Zostań o poranku: Rozdział 14

Rozdział 14: Szef, kurwa, idealny

Jurek nakierował mętne spojrzenie na twarz mężczyzny, który znajdował się znacznie bliżej niż kiedykolwiek powinien; widział jego długie, ale proste, ciemne rzęsy, szkliste, granatowe oczy, które potrafiły złapać Jurkowe spojrzenie w sidła niczym wnyki, widział krótkie, szorstkie włoski na policzkach i każdą jedną głębszą zmarszczkę mimiczną. Widział to wszystko i był przerażony.

Przerażała go bladość wąskich ust i dotyk silnych, męskich palców, które schwyciły go za włosy, nie pozwalając mu odwrócić głowy.

– Puść mnie, grzecznie cię proszę – syknął, starając się grać bardziej pewnego siebie, niż był w rzeczywistości.

– Wolałbym żebyś prosił niegrzecznie – odpowiedział mu ze swoim zwyczajowym uśmieszkiem. Jurek wzdrygnął się na ten niski, wibrujący głos, po czym odsunął się gwałtownie. To było uwłaczające! Na dodatek obrzydliwe, chore i zdecydowanie zbyt śmiałe, jak na ich zwyczajowe utarczki. Dęba nie wydawał się tym przejmować, zaśmiał się otwarcie, a jego palce bez żadnego oporu i siły opadły razem z całą ręką na łóżko. Na jego wargach wykwitł szeroki uśmiech, a Jurek w końcu zsunął się z materaca i stanął pewnie na nogach.

– Niedoczekanie. Dostałem, co chciałem, a teraz wychodzę – warknął, poprawiając wymięte ubranie. Było mu strasznie gorąco w grubym swetrze i od alkoholu… i poniekąd od słów mężczyzny.

– A gdzie moja zapłata? – zakpił prześmiewczo Dęba, rozkładając się na łóżku wygodnie.

– Nie mam przy sobie gotówki.

– Mówiłem, że nie chcę twoich pieniędzy – mruknął z wolna, lustrując sobie dokładnie stojącego przed nim mężczyznę.

– A czego chcesz? – warknął, cofając się o krok. Dęba oblizał wargi, po czym podciągnął się wyżej. Półleżał teraz, z plecami wspartymi o framugę; jedną nogę miał wyciągniętą prosto, a drugą zgiętą w kolanie.

– Cóż… Co powiesz na przysługę za przysługę? – zaczął, nie odrywając od Jurka przeszywającego spojrzenia. Przez ciało Gosa po raz kolejny przemknęły dreszcze niepokoju.

– Jaka znowu przysługa? – warknął. Nogi same poniosły go o kolejny krok w tył.

– Sam nie wiem… Na razie nie przychodzi mi nic konkretnego do głowy – mruknął, podnosząc się z łóżka. Jurek wbił w niego ostrzegawcze spojrzenie, ale ten nic sobie z tego nie zrobił. Kontynuował swoją małą wędrówkę, aż przystanął tuż przed klatką piersiową Gosa. – Ale być może przyjdzie czas, że będę w potrzebie, a wtedy… Wtedy nie zapomnę się do ciebie zgłosić – szepnął mu tuż przy uchu.

Jurek przełknął głośno ślinę.

– No i… wciąż liczę na tę naszą kawę, wiesz? – dodał, odsuwając się z wyraźnym uśmiechem.

– Tyle? – warknął, a serce biło mu w piersi szaleńczo.

– Liczyłeś na coś więcej…? – wyszczerzył się prowokująco, postępując krok do przodu. Jurek w tym samym momencie niemalże odskoczył pod samą ścianę ciasnego mieszkanka. – To chyba znaczy „nie” – zakpił, kiwając w rozbawieniu głową.

– Nawet nie chyba – warknął, a jako że nim zachwiało, przytrzymał się jedną ręką ściany. 

To wszystko to było jakieś szaleństwo! Zarówno to, czego się dowiedział oraz świadomość w jak beznadziejnej pozycji się znalazł… Przez głowę przeszła mu nawet myśl, że być może Dęba nie będzie chciał go wypuścić?

Boże, w co on się wpakował?

Czując, że zaczyna wpadać w lekką panikę, spojrzał na mężczyznę. Wcześniej wolał unikać tego burzowego wzroku, ale teraz doszedł do wniosku, że będzie to jedyny sposób, aby odkryć jego zamiary. Zlustrował więc dokładnie rozluźnioną twarz, zastanawiając się czy ten mężczyzna faktycznie mógłby zrobić cokolwiek wbrew niemu, a kiedy to zrobił, trochę się uspokoił.

Nie, Dęba z nim tylko pogrywał, traktował go jako swojego rodzaju eksperyment, patrzył na niego z ciekawością, może nawet kpiną, ale nie z mordem… Albo innym, ukrytym zamiarem w oczach.

To po prostu on miał już chyba paranoję.

– W takim razie nie zostaniesz na noc? – zapytał, wykrzywiając te swoje usta w paskudnym uśmieszku.

 – Nie, wracam do domu.

– Szkoda. Podwieźć cię? – zapytał kpiąco, kierując się w stronę drzwi wyjściowych. Jurek zastąpił mu drogę.

– Obejdzie się – mruknął.

– To nie jest żaden problem – powiedział słodko, a przez ciało Jurka przeszły dreszcze. Dobrze, że był pijany, dzięki temu łatwiej przychodziło mu ignorowanie ich.

– Och nie, tylko w zamian kolejna, mała przysługa? – sarknął, stając już niemal pod samymi drzwiami. Dęba uśmiechnął się zagadkowo.  

– Odwieźć mógłbym cię bezinteresownie – odparł, opierając dłoń o ścianę tuż przy Jurku.

– Łaskawca – zakpił, obrzucając chłodnym spojrzeniem silną rękę – dokładnie pamiętał jej stanowczy uścisk na swojej własnej. – Ale obejdzie się, nie potrzebuję niańki – dodał, otwierając drzwi. Podróż taksówką nie była tym, o czym marzył, ale wciąż miał w pamięci ostrzeżenie Janka; lepiej było by nikt z tej zgrai nie wiedział, gdzie mieszkają, teraz to rozumiał.

– Nie będę nalegał – mruknął, a Jurek skinął głową, po czym przeszedł przez próg. – A ta kawa to kiedy? – rzucił za nim, uśmiechając się bezczelnie.

Jurek odwrócił się z wolna i wbił w niego lekko mętne spojrzenie.

– Po co ci ten pośpiech? – sapnął. Dęba znowu się roześmiał tak… naturalnie i dźwięcznie, jak w mieszkaniu Sandry.

– Racja, mogę poczekać. Nigdzie mi się nie śpieszy – mruknął, również przechodząc przez próg. Teraz oboje stali na klatce. – Chociaż i tak zobaczymy się niedługo… – dodał, opierając się nonszalancko plecami o ścianę. Brakowało mu tylko fajki w ustach, by wyglądać na prawdziwego bandziora, chociaż i bez niej wzbudzał pożądany dreszczyk niepokoju.

Jurkowi przeszło przez myśl, że facet będzie chciał odebrać swoją przysługę. Wzdrygnął się. Czegoż też Dęba będzie od niego chciał? Nienawidził niewiedzy.

– W końcu zbliża się grudzień, a nie chcielibyśmy żeby spadł nam śnieg na drogę – wytłumaczył. Niepokój Jerzego odrobinę się zmniejszył, bo jednak chodziło o wyścigi.

– Więc… Kiedy kolejne spotkanie? – zapytał, specjalnie nie zdradzając, o jakie spotkanie mu chodziło; stali wszakże na klatce, gdzie ktoś mógł ich usłyszeć. Nie żeby Jurek podejrzewał ludzi o podsłuchiwanie w środku nocy, ale paplanie na prawo i lewo tak czy inaczej nie było rozsądne.  

– W sobotę.

– W końcu będę mógł się potem wyspać – zakpił, a Dęba uśmiechnął się półgębkiem.

– Muszę organizować różne terminy… Wiesz, jak jest – mruknął, a Jurek spojrzał na niego krzywo.

Jasne, wiedział jak jest… Nielegalne wyścigi to w końcu poważna sprawa, może nawet na tyle poważna, że interesowali się nimi nie tylko uczestnicy, ale także i policja.

– Ta… – mruknął, cofając się. – O której?

– Bądź na dwudziestą, tam gdzie za pierwszym razem. Albo wcześniej, jak będziesz chciał spędzić ze mną trochę więcej czasu – dodał, uśmiechając się zawadiacko. Jurek zacisnął wargi, kręcąc głową.

Prędzej go piekło pochłonie niż przyjedzie wcześniej!

– Nie musisz też zabierać Czyżewskiego, jestem pewny, że poradzisz sobie i bez niego – zakpił, a dłonie Jurka zacisnęły się w pięści i zadygotały.

– Zabiorę go, bo chcę, a tobie nic do tego – warknął. Dębie zaświeciły się oczy.

– W porządku, ale żebyś tego później nie żałował – ostrzegł po raz kolejny.

– Czemu się go tak uczepiłeś? – odwarknął, mrużąc oczy.

– To już nie są tak łatwo dostępne informacje – odpowiedział, uśmiechając się szeroko. – Ale na niego też mam teczkę.

Jurek pokręcił głową, nie chcąc tego słuchać.

– Wiesz co? Nie obchodzi mnie to – sapnął po czym odwrócił się na pięcie. – Dobranoc! – warknął, nawet na niego nie spoglądając. Chciał włożyć w to słowo tyle jadu, ile tylko miał i chyba mu się udało, Dęba bowiem odpowiedział mu najsłodszym tonem, na jaki było go stać.

– Dobranoc, Armani.

Noc faktycznie była w miarę udana, nie można zaś było tego powiedzieć o poranku… a może raczej o przedpołudniu, bo to właśnie wtedy Jurek się obudził. Na początku wszystko wydawało się normalne, a potem Gos spojrzał na telefon i jego oczom ukazała się godzina prawie jedenasta.

– O kurwa – sapnął, po czym zerwał się z łóżka tak szybko, jak jeszcze nigdy.

Dwadzieścia minut później był już w pracy. Modlił się o to, żeby Łukasza po prostu nie było, żeby nie przyszedł tak jak wczoraj, albo przynajmniej, żeby nie zaglądał do niego przez te trzy godziny… Modlił się, ale po raz kolejny jego modlitwy okazały się nie przynieść żadnych skutków – Nakonieczny bowiem stał przy ekspresie do kawy i kiedy Jurek postanowił przejść do swojego gabinetu, nie budząc przy tym jego uwagi, odwrócił się, cholera, z przeklętym kubkiem w ręku, lokując spojrzenie prosto w Jurku.

Szlag by to wszystko.

Gos zamarł. Automatycznie przypomniały mu się wczorajsze słowa Dęby oraz to zdjęcie.

Łukasz zbliżył się kilka kroków, a na jego twarzy Jurek nie potrafił doczytać się jakiś konkretnych emocji. Zauważył jednak różnicę między młodszą, a starszą wersją tak ogromne, że aż go coś ścisnęło w gardle. On martwił się o siebie, że się zmienia, że chudnie, że jego skóra jest blada i sucha, ale jak teraz patrzył na Łukasza, doszedł do wniosku, że były to subtelne różnice. W przypadku Nakoniecznego nie można było mówić o subtelności.

Kiedyś brzoskwiniowa skóra teraz była niemalże szara, włosy, poskręcane i złociste, osłabły, straciły pigment i układały się delikatnie falami. Zasinienia pod oczami były widoczne na pierwszy rzut oka, kiedyś jednak Jurkowi wydawało się, że Łukasz chodził wiecznie zmęczony, może niedosypiał. Teraz wiedział, że to nie brak snu go wymęczał, nie obowiązki, a narkotyki odcisnęły na nim swoje piętno.

 Wyraźnie się zagapił. Brew Łukasza uniosła się wysoko.

– Myślisz jaką wkręcić mi wymówkę za spóźnienie? – zapytał, uśmiechając się półgębkiem. Boże, jak Jurek nienawidził tego uśmieszku, nienawidził jego odzywek… Wszystkiego.

– Zaspałem – odpowiedział prosto, czując się przytłoczony całą tą sytuacją.

Jak miał się teraz niby zachować…? Było mu głupio, bo wszedł w posiadanie informacji, o jakich nigdy nie powinien był wiedzieć. Nie mógł patrzeć na Łukasza tak jak dotychczas z wiedzą jaką miał.

Łukasz skinął głową.

– W porządku – odpowiedział, wzruszając ramionami.

Jurek spiął się cały, a pomiędzy nimi zapanowała nieco niezręczna cisza.

– W porządku? – prychnął, nie chcąc dusić się w takiej atmosferze. – A jak się spóźniłem kilka minut zrobiłeś mi awanturę? – zakpił, przecierając dłonią twarz. Nie czuł się ze sobą najlepiej, nie dość, że nie miał czasu na godne ogarnięcie się, to jeszcze czuł, że ma kaca. Co prawda nie aż takiego wielkiego, dało się to wytrzymać, ale uścisk w głowie wyraźnie mu przeszkadzał. Pustka w żołądku też, nie zdążył bowiem zjeść śniadania. Ubrać porządnie nawet się nie zdążył, dlatego dzisiaj znowu miał na sobie sweter – tym razem zielony i do tego nieuprasowane spodnie.

– Musiałem mieć wtedy beznadziejny humor – przyznał z błyskiem w oku, podając Jurkowi kubek z kawą. Ten uniósł wysoko brwi. – Tobie przyda się bardziej niż mi – wytłumaczył, a Jurek przejął kawę. – Jeszcze nie piłem, także bez obaw – zakpił, ruszając w stronę pokoju. Jerzy poszedł za nim, czując się dziwnie przytłoczonym jego obecnością i zachowaniem. Odpuścił sobie nawet rzucenie czegoś w stylu „pluć też nie plułeś?”, mimo że wyraźnie pchało mu się na usta. Powstrzymał się, zarówno przez wzgląd na te nowe, dezorientujące informacje, jak też i przez fakt, że powtarzanie kilka razy tego samego tekstu było poniżej jego poziomu.

W końcu żart słyszany kilka razy już nie bawił; nie żeby Jurek był w nastroju do żartowania.

Wpatrywał się jak zahipnotyzowany w łopatki Łukasza, który szedł dwa kroki przed nim. Kubek starał się trzymać pewnie, żeby przypadkiem nie zalać się kawą – i tak wyglądał już wystarczająco źle, nie potrzebował do tego plam na ubraniu. A kiedy tak szedł i patrzył, zastanawiał się, czemu mężczyzna z nim idzie i czemu nie poszedł sobie zrobić drugiej kawy – skoro już chciał być taki uprzejmy i oddał mu pierwszą.

 – Wejdziesz na chwilę do mojego gabinetu? – zapytał, a Jurkowi zapaliła się w głowie czerwona lampka. Być może zaraz się dowie, jaki Łukasz miał powód.

– Jeżeli dajesz mi wybór, to nie, nie wchodzę – sarknął, przystając defensywnie przy swoich drzwiach. Łukasz odwrócił się do niego i wlepił spojrzenie prosto w niebieskie oczy.

Przez ciało Jurka całą kaskadą przeszły dreszcze. Nikt nie miał takiego spojrzenia jak Nakonieczny; ani psotne oczy Janka, ani te burzowe, niebezpieczne Dęby nie robiły na nim takiego wrażenia, co łagodne tęczówki w kolorze mlecznej czekolady, które patrzyły stanowczo, z zastanowieniem… Oceniająco.

– No dobrze, źle się wyraziłem. Zapraszam do mojego gabinetu – powiedział twardo, uchylając przed Jurkiem drzwi. Posłał mu uroczy uśmiech, którego Jerzy nienawidził, a Gos zbeształ go karcącym spojrzeniem, ale Łukasz wytrzymał je dzielnie, czekając aż ten wejdzie do środka.

Po prostu… Szef, kurwa, idealny.

Jurek niechętnie jak zawsze, przekroczył próg paszczy lwa po czym przystanął przy biurku, odstawiając kawę na blat. Łukasz obszedł je i usiadł na krześle, ciągle patrząc na swojego pracownika, który, co dziwne, jego wzroku starał się unikać.

Nakonieczny zmarszczył brwi w zastanowieniu, nie mogąc oprzeć się wrażeniu, że atmosfera między nimi jest inna niż zwykle; nie mniej napięta, tak bowiem było zawsze, ale teraz dochodził do tego jakiś dziwny, nieuchwytny dla niego czynnik.

– Może usiądziesz? – zasugerował ironicznie. Jurek zmarszczył czoło, po czym za prośbą – na razie prośbą, potem pewnie było by to stanowcze żądanie – usiadł naprzeciwko.

Nastała cisza.

Łukasz się nie odzywał, Jurek też nie. Gos czuł tylko na sobie to uważne spojrzenie, które działało na niego tak… przytłaczająco. Może to dlatego, że Nakonieczny stracił brata? Jak mógł go tak oceniać, kiedy wiedział przez co ten, jakby nie było, młodszy mężczyzna, musiał przejść i nawet po tym wszystkim, potrafił iść dumnie, z podniesioną głową, tak jakby… wszystko to było za nim.

Tyle że nie było.

Jurek przecież to dostrzegł w tym nikłym marszczeniu brwi i zaciskaniu ust, w pustym spojrzeniu i chwilowej pustce w oczach…

– Dobrze się czujesz? – doszło do niego po chwili. Podniósł gwałtownie głowę, ponownie ścierając się spojrzeniem z czekoladowym wzrokiem Łukasza. Ten wcale nie patrzył tak stanowczo, jak zazwyczaj. Raczej wydawał się zaniepokojony…?

– Jasne, wszystko w najlepszym porządku – zakpił, sięgając po kawę. Czym szybciej upił kilka łyków, ciesząc się że kubek zakrywa połowę jego twarzy.

– Tak, w jak najlepszym – odparł kpiąco Nakonieczny, zwężając powieki.

– Co, nie to chciałeś usłyszeć? – odpowiedział defensywnie.

– Wolałbym usłyszeć prawdę – sarknął, pochylając się niżej nad stołem. Jego przydługie, falowane włosy opadły mu na czoło.

Jurek prychnął.

– Co ty sobie wyobrażasz, Nakonieczny? Że jak raz, czy dwa porozmawialiśmy ze sobą normalnie, a ty, z niewiadomych mi przyczyn, postanowiłeś robić za mojego prywatnego baristę, to nagle będę ci się zwierzał ze swojego życia? Tego chcesz? – mówił gniewnie, samemu już nie wiedząc jak się bronić. Czasami naprawdę te ich pogawędki z Łukaszem sprawiały, że… Zaczynał traktować mężczyznę inaczej, lepiej, z szacunkiem, a nawet z czymś co mogło przypominać wąską nić sympatii, ale teraz… Teraz kiedy dowiedział się o nim jeszcze więcej, a wiedza ta wcale nie sprawiła, że znienawidził go bardziej, musiał się zmobilizować, by odnowić to palące uczucie.

W końcu on taki był – nienawidził Nakoniecznego i nienawidził jego pożal się Boże chłopaka! Nie mógł tak łatwo mu ulegać i dawać gnieść się jak plastelinę! Chciał… Chciał przywrócić ten ich konflikt, bo był on jakąś stałą w jego życiu, której nie powinien zmieniać. Czuł, że trzyma go to jakoś w ryzach, że nienawiść napędza jego silniki, a te wczorajsze informacje zbyt mocno ją zatarły.

W końcu co go obchodziło, że Łukasz stracił brata? Co go obchodziło, że brał narkotyki?

Cóż. Szczerze powiedziawszy obchodziło go to bardzo.

– A ty znowu zaczynasz?

– Przestań się do mnie zwracać, jakbym był twoim kolegą.

– Mam się zwracać, jakbyś był moim podwładnym? – zapytał, a na jego ustach znowu wykwitł ten cholerny uśmieszek. Jerzy zacisnął dłonie, a Łukasz jeszcze bardziej się wychylił przez biurko. – Wyluzuj trochę, co? Obaj mamy… Mocne charaktery i cięte języki, wszyscy to wiedzą, ale jestem pewien, że możemy się dogadać. – Natomiast Jurek, kiedy tak na niego patrzył, wcale pewien nie był. Odetchnął kilka razy przez usta, a palcami pomasował skronie. Tyle mu było po udawaniu, że wszystko jest z nim w porządku.

Nie, myśl, że wyglądał jak siedem nieszczęść jedynie bardziej go rozstrajała. Na dodatek Łukasz to wszystko widział i oceniał, może nawet zlitował się nad nim, bo jego wzrok prześlizgiwał się zdecydowanie zbyt łagodnie po jego twarzy.

– Zwłaszcza że z naszej współpracy naprawdę może wyjść coś dobrego… – dodał, odwracając monitor w stronę Jurka. – Przeczytaj – mruknął, a na jego ustach błąkał się zachęcający uśmiech.

Cóż, to powinno być wystarczającym ostrzeżeniem dla Gosa, zadowolony Łukasz nie mógł być dla niego dobrym znakiem, ale mimo to zabrał się za czytanie.

Jak się okazało, niesłusznie się martwił. W mailu przeczytał same miłe rzeczy na swój temat i niedawno skończonego projektu. Jego skóra nabrała odrobinę koloru, a wargi na kilka sekund ułożyły się w pogodnym uśmiechu…

– Po to mnie tu zaciągnąłeś? – zapytał po kilku chwilach roztargnienia.

– Po to.

– To…

– Miłe? – skończył za niego Łukasz.

– Ze strony tej pani – doprecyzował ironicznie.

Nakonieczny wywrócił oczami.

– Dobrze wiedzieć, że mam pod swoim dachem kogoś, kto wykonuje swoją pracę na sto procent – pochwalił skromnie, odwracając do siebie monitor.

Jurek kiwnął z wolna głową. Nakonieczny faktycznie miał powód do zadowolenia.

– A żeby utrzymać tę wydajność, zabieram cię na lunch – powiedział niespodziewanie, na co Jurek od razu otworzył usta, by zaprotestować. – To nie pytanie czy prośba.

– Zabawianie szefa to kolejny z moich licznych obowiązków? – zironizował, zaciskając palce na kubku, jakby miał mu on pomóc zostać w miejscu.

– Może nie obowiązków, ale wiesz… Takie dodatkowe aktywności punktuję razy dwa – mrugnął do niego, odchylając się na krześle.

Jurek zjechał go ostrym spojrzeniem, ale… Był głodny. W brzuchu czuł pustkę, a pustka ta przyczyniała się do gorszego samopoczucia, tak więc nawet nie chciał protestować.

– Skoro to nie prośba, ani pytanie, to chyba nie mam wyjścia – zakpił, po czym zanurzył wargi w kawie. Miał wrażenie, że nie nacieszy się nią do końca i miał rację, Łukasz bowiem skinął z zadowoleniem i rzucił do niego, by się zbierał i nie zapomniał przy tym wziąć szkicownika; więc jednak to wyjście miało coś wspólnego z ich pracą.

Dobrze. Jurek nigdy w życiu nie zgodziłby się na spędzanie czasu z Łukaszem z innego powodu, a tak to… to wciąż była praca. Przy lunchu, ale praca.

Dwadzieścia minut później, po raczej niezręcznej podróży, podczas której panowała niezmącona niczym cisza – Nakonieczny nawet nie włączył radia, najpewniej napawając się tą ciężką atmosferą – dojechali na miejsce.

Okazało się, że jest to mały, przytulny lokal z wygodnymi fotelami i dużymi oknami, przez które wpadało sporo światła. Żywe rośliny zwisały w drewnianych doniczkach znad sufitu, powiewając od ciepłego powietrza, wydobywającego się z wentylatorów. W środku panowała idealna temperatura, podczas gdy za oknem było wietrznie i szaro, a przemokłe liście gniły przy chodnikach.

Było tu zdecydowanie artystycznie. Na ścianach z białej cegły wisiały obrazy w kolorowych ramkach, a pomiędzy nimi przymocowane były drewniane półki, na których leżały stare, podniszczone książki. Na ladzie, przy której stała młoda, sympatycznie wyglądająca dziewczyna w rudym kardiganie, w szklanych wystawach prezentowały się ciasta i słodkości, a obok leżało kilka kart, po które zresztą Łukasz poszedł.

Jurek więc wziął na siebie wybór stolika, a jako że w lokalu nie było ich zbyt dużo, a dwa z nich były już zajęte wybrał ten w samym rogu pomieszczenia, jak najdalej od okien, gdzie nie widać było szarości panującej na zewnątrz. Dzięki temu zamknął się w tym artystycznym zakątku i poczuł się odseparowany od całego świata.

No, może nie całego. W końcu nie był tutaj sam, o czym przekonał się, kiedy zerknął na Łukasza, gdy ten odsuwał fotel.

Patrzył na niego w skupieniu, a wewnątrz czuł coś dziwnego. Łukasz zawsze go rozstrajał, nawet nie miał tego jak ukrywać, tak po prostu było, ale teraz… Teraz zaczynało być inaczej! Przez ścianę nienawiści, goryczy i obrzydzenia, przebijała się coraz większa ciekawość. Jakby to było porozmawiać z Nakoniecznym tak… normalnie? Bez całej tej otoczki, bez gniewu, bez skupiania się nad tym, że był przeklętym pedałem, był chory, czy jak to inaczej nazwać, po prostu wdać się w dyskusję. Czy, gdyby wyłączyć ten sporny czynnik, naprawdę mogliby się dogadać?

Zacisnął usta. Nie, odpowiedział sobie, nie dogadaliby się.

Żyli w dwóch innych światach, a ten czynnik właśnie, dzielił ich zbyt mocno. Wspólna przeszłość… Ona też nie należała do najprzyjemniejszych, chociaż ostatnio, faktycznie, odchodziła w zapomnienie tak jakby dawne spory były już za nimi. Fakt, że Marcin pojawiał się w ich życiu tak rzadko również wpływał na polepszenie ich relacji, nie było bowiem człowieka, który irytowałby Jurka bardziej niż ten mężczyzna.

– Trzymaj. – Nakonieczny podał mu jedną z kart. Jurek przeglądał ją w roztargnieniu, szukając czegoś dla siebie. Miał ochotę na porządne śniadanie, najchętniej to zamówiłby większość pozycji z karty – taki był głodny – ale koniec końców zdecydował się na wytrawny omlet z suszonymi pomidorami, oliwkami i piersią z kurczaka. Łukasz wybrał sobie prostszą wersję lunchu i po chwili przed jego nosem wylądowały tosty  z masłem, a obok twarożek z rzodkiewką i szczypiorkiem. Do tego mężczyzna zamówił sobie kawę, a Gos herbatę ze śliwkowymi powidłami. Na osłodę, coby jakoś przetrwać ten wspólny czas.

Nie, żeby Nakonieczny męczył go jakoś bardzo. Mężczyzna jadł wolno, patrząc w okno. Na stoliku koło niego leżał tablet z jeszcze niepodłączoną klawiaturą, a przy Jurku, tyle że po drugiej stronie, leżał szkicownik.

Było cicho i spokojnie. Niezręcznie.

Panująca między mężczyznami cisza przedłużała się. Jurek zaspokoił pierwszy głód i poczuł się lepiej z już nie tak pustym żołądkiem. Herbata była przepyszna, zresztą tak samo jak śniadanie i, gdyby nie tak paskudne towarzystwo, doszedłby do wniosku, że bardzo przyjemnie spędzało mu się tutaj czas.

W pewnym momencie, znużony przedłużającym się milczeniem, sięgnął po ołówek i przysunął do siebie szkicownik. Miał stworzyć logo i stronę tytułową dla freelancera na jego bloga podróżniczego, więc ogólnie było to niezbyt wymagające zadanie. Na dwa, trzy dni góra. Gdyby wykonywał wszystko od razu na komputerze najpewniej zeszłoby mu się jeszcze krócej, ale on był starej daty; wolał wszystko rozrysować sobie na brudno, pomazać po zeszycie, porobić wstępne wersje, a dopiero potem przenosił to do programu; tam zbyt często myliły mu się warstwy a szkicowanie nie było tak łatwe i przyjemne.

Dlatego wolał „mazać” po kartce.

Mazanie to, kiedy miał przy sobie kubek z gorącą herbatą, wokół niego było przyjemnie ciepło, a z głośników przygrywała spokojna melodia z jakiegoś filmu, było zajęciem bardzo odprężającym i wyciszającym.

Jurek nie zastanawiał się nad tym, ale faktycznie, nawet w swojej poprzedniej pracy nie czuł się tak… swobodnie. Nigdy by się nie spodziewał, że w tej znienawidzonej firmie z naprzeciwka będzie mógł robić coś, co nie tylko będzie jego obowiązkiem, ale również pasją, którą kiedyś wysłał do kąta. U nich zajmował się wieloma sprawami. Razem z ojcem często siedzieli nad finansami, zaopatrzeniem, ogarnianiem ludzi, sprawdzaniem wykonanych projektów, podpisywaniem umów… a teraz: spokój i słodki brak odpowiedzialności za innych w połączeniu z czymś, co niegdyś uwielbiał robić był niczym nieśmieszny żart. W końcu to co zgotował mu Stanisław miało być końcem świata.

Może… Może faktycznie jego lęk i złość okazały się odrobinę przesadzone, a Łukasz… Łukasz  nie był takim diabłem. Nie, kiedy Jerzy również nim nie był, w końcu, co przyznawał przed sobą z niechęcią, to raczej on wcześniej zaczynał spory. Nie, żeby Nakonieczny był bez winy!

W końcu był pedałem. I to na dodatek takim, któremu wszyscy jeszcze przyklaskiwali, bo przecież on i Marcin tworzyli taką idealną parę… To było po prostu nie do pojęcia, Jurek nie potrafił tego zrozumieć, ale, przez to, że Marcina tu nie było, jakoś łatwiej było mu zepchnąć to na dalszy plan.

Nawet teraz po prostu… Wyłączył myślenie. Sunął rysikiem po kartce, mając w pamięci wymagania zleceniodawcy i wyparł ze świadomości drażniącą obecność Łukasza, jego uciążliwe milczenie i łagodny wzrok brązowych oczu.

Twarz Jurka rozpogodziła się. Wcześniejsze myśli o przeszłości mężczyzny, a także ich wspólnej relacji, rozpłynęły się na rzecz obrazu, malującego mu się pod powiekami. Chciał jak najszybciej przelać go na kartkę, żeby uchwycić to, co widział oczami wyobraźni.

W końcu miał to być tylko luźny szkic, nie musiał na razie przejmować się perspektywą czy też aż tak dokładnymi proporcjami.

Po prostu rysował i czuł, jak z minuty na minutę odpręża się coraz bardziej. Kac po zjedzonym posiłku nie dręczył już tak mocno, herbata zaś odrobinę nawodniła organizm, zmniejszając przy tym uścisk w skroniach.

Nakonieczny również mu nie przeszkadzał. Jadł powoli, dużo wolniej od Jurka, który zdążył już dawno pochłonąć swoje śniadanie, a pod ręką miał tablet, do którego po chwili podpiął klawiaturę. Do Jurka dochodziło ciche postukiwania uderzanych klawiszy, ale nie zaburzało to jego pracy. Nie był aż tak wyczulony na dźwięki, ani nie denerwował się ukradkowymi spojrzeniami na szkicownik – Łukasz najwyraźniej lubił sobie popatrzeć.  

Nie, żeby od razu powstało na jego kartce dzieło, bo tak nie było. Wiedział, że żeby to dokończyć potrzebował włożyć w to dużo więcej czasu i wysiłku. No bo chyba Łukasz nie spodziewał się że stworzy mu w tej knajpce arcydzieło, chociaż…?

Poirytowany tą myślą, uniósł wzrok na siedzącego obok mężczyznę. Bez woli przemknął spojrzeniem po całej jego twarzy, nie mogąc oprzeć się wrażeniu, że wyglądał niczym oaza wszelkiego spokoju. Oddychał miarowo i głęboko, czasami mrużył oczy, a od czasu do czasu, wolną ręką sięgał po kubek z kawą, w której ledwo zanurzał usta, najpewniej tylko rozkoszując się smakiem.

To było śmieszne, pomyślał Jerzy. Jego podejrzenia takie były, w końcu Łukasz dawał mu całkowicie wolną rękę… Nie stał nad nim i nie patrzył mu przez ramię. Właściwie to zabrał go na śniadanie, żeby lepiej mu się pracowało, bo zauważył, że to zdecydowanie nie był Jurka dzień.

Och, Boże przenajświętszy, to wprawiało go w jeszcze większy stan irytacji!

Łukasz, jakby to wyczuwając podniósł w końcu wzrok i ulokował spojrzenie, po raz kolejny tego dnia, prosto w niebieskich tęczówkach. Zamrugał zdziwiony, po czym odsunął od siebie tablet, tak jakby chciał skupić całą uwagę na siedzącym przy nim mężczyźnie.

Tym razem Jurek wytrzymał dzielnie to spojrzenie, przez co przez dobra chwilę obydwoje… Wpatrywali się sobie w oczy.

Łukasz wydawał się bardziej świadomy, także po chwili jego usta uniosły się w ironicznym uśmieszku. Co gorsza, nie był to do końca kpiący, złośliwy uśmiech, raczej wyrażał coś na kształt rozbawienia i ciekawości, i czegoś, co sprawiało, że Jerzy miał jeszcze większa ochotę zetrzeć mu go z twarzy.

– Coś nie tak? – zapytał. Pięści Jurka zacisnęły się pod stołem.

To głupie, w końcu wszystko było w porządku. To po prostu on irytował się tym spotkaniem, swoim własnym myśleniem oraz tym, że Łukasz… Łukasz wyglądał tak spokojnie, jakby nie siedział właśnie na lunchu z wrogiem tylko dobrym znajomym, przy którym mógł sobie milczeć jakby było to najbardziej oczywiste zachowanie na świecie no i to, że on przez chwilę poczuł się równie zrelaksowany…  

– Wszystko gra – warknął, wracając spojrzeniem do szkicu. Nagle wydawał mu się on znacznie gorszy niż jeszcze chwilę temu. Odwrócił zamaszyście kartkę, mając zamiar zacząć jeszcze raz i zbyt mocno przyłożył rysik do powierzchni, łamiąc go.

Kurwa mać.

Przekleństwo zachował jednak tylko dla siebie, a z jego ust wydobyło się zaledwie ciężkie sapnięcie.

Łukasz patrzył na niego jak na cykającą bombę, co właściwie było słusznym zachowaniem w tej oto chwili, jednak kelnerka, która podeszła do nich nie miała za grosz wyczucia i ze swoim firmowym uśmiechem przystanęła przy Jerzym, pytając się czy może już zabrać jego talerz.

– A może chciałby pan zamówić jeszcze coś innego? Nasz kucharz przygotował dzisiaj przepyszną szarlotkę. Myślę, że byłaby idealna na poprawę humoru! – powiedziała radośnie, a mina Gosa zrzedła jeszcze bardziej.

Łukasz natomiast skrył uśmiech za wierzchem dłoni, bowiem właśnie oto jakaś randomowa kelnerka rozgryzła Jurka i jeszcze tak bezczelnie go przy tym wydała; nie żeby Nakonieczny nie zdawał sobie sprawy z jego parszywego nastroju, ale jednak. Jurek poczuł się odkryty niczym niemowlak.

Mimo to, chcąc jakoś ukryć prawdziwe emocje, uśmiechnął się kącikami ust.

– Dziękuję, ale… – zaczął.

– Z chęcią weźmiemy jeszcze jakieś ciastko – przerwał mu Łukasz, uśmiechając się uroczo. Kelnerka odwzajemniła mu się tym samym, a Jurek na powrót zacisnął dłonie w pięści, modląc się o opanowanie. – Na pewno spędzimy tutaj jeszcze trochę czasu, także przydałoby nam się trochę cukru na poprawę humoru – zaznaczył, zerkając rozbawiony na naburmuszonego Gosa.

– Dla pana to pewnie jak zawsze jeszcze pralinki z marcepanem? – rzuciła swobodnie, a Łukasz uśmiechnął się jakoś tak szerzej.

– Pani zawsze musi mnie skusić – westchnął z udawanym żalem. Dziewczyna wyszczerzyła się, po czym odparła w wyjątkowo dobrym humorze:

– Nie żebym musiała się znowu jakoś specjalnie starać! – odpowiedziała na luzie, po czym przerzuciła wzrok na Jurka. – A dla pana w takim razie co? Poza szarlotką, mamy sernik na ciepło, podawany z lodami waniliowymi…  – dodała, wyraźnie chcąc skusić klientów do nabicia większego rachunku.

Jakby nie było, udało jej się z tym sernikiem – w końcu było to ulubione ciasto Gosa, któremu rzadko kiedy potrafił się oprzeć. Nie chciał też odstawiać tutaj jakiejś szopki z wykręcaniem się na siłę, zwłaszcza że faktycznie mieli tu spędzić sporo czasu, a jego brzuch nie był jeszcze pełny…

– Brzmi jak coś dla mnie – przyznał spoglądając najpierw na kelnerkę, a później na Nakoniecznego. – A do sernika jeszcze raz ta sama herbata.

Dziewczyna przytaknęła głową zadowolona, po czym zebrała zamówienie również od Nakoniecznego, który w ogóle się nie krępował i zamówił cały talerz najróżniejszych słodkości, które po kilkunastu minutach znalazły się na ich stoliku.

Może był też uzależniony od czekolady, przeszło Jurkowi cynicznie przez myśl.

– Wziąłeś sobie temperówkę? – zapytał, kiedy zostali sami przy stoliku. Z głośników właśnie zaczęła lecieć jakaś spokojna melodia wygrywana na pianinie, a jakiś chłopak przeszedł koło nich i wziął z półki jedną z książek.

– Masz mnie za jakiegoś amatora? – Brew Jerzego uniosła się, jakby mężczyzna nie mógł się nadziwić głupocie towarzysza, ale Łukasz, odporny na każdy jeden Jurkowy gest, wzruszył jedynie ramionami.

– Tylko pytam – mruknął wyjątkowo starając się dzisiaj nie walczyć z Gosem. Był jakiś taki dziwny, jakby nieswój. To zabawne, bo Jurek czuł się tak samo, tylko że jeszcze bardziej. Nawet kiedy chciał się skupić na szkicu, do jego głowy wkradały się irytujące myśli, no i frustrowało go to, że Nakonieczny  był przy nim inny – znowu.

Miewał już swoje stany bycia przesadnie miłym, a Jurek nie cierpiał ich z całego serca, ale te miały robić mu jedynie na złość, a to… Nie było w tym wywyższania się, nie było prowokacji.

Tak jakby Nakonieczny stracił chęć rywalizacji, jakby trochę odpuścił… Jakby Jurek zaczął być mu odrobinę bardziej obojętny?

Ręce mu się zatrząsnęły, kiedy tak sobie o tym pomyślał. Wbrew pozorom, fakt, że Nakonieczny może traktować go jak każdego innego człowieka niemiłosiernie go wkurwiał. Byli rywalami, takimi z krwi i kości! Łukasz wygrał, w porządku, Jurek nawet nie miał jak temu zaprzeczyć, ale nie oznaczało to, że Nakonieczny stracił w nim przeciwnika!  Do jasnej cholery, to że tak siedzieli i jedli ciastka, milcząc i pracując sobie w swobodnej atmosferze było… Było…

Czym to do cholery niby było?!

– Mam wrażenie, że coś nie daje ci spokoju.  – Łukasz przerwał ciszę, nie zdając sobie sprawy, że ta cykająca bomba jest coraz bliżej wybuchu.

– Naprawdę? – Po raz kolejny cynizm wdarł się do głosu Jurka. Łukasz skinął z wolna głową, po czym westchnął, jakby zrezygnowany. – Gratuluję intuicji – warknął.

– Intuicji? Wystarczy mieć oczy. – Tym razem to Łukasz sobie zakpił, wlepiając w niego uważne spojrzenie, od którego włoski na rękach Jurka się stroszyły.

– Ach, tak? – Ton Jerzego był lodowaty. Nie będzie mu tu taki Nakonieczny sugerował, że parszywie wyglądał!

– Tak, właśnie tak. Pracujesz w mojej firmie, wierz lub nie, ale patrzenie jak się staczasz nie leży w kręgu moich zainteresowań – powiedział, a całe ciało Jurka skamieniało. Przez chwilę nawet jakby zabrakło mu powietrza, ale ten stan szybko minął, a zamiast niego pojawiła się paląca wściekłość.

Jak on śmiał…?!

– Coś o tym wiesz, nie? O staczaniu się – warknął, kładąc dłonie na stół. Łukasz za to uniósł brew i odchylił się na krześle, jakby go to nie ruszało. Jakby to, co powiedział Jurek było tylko przypadkowym zlepkiem słów, a nie precyzyjnie wymierzoną uwagą. Dla Nakoniecznego pewnie tym właśnie były; skąd bowiem miał on przypuszczać, jakie informacje posiadał Gos.

– Wiem o tym całkiem sporo – przyznał mu, powodując, że ręce Jurka drgnęły w nerwowym geście. – Nie chcę jednak… – zaczął, po czym urwał speszony. Jurek wyprostował się, nie mogąc rozgryźć jego zachowania. – Tak jak mówiłem wcześniej, po prostu możemy się dogadać, okej? Nie zrobimy tego, jeżeli każde moje słowo będziesz traktować jako atak – dodał już z większą irytacją.

– No jasne, bo ty chcesz się ze mną zaprzyjaźnić – zaśmiał się sucho. Łukasz przechylił głowę na bok.

– Chcę, żeby nasze stosunki uległy poprawie.

– A może ja wcale tego nie chcę?

– Nie chcesz, a jednocześnie nie potrafisz zachowywać się tak jak wcześniej – warknął, gwałtownie pochylając się nad stołem.

– Nie mam pojęcia, o czym ty mówisz – zbył go lodowato, mając nadzieję, że Łukasz odpuści… Nie odpuścił.

– Nie? – parsknął. – Może o tym, że kiedyś potrafiłbyś mnie zmieszać z błotem, napawając się tym, że potraktowałeś mnie jak śmiecia. Ja mogłem na to odpowiedzieć z takim samym zaangażowaniem, a to przepychanie się z tobą było dla mnie kolejnym wyzwaniem, które musiałem pokonać na swojej drodze. Ale teraz… Teraz kiedy jestem twoim szefem, nie możesz się nawet obronić. Każde moje słowo odbija się na tobie i niezależnie czy cię obrażam, czy staram się z tobą dogadać…

– Skończ już.

– Wyglądasz jakbym robił ci tym krzywdę. Na początku mnie to nawet bawiło, bo jeszcze nie tak dawno myślałem o tobie… Myślałem, że nie ma w tobie żadnych ludzkich odczuć, ale z każdym dniem jak widzę…

– Powiedziałem, skończ już! – przerwał mu, a jego głos przetoczył się przez cały lokal.

Łukasz umilkł, tak samo jak większość osób przy stolikach.

– Nie masz racji, słyszysz? – odpowiedział już ciszej, a dłonie mu się trzęsły. – Możesz sobie mówić co tylko chcesz, nie dbam o to. Brzydzę się tobą, nic się nie zmieniło pod tym względem, a każde twoje słowo po mnie po prostu spływa – warczał, nie chcąc dać po sobie poznać…

Nie chciał dać po sobie poznać, że tak naprawdę przecież Nakonieczny miał pierdoloną rację.

Gwałtownie wstał od stolika, jednym ruchem zgarniając z niego szkicownik do podręcznej torby. Nie miał zamiaru tu z nim siedzieć, nie miał zamiaru go widzieć, zwłaszcza że on… On naprawdę się nad nim litował, jakby Jurek był jakimś słabszym ogniwem. „Wyglądał jakby robił mu krzywdę”. Kurwa, może i mu ją robił, może nie mógł się przed tym obronić tak, jakby chciał, ale był przecież pewny, że wcale nie dawał tego tak po sobie poznać, a jednak Nakonieczny go rozgryzł.

Nie wiedział, jak się powstrzymał, żeby nie wybiec z lokalu. Musiał hamować swoje nogi, które chciały puścić się pędem przez drzwi, a potem dalej przez chodnik – zamiast tego szedł sztywno i metodycznie.

Lodowaty wiatr smagał mu policzki, a serce tłukło mu w piersi.

To wszystko…

– Zaczekaj! – To wszystko było niczym nieśmieszny żart.

Przyśpieszył.

Łukasz dogonił go zanim zdążył wejść w kolejny zakręt. Złapał go za rękaw płaszcza, a Jurek cały się zatrząsnął.

– Źle to wszystko odbierasz! – warknął, odwracając go do siebie gwałtownym szarpnięciem. Jurek zassał powietrze, kiedy ich twarze znalazły się tuż obok siebie na jednej wysokości.

– Kurwa, skończ już, Nakonieczny! – jęknął, nie chcąc go słuchać. Przerażało go to, jak blisko niego mężczyzna się znalazł i że uparcie szukał wzrokiem jego spojrzenia. Na dodatek jego twarz ozdabiały emocje, których Jerzy nie miał wcześniej możliwości zobaczyć.

– Po prostu… Weź się w garść – odpowiedział równie mocno, zaciskając palce na jego nadgarstku. – Zmieszaj mnie z tym błotem, a nie uciekasz, jak obrażona księżniczka!  Myślisz, że mam taką dobrą kondycję, żeby cię gonić? – sapnął, uśmiechając się pod koniec, a Jurek… Jurek patrzył na niego oniemiały. – Te czekoladki również nie działają na moją korzyść – dodał, chcąc najwyraźniej zbagatelizować całą sprawę i załagodzić konflikt.

Jego uśmiech był ciepły, tak samo jak oczy. Jurek zagapił się, po czym jego policzki delikatnie pokryły się czerwienią, kiedy uświadomił sobie, że najzwyczajniej w świecie… Uciekł od Nakoniecznego.

Zaledwie chwilę po tym, jak mu powiedział, że w ogóle nic sobie nie robi z jego osoby.

Naprawdę, musiało to zabrzmieć bardzo wiarygodnie, pomyślał ironicznie, nie mogąc oderwać spojrzenia od brązowych tęczówek.

– Zmieszać cię z błotem…?

– Nie obrażę się…

– Oczywiście, że się obrazisz – parsknął, odwracając twarz na bok. W końcu mógł odetchnąć, bo ich bliskość nie wydawała się już tak straszna, kiedy stracili kontakt wzrokowy.

– Może, ale będę mógł wtedy bez wyrzutów sumienia odpłacić ci się tym samym.

– Jesteś strasznym chujem – warknął w chwili autentycznej szczerości.

Kąciki ust Łukasza drgnęły, a facet skinął z wolna głową.

– Na dodatek co? Masz jakieś zadatki na masochistę? Obelgi sprawiają ci jakąś chorą radość?

– Jak chcesz znać prawdę…

– Boże, nie chcę znać prawy! – warknął przerażony, odsuwając się gwałtownie.

Łukasz roześmiał się głośno, po czym, w ostatniej chwili chwycił Jerzego za sweter, chroniąc go przed potknięciem się o krawężnik i wpadnięciem prosto pod samochód. Na szczęście puścił go od razu, a nawet odsunął się, żeby sytuacja między nimi… Nie stała się jeszcze dziwniejsza.

Gos odkaszlnął zawstydzony.

– Jutro, jak będziemy w robocie, po prostu będziemy udawać, że nic z tego nie miało miejsca – oznajmił Łukasz, kierując się powoli w stronę samochodu. Jurek niechętnie poszedł za nim. Serce wciąż biło mu mocno w piersi, a tętno miał przyśpieszone. Buzowało w nim od wściekłości, rozgoryczenia i uczucia sromotnej porażki, ale mimo wszystko czuł się lepiej. Jakby atmosfera między nimi się oczyściła i jakby… zachowanie Łukasza było trochę bardziej zrozumiałe. – Ale, jak się spóźnisz, to będę bardzo nieprzyjemny. Masz dzisiaj praktycznie wolne – dodał zdawkowo, a Jurek pokręcił w niedowierzaniu głową. Chyba powoli wracali do zwyczajowego zachowania.

– W takim razie spóźnię się na pewno, może wtedy nie przyjdzie ci do głowy wywozić mnie gdzieś poza firmę – sarknął, starając się przywrócić wszystkie swoje maski.

– Nie przyjdzie. Ten raz mi wystarczy – zakpił, zerkając na niego. – No i, jakby nie było, zrobiliśmy bardzo ładną scenę, a jednak muszę dbać o swoją reputację… To nie może zbyt często się powtarzać.

Jerzy parsknął.

I przez chwilę szli w milczeniu, aż nie usiedli w samochodzie. Było kilka minut po czternastej.

– Odwiozę cię do domu… – zdecydował Łukasz, a Gos spojrzał na niego krzywo. – Odpoczniesz, wyśpisz się i jutro nie będziesz już taki nieznośny – rzucił do niego, pozwalając sobie nawet puścić mu oczko…!

Co za brak jakiejkolwiek kultury.

– Nie ma takiej potrzeby.

– To znaczy wiem, że bardzo byś chciał spędzić ze mną jeszcze więcej czasu…

– Wręcz o tym marzę – sarknął chmurnie, obserwując jak kąciki ust Łukasza wykrzywiają się do góry.

– Tak też myślałem.  – Jerzy westchnął, kręcąc z politowaniem głową. – Ale mimo wszystko odwiozę  cię do domu, bo jutro czeka cię ciężki dzień.

– Ach tak? – sarknął, unosząc wysoko brew.

– Koniec końców będziesz musiał nadrobić to dzisiejsze lenistwo – wzruszył ramionami, odpalając auto. – To gdzie mieszkasz? – zapytał, a Jerzy, krzywiąc się paskudnie, podał mężczyźnie adres.

Nie miał zamiaru się spierać, skoro Nakonieczny chciał go odwieźć i zwolnić na ten dzień z pracy, to dla niego będzie tak tylko lepiej. Przemyśli sobie wszystko na spokojnie… Albo nie będzie myślał zbyt wiele, żeby przypadkiem nie doszedł do żadnych nieprzyjemnych wniosków.

Tak będzie po prostu lepiej.

                                                                    

*** 

Hej, Wam! Jak tam samopoczucia po majówce? Wszyscy wypoczęci? :) 

Ja osobiście wybrałam się w góry, co już powoli staje się chyba moją tradycją, no i zdobyłam swój pierwszy w życiu szczyt :D To znaczy, może nie taki do końca pierwszy, na pewno mam ich już trochę więcej na swoim koncie, ale na ten wtoczyłam się z własnej woli, a zawsze jednak był to przymus na wycieczkach szkolnych. Pozazdrościłam chyba trochę Elliotowi i sama chciałam wdrapać się na jakiś pagórek  - chociaż ze swoja kondycją to pewnie bliżej (ale wciąż daleko) mi do Adama :D W każdym razie poczułam się jak zdobywca i jakoś tak mam w planach pochodzić w przyszłości więcej po górach - zresztą, szanuję ten sport bardzo, a alpiniści to kozaki! W każdym razie, Wy też jesteście kozakami, tyle mi daliście siły i energii, że się zmotywowałam i napisałam ten rozdział chyba w dwa dni - jeden przed wyjazdem i resztę dzisiaj, także jednak się da, trzeba tylko spiąć poślady :')))
Zwłaszcza że przyjemnie mi się pisało, akcja znowu trochę zwolniła, ale ja jednak lubię opisywać relacje między bohaterami - tak jak w przypadku tego rozdziału. No i znowu mamy więcej Łukasza... Łukasza który chyba jednak trochę widzi, że coś niedobrego dzieje z tym naszym Jerzym. Wiem, że pewnie większość z Was liczyła na konfrontację z Jankiem, ale to - tak myślę - pojawi się dopiero w następnym rozdziale :) Także troszkę cierpliwości!  Postaram się, żebyście nie czekali na niego jakoś bardzo długo.
W każdym razie dzięki, że jesteście no i... Do następnego!