrzenie.

Życie w biurze toczyło się dalej – nikt nie zareagował, tak jakby cała sytuacja się nie wydarzyła.

Facet wyprostował się i poprawił czapkę. Jurek patrząc na niego, starał się nie okazywać zdenerwowania, ale wszystkie jego wnętrzności zawiązały się w ciasny supeł. Ledwo mógł oddychać ze stresu.

Nie tutaj powinien to załatwić, nie tak – panikował.

– Zniszczę cię, rozumiesz? – warknął młodszy, ocierając rękawem krwawiącą wargę.

Jurek przełknął ślinę, po czym zmrużył oczy.

– Wypierdalaj stąd, chyba że liczysz na powtórkę – odpowiedział w tym samym tonie.

Facet na szczęście go posłuchał i odszedł do siebie. Jurek postanowił zrobić to samo.

Do gabinetu dotarł z mocno bijącym sercem. Czuł, jak kropelki potu osiadają mu na czole i karku. Denerwował się i był zły… Tym razem tylko i wyłącznie na siebie.

Jak do tego doszło? Nie miał pojęcia. Na chwilę jakby odebrało mu zdrowy rozsądek. Gniew przysłonił każdą racjonalną decyzje, sprawiając, że zachował się jak głupek.

Głupek, idiota, baran… Co on sobie myślał, kiedy uderzył go na oczach tych wszystkich ludzi?

Z nerwów zaczął go boleć brzuch. Każda minuta spędzona w tym pokoju była torturą, bolesną niewiadomą… Ale Łukasz w końcu do niego przyszedł. A raczej wpadł, nawet nie pukając. Jurkowi wystarczyło jedno spojrzenie na jego twarz, by wiedzieć, że ma przejebane, chociaż Nakonieczny starał się zachowywać pozory. Jego spojrzenie było chłodne, a twarz poważna, jednak na policzkach, jak nigdy, widniały zaczerwienienia.

– Wiesz może, o czym huczy cała firma, drogi Jerzy? – zagadnął, podchodząc do biurka. W rękach trzymał dwie, wypełnione po brzegi siatki, które odstawił spokojnie na blat, co było gorsze niż gdyby nimi rzucił w przypływie złości.

Jerzy zaklął w myślach.

– Domyślam się – mruknął. Czuł się winny, zżerały go nawet wyrzuty sumienia, ale mimo wszystko spojrzał hardo Łukaszowi w oczy.

– Domyślasz się? – powtórzył za nim wkurwiony. – I co, czujesz się lepiej? – warknął, kładąc zamaszyście dłonie na biurku.

– Czuję się względnie umiarkowanie – odpowiedział spokojnie, chociaż serce niemalże chciało mu wyskoczyć z piersi. Zresztą kłamał, czuł się obrzydliwie, ale nie ze względu na to, że Alek oberwał. To mu się należało. Było mu źle  z tym, że tak szybko stracił nad sobą panowanie.

Łukasz prychnął, a jego oblicze pociemniało.

– Jak mogłeś? – zapytał, kręcąc z niedowierzaniem głową. – Myślałem, że stać cię na więcej, ale ty upadasz tak nisko, by lać kogoś po mordzie tylko dlatego, że jest gejem? – mówił lodowatym tonem, a jego powieka ani drgnęła.

Jurek jeszcze nigdy nie widział go tak złego. Nawet wtedy na tej konferencji kilka miesięcy temu…

– Nie taki miałem powód – zaczął tłumaczyć, ale Łukasz pokręcił głową, nie dowierzając i przerwał mu niemal natychmiast.

– Mam gdzieś twoje powody. Nic nie jest w stanie tego usprawiedliwić, kurwa, nic – warczał. – Zresztą nie jesteś zbyt wiarygodny, bo przyglądało się temu z dziesięć osób – kontynuował lodowato, a Jurek starał się nawiązać z nim kontakt wzrokowy, ale bezskutecznie.

Nakonieczny nawet nie chciał na niego patrzeć.

– Możesz mnie posłuchać? – warknął, chcąc sprawić, by mężczyzna na niego spojrzał. I ten owszem, zrobił to, ale jego wzrok był tak nienawistny, że Jurkowi na chwile odebrało zdolność mówienia.

– Nie mam najmniejszego zamiaru – rzucił wyniośle, po czym odwrócił się na pięcie, zostawiając Jurka samego ze swoimi myślami.

Najbliższe godziny nie zapowiadały się najlepiej i właśnie takie były. Pełne ciszy, rozżalenia i spędzone w izolacji.

Wieczorem Jurek był rozdrażniony, krzątał się z kąta w kąt i co raz spoglądał na barek, bijąc się myślami ze sobą samym. Bardzo trudno było mu się oprzeć, ale jakoś mu się udawało. Było ciężko, zwłaszcza kiedy trzęsły mu się dłonie, bolała głowa i przytłaczała go ogólna beznadziejność, a Janka jak na złość nie było, ale jeszcze się trzymał.

Rano, kiedy się obudził, pozwolił sobie na myśl, że po prostu nie chciał wstawać. Leżał wpatrując się w sufit, a na skórze miał gęsią skórkę – chłód przebijał się nawet zza okna. Zegarek cicho tykał gdzieś po lewej stronie, coś huknęło na dworze, a Jurek ze sobą walczył. Zmuszał się do wstania, ale ciało miał jak z ołowiu. Nawet nie przymknął oczu, nie chciało mu się spać, po prostu… Nie czuł, że może go dzisiaj spotkać coś dobrego, nie czuł się na siłach mierzyć się z innymi ludźmi, nie wyobrażał sobie jakby miał spojrzeć im w twarz…

Za oknem kropiło, czas leciał, natomiast on trwał w bezruchu. Czuł pustkę w środku i odczuwał ją na zewnątrz, w swoich wielkich, czterech ścianach.

Wybiła siódma. Mężczyzna poczuł coś na kształt paniki. Serce zaczęło mu walić, brzuch ścisnął się z nerwów, a ręce drgnęły.

Muszę wstać, pomyślał, w końcu wysilając się na zsunięcie kołdry z nóg. Podniesienie się było najgorsze, ale kiedy już to zrobił, poczuł ulgę. Przez chwilę miał wrażenie, że już nigdy nie stanie na nogi, ale przecież musiał.

Do biura przyjechał o czasie na koszt niezjedzonego śniadania. Nie robiło mu to zbyt wielkiej różnicy i tak nie był głodny. Miał nadzieję, że zobaczy Nakoniecznego przy ekspresie, ale oczywiście nic nie szło po jego myśli. Zauważył za to Alka, a właściwie jego plecy, kiedy znikały w korytarzu. Znowu ścisnęło go w środku, ale szybko odrzucił od siebie to uczucie. Nie powinien się tak zadręczać, ten skurwiel sam zaczął.

Z dwojga złego Jurek wolałby dostać po mordzie niż wydawać kolejne tysiące na swój płaszcz.

Rozebrał się z zastępczej, starej kurtki i zostawił ją na portierni, po czym poszedł do pokoju. Nie zdążył jednak nawet usiąść przy biurku, kiedy drzwi się za nim otworzyły, a do środka weszła Beata, trzymając pod ręką zieloną teczkę.  

Podeszła do niego z kamienną miną, a jej długie czarne włosy związane w kucyk kiwały się niczym wahadło w rytmie jej kroków.

– Dzień dobry – przywitał się z wolna, nie wiedząc, czego ma się spodziewać.

– Dzień dobry – odpowiedziała chłodno, kładąc teczkę na blacie. Spojrzeli sobie przelotnie w oczy, a kobieta zjeżyła się od razu. – Twoje projekty – dodała wyniośle, po czym odwróciła się bez słowa i wyszła, zamykając za sobą drzwi.

Jurek uśmiechnął się gorzko. Coś czuł, że Nakonieczny nie zjawi się u niego i tym razem.

Godziny mijały i było dokładnie tak samo, jak wczoraj. Jurek siedział sam, pracując…

I tak było dobrze, prawda?

Przecież chciał świętego spokoju. Niedawno oddałby wszystko za to, by nikt go nie dręczył, nie rozmawiał, nie żartował, nie irytował go… A kiedy to dostał, czuł się beznadziejnie.  Chyba już sam zaczął się gubić w tym, czego chciał.

Nienawidził Łukasza nieustannie od kilku lat. Ostatnio dalej się przekonywał, że chciałby go nienawidzić tak samo, ale uczucie to gdzieś po drodze się wykruszyło. Już wcześniej go szanował, nawet doceniał, ale wcześniej ta odrobina uznania mieszała się z palącym uczuciem obrzydzania, do tego, kim był i wszystko się uzupełniało.

Jurek nadal nie akceptował jego… Partnera. Tylko że Marcina tu nie było, a bez niego Nakonieczny prezentował się jak normalny mężczyzna. Co więcej, po tym czego się ostatnio dowiedział nie potrafił patrzeć na niego tak, jak wcześniej. Kiedyś bardzo go intrygowały jego stany przygaszenia, to tajemnicze marszczenie brwi i pusty wzrok, ale teraz już wiedział… Wiedział, że Łukasz nie miał najłatwiej, a wcześniej wydawało mu się, że tak właśnie było.

Kurwa, on się załamał po stracie futrzaka i dopiero teraz w przypływie ogólnej beznadziejności potrafił się do tego przyznać, a Łukasz stracił jebanego brata.

Brał narkotyki, stracił brata i był gejem.

Jurek coraz bardziej utwierdzał się w przekonaniu, że nie było to łatwe do udźwignięcia.

Wstał, nie mogąc wysiedzieć dłużej na miejscu. Musiał też rozprostować nogi… A przede wszystkim chciał wyjść z kolejnych pustych ścian. Liczył przy tym, że może natknie się na tego przeklętego Nakoniecznego i porozmawiają jak facet z facetem.

W końcu przecież on sam ostatnio chciał się z nim dogadać. A Alek… Nawet nie lubił Alka, do cholery, było to po nim widać.

Jurek wyszedł. Tym razem chciał sobie zrobić herbatę – zawsze był to jakiś powód, a nie bezczynne włóczenie się na oczach całej zgrai ludzi. Kiedy tylko zjawił się w holu od razu wzbudził ogólne zainteresowanie. Wszyscy zerkali na niego z zaciekawieniem, niechęcią, antypatią… Ciężko było czuć się dobrze w takiej atmosferze. Przerwa trwała, więc zewsząd było słychać rozmowy.

Chyba nie mógł być bardziej wykluczony.

W końcu też zauważył Łukasza. Siedział z Alkiem, co było do przewidzenia i rozmawiali o czymś, uśmiechając się. W Jurku się zagotowało.  

– Jest i nasz firmowy bokser. – Nawet nie zauważył, kiedy Małgosia podeszła do niego z drugiej strony i przystanęła przy blacie, uśmiechając się delikatnie.

– Obrażasz tym porównaniem wszystkich bokserów – westchnął, przenosząc na nią wzrok. Poczuł do niej taką wdzięczność, że niemalże chciał ją przytulić.

Zaśmiała się cicho.

–Tak? Dziwne, bo słyszałam, że niemalże znokautowałeś tamtego gościa – mruknęła, wskazując głową Alka. – Ponoć ledwo uszedł z życiem. Słyszałam też, że popchnąłeś tamtą, obrażałeś jakąś blondynkę i ogólnie to niemal codziennie dręczysz Łukasza.

– Co? – zapytał zdezorientowany, a Małgosia wzruszyła ramionami.

– Ludziom dobrze się o tobie gada – mruknęła. Jurek prychnął.

– To niedorzeczne. – Pokręcił głową.

– Więc nic z tego nie jest prawdą?

– Oczywiście, że nie – warknął, zalewając sobie herbatę. – Oprócz tego, że Alek trochę oberwał. Popatrz ma pękniętą wargę, jakby się, kurwa, ugryzł, a nie „ledwo uszedł z życiem” – sarknął, przekręcając oczami.

Gosia pokręciła głową, uśmiechając się szerzej.

– Usiądziemy? – zaproponowała, a Jurek spojrzał na nią z wdzięcznością.

– Pewnie – odparł, po czym ruszyli do jednego z wolnych stolików. Wciąż na nich zerkano, ale kobieta nie wydawała się tym przejmować. W ogóle nie rozmawiali o firmie, pracy, ludziach stąd… Jurek pytał ją, jak sobie radzi z dzieckiem i z partnerem, a ona opowiadała mu długie historie. Minuty leciały szybko, ale mimo że cudownie mu się z nią rozmawiało, wciąż zerkał na Łukasza.

Raz przyłapał go na tym samym, ale Nakonieczny odwrócił głowę z taką wyniosłością, że Jurek szybko stracił chęć na konfrontację.

– Nie wywalił cię? – Małgosia zmieniła temat, widząc na kogo Jerzy cały czas zerka.

– Nie.

– To dobrze, czy źle?

– Dobrze – mruknął, pocierając dłonią policzek. – Chociaż jak ludzie poplotkują na mój temat jeszcze trochę to najpewniej niedługo to zrobi – dodał gorzko.

Kobieta położyła mu dłoń na ręce i uścisnęła go krótko, w przyjacielskim geście.

– Nawet gdyby, to zaproszenie do nas jest wciąż aktualne – powiedziała, po czym odsunęła się i wstała. Większość właśnie zbierała się do siebie.

Jurek posłał jej szczery uśmiech.

Miał jednego sojusznika w tym wrogim obozie.

Małgosia dodała mu otuchy, dzięki czemu reszta tego dnia nie była aż tak okropna. Jurek starał się nie myśleć, po prostu wykonywał swoją robotę najlepiej jak potrafił. Z tego wszystkiego znowu się zagapił i wyszedł pół godziny po czasie. Nie robiło mu to różnicy, w domu i tak nie będzie miał się gdzie podziać…

Gdy wychodził było już ciemno, a za oknem lało jak z cebra. Końcówka listopada nie rozpieszczała.

Podszedł po swoją kurtkę i serce zabiło mu mocniej w piersi.

– Niemożliwe. – Wyrwało mu się cicho, kiedy wziął do rąk ubranie. Dłonie mu się zatrząsnęły, kiedy rozkładał je, by zobaczyć wielką, ciętą dziurę.

To było nienormalne. To zdecydowanie mówiło „nie chcemy cię tutaj”. 

Pierdolony Alek. Jurek poczuł się chory i zmęczony.

Wyszedł na miękkich nogach, a kiedy tylko to zrobił, przystanął jak wryty. Oczywiście, że teraz, właśnie teraz musiał natknąć się na Nakoniecznego. Ten krzątał się przy swoim samochodzie, moknąc. Nie widział go jeszcze, a bentley stał po drugiej stronie parkingu, więc gdyby Jurek chciał mógłby przemknąć niezauważony, tylko że nie chciał.

Ruszył sztywno w stronę Łukasza, obserwując jego poczynania. Mężczyzna był zdenerwowany, chodził w tą i z powrotem, nie przejmując się, że jest cały przeoczony.

Jerzy już miał przystanąć kilka kroków za nim, kiedy ten odwrócił się gwałtownie. Ich spojrzenia starły się ze sobą. Mimo to Jurek stał nieugięcie, starając nie dać po sobie poznać, że wzburzone, czekoladowe oczy robią na nim jakiekolwiek wrażenie.

To było dziwne. Podczas gdy twarz Nakoniecznego cała wykrzywiała się w grymasie i widać było po nim, jak bardzo jest zły, tak jego ciepłe, brązowe oczy, mimo że wzburzone, nie potrafiły oddać tych emocji.

Łukasz ogarnął wzrokiem całą jego sylwetkę, rezygnując z bezsensownego mierzenia się na spojrzenia w środku ulewy.

– Ty naprawdę jesteś nienormalny – warknął, kiedy jego wzrok zatrzymał się na trzymanej w dłoni kurtce. – Ubieraj się.

– Nie, dzięki – sarknął, mrużąc oczy.

– Potrzebna ci choroba na weekend? – spytał chłodno. Jurek wzruszył ramionami, obserwując jak po twarzy mężczyzny spływają strużki deszczu.

– To samo pytanie mogę zadać tobie. – Łukasz zacisnął wargi, po czym odwrócił się z wolna, spoglądając na swój samochód. – Co się stało? – dopytał.

– Nie odpala – odpowiedział markotnie.

– Akumulator się rozładował?

– Nie, coś musi nie łączyć, ale nie jestem w stanie teraz tego sprawdzić – mruknął, po czym znowu utkwił spojrzenie w twarzy Jurka. – Telefon mi się rozładował.

– A to pech – zakpił, a Łukasz zatrząsnął się z gniewu.

Musiał mieć go za okropnego dupka po tym wszystkim. Nie chcąc, żeby tak było, Jerzy wyjął własny smartfon z kieszeni i podał go młodszemu mężczyźnie.

– Trzymaj – mruknął. On też był już prawie cały przemoczony.

Łukasz czym szybciej wykręcił numer i przez chwilę rozmawiał, ale po jego wyrazie twarzy Jurek nie wnioskował niczego dobrego. Nakonieczny wykonał jeszcze jeden telefon, z podobnym skutkiem, po czym oddał go Jurkowi i usiadł bezsilnie w siedzeniu pasażera. Przez deszcz Jurek usłyszał nawet cicho rzucone „kurwa”.

– Ruszaj się – warknął do mężczyzny. Ten podniósł na niego zmęczony wzrok. – Odwiozę cię.

– Ja nie wracam do domu.

– A gdzie?

– Miałem zając się bratankiem. To pod Warszawą. I miałem wyjechać prosto po pracy – mruknął, odgarniając za ucho przemoczone włosy.

– Zdążymy jak ruszysz się w końcu – rzucił, a mężczyzna utkwił w nim poważne spojrzenie. Wahał się, ale niedługo. Najwyraźniej sprawa była na tyle poważna, że Łukasz musiał zdać się na takiego skurwiela jak Gos.

Kilka minut później siedzieli już wygodnie u niego w samochodzie, a Jurek odpalał auto. Jego na szczęście nie sprawiało problemów. Bentley zamruczał cicho, gotowy do drogi i dobrze. Jurek miał ochotę zafundować Nakoniecznemu przejażdżkę życia.

***

Hej, kochani! Ja to jestem zmienna, co? Raz mówię, że nie wiem, czy się wyrobię z rozdziałem do końca tygodnia, bo średnio mi idzie i bum... Rozdział jest na drugi dzień. :) To akurat z korzyścią dla Was!

W każdym razie nie obrażajcie się, jak Wam powiem, że rozdział będzie "wtedy i wtedy", a tak się nie stanie, bo u mnie to niczym ruletka. 

Czasami mogę mieć idealne warunki do pisania, a i tak nic z siebie nie wyskrobię, albo mogę mieć tak jak wczoraj - siedzieć na nieswoim komputerze, męcząc się z klawiaturą i okropną alergią, a dopiszę przez noc prawie całość. Co prawda wyszło trochę krótko, planowałam więcej scen, ale tak to znowu musielibyście czekać dłużej... A przecież nic nam nie ucieknie, po prostu pojawi się  następnym razem :D 

Poza tym, to trochę nieciekawie u tego Jurka w robocie, nie? Dopiero co zaczęło mu się układać, nawet polubił to co robi, a tu takie akcje...

Dzięki, że jesteście i mnie dopingujecie!  

Do następnego!  <3