Zostań o poranku: Rozdział 13

Kochani, przygotujcie sobie herbatkę/kawkę, weźcie ciasteczka, cokolwiek tam chcecie, bowiem szykuje się Wam tutaj wyjątkowo długi rozdział...  Także miłego!  :) 

Rozdział 13: Odkryta tajemnica 

Wizytę u matki przeżył jak w transie; jadł, rozmawiał a czasami nawet się z czegoś zaśmiał, ale ani smak, ani sens rozmowy w ogóle do niego nie trafiały. Z ulgą przyjął powrót do domu, w którym odgrzał sobie zapomniany obiad, a potem wyszedł i zajechał na stację benzynową, gdzie zatankował samochód do pełna. Nie wiedział, ile później jeździł, bo nie zwracał uwagi na mijający czas, a jedynie na prędkość, z którą się poruszał. Pojechał jeszcze raz w to miejsce, do którego zaprowadził go Janek i dał się ponieść. Serce waliło mu w piersi jak dzwon, a krople potu zrosiły się na jego czole, kiedy wyciskał ze swojego auta wszystko, na co było go stać. Zdawał sobie sprawę z zagrożenia, ale nie był rozważny. Pędził jak szalony, a na zakrętach niemal go wyrzucało, ale to tylko zwiększało jego ekscytację, tak samo jak fakt, że droga była pusta, więc nie musiał martwić się o życia innych – jedynie o własne, chociaż ono schodziło teraz na dalszy tor. Do domu wrócił koło dwunastej, ale nawet pomimo późnej godziny nie mógł zasnąć. Rozmyślał nad jutrem, ekscytował się na samą myśl o wyścigach, ale też i dlatego, że być może spotka Alicję, porozmawia z nią, a może nawet… Skarcił się w myślach na te spekulacje. Nie powinien się tak nakręcać, zwłaszcza że kobieta ostatnio nie miała chęci bardziej się zaangażować, dlaczego wiec miałaby to zrobić jutro? Gdyby jednak wygrał…

Wszystko mogło się zdarzyć – z taką myślą zasnął.

Już w chwili, kiedy otworzył oczy, poczuł przepływającą przez jego ciało energię i chęć, by wstać. W tej chwili wiedział, że ostatni poniedziałek listopada będzie najlepszym poniedziałkiem tego miesiąca. Nieważne czy wygra, czy przegra – ważne, że znowu tam pojedzie, spotka ludzi, którzy kochali jeździć tak samo jak on, spędzi czas z Jankiem i się sprawdzi.

Sprawdzenie siebie w tych ostatnich, ciężkich chwilach było Jerzemu potrzebne, żeby zobaczyć, czy wciąż jest w stanie normalnie funkcjonować. Z łóżka wstał energicznie, bez ociągania – chociaż tak czy inaczej nie był osobą, która wylegiwałaby się na materacu lub robiła sobie którąś z kolei drzemkę – po czym wskoczył pod gorący prysznic. Ten poranek nie różnił się od poprzednich, Jurek cały czas wykonywał rutynowe czynności, ale czuł się inaczej, pewniej. Kiedy zostało mu się już tylko ubrać, podszedł do garderoby i już miał sięgnąć po zwyczajową, białą koszulę, kiedy jego wzrok przykuł wyszywany, musztardowy sweter. Sięgnął do niego i pogładził fakturę miękkiego materiału, zastanawiając się, czy by mu wypadało… Właściwie czemu nie? Skoro taki Alek mógł sobie chodzić w czapce z daszkiem, dlaczego on miałby się obawiać założyć sweter?

Nie był już szefem, a Łukasz nie narzucił mu żadnego dress code’u, wiec jak się do niego przypieprzy, Jurek będzie mógł z czystym sumieniem to olać.

Wzruszył ramionami, dochodząc do wniosku, że nie będzie go ograniczać głupia koszula, czy też marynarka. Zresztą, jego dzisiejszy pobyt w biurze był tak mało ważny na tle późniejszych wydarzeń, że Jurek nie miał zamiaru się niczym przejmować, a już na pewno nie swoim strojem, chociaż jak się okazało Nakonieczny się do niego nie przyczepił, ale to pewnie była zasługa tego, że w ogóle nie pojawił się w robocie i nie miał okazji zobaczyć go w tym nowym, luźniejszym wydaniu. W każdym razie, Jurek uważał, że to był idealny zbieg okoliczności – gdyby Łukasz postanowił męczyć go cały dzień, nastrój Gosa mógłby ulec zmianie, a ten był wyjątkowo dobry i lepiej by było, gdyby tak zostało do nocy. W końcu o dwudziestej drugiej miał się rozpocząć wyścig, pomyślał z błyskiem w oku, zbierając się do domu.

Na klatce przystanął przy drzwiach na parterze. Nie umawiali się z Jankiem na jakąś konkretną godzinę, tylko na wieczór, a wieczór to, co prawda, nie był, ale Jurek postanowił zaryzykować i sprawdzić, czy chłopak jest w mieszkaniu. Załomotał donośnie do drzwi, tak żeby chłopak go usłyszał i czekał krótką chwilę, aż te uchyliły się przed nim.

– Boże, Jurek, co ty się tak tłuczesz. – Tymi słowami przywitał się z nim Janek, przystając w progu.

– Przejmuję twoje nawyki – odpowiedział, uśmiechając się półgębkiem. Spojrzał na Janka ubranego w zwykłe dżinsy i czarną koszulkę, z roztrzepanymi włosami i nikłym uśmiechem błąkającym się po ustach. – Przeszkadzam? – dodał od razu, nie chcąc się narzucać.

– No co ty, ty?

– Tak też właśnie myślałem – odrzekł, a jego kąciki ust uniosły się wyżej. Janek przekręcił oczami. – Więc jeżeli ci się nudzi, to może wpadniesz na górę?

– No jak mnie tak ładnie zapraszasz – wyszczerzył się, wychylając zza drzwi. Dłońmi objął tułów, na klatce było naprawdę zimno, i na boso pomknął po schodach. – No chodź szybciej, stopy mi marzną! – uniósł się, stojąc przed drzwiami Jurka, który wcale nie zamierzał się śpieszyć.

– Było założyć buty! – odpowiedział, spoglądając na Janka krzywo. Ten dzieciak naprawdę nie miał za grosz rozsądku!

– Oj no, nie marudź, tylko chodź już, otwórz te drzwi – mruknął, pocierając dłońmi odkryte ramiona. Jerzy otworzył drzwi, przepuszczając chłopaka przodem, po czym od razu udał się do kuchni, żeby zrobić im herbaty. Dla Janka biała, dla niego czarna z sokiem malinowym.

Gdy wrócił, chłopak siedział rozwalony na kanapie, wciskając stopy w szczelinę między materacem a podłokietnikiem, grzejąc się. Jurek postawił przed nim parujący kubek i samemu usiadł w zielonym fotelu.

– Stresik? – rzucił Janek, chwytając chwiejnie za kubek. Spoglądał na niego spod rzęs, dmuchając ostrożnie w herbatę.

– Nie.

– Serio? – wyszczerzył się, nie dowierzając.

– Nie chcę traktować tego, jako kolejny powód do stresu – fuknął, zanurzając górną wargę w herbacie. Swoje niebieskie spojrzenie ulokował w chłopaku, który zerkał na niego ciekawsko.

– Racja. Pojedziemy tam, żeby dobrze się bawić, nie? – mruknął, pocierając stopami o materac. Jurek nawet nie chciał myśleć o tym, że przed chwilą te same stopy pomykały po brudnej klatce schodowej, a teraz beztrosko szurały po jego kanapie.

Westchnął ciężko, ale zaraz się rozpogodził.

– I żeby wygrać – odpowiedział z błyskiem w oku.

Taką przynajmniej miał nadzieję.

Czas do dwudziestej pierwszej zleciał im w mgnieniu oka; ledwo się obejrzeli, a już musieli wychodzić, zwłaszcza że w między czasie Janek poszedł się umyć i przebrać, a i Jerzy się odświeżył przed takim ważnym wydarzeniem. W końcu był „Armanim”. Musiał prezentować się nienagannie… Chociaż właściwie on niezależnie od sytuacji tak się prezentował, wiec może niepotrzebnie się martwił.

Wsiedli właśnie do samochodu. Jerzy podekscytowany jak nie on, a Janek trochę zaniepokojony – Jurek pomyślał nawet, że to rozczulające, że chłopak się o niego martwił, w końcu nie musiał, znali się niedługo, a jednak od razu wszystko między nimi zagrało i dogadywali się jak mało kto.

Spojrzeli na siebie równocześnie, jakby jeden z drugim pomyślał o tym samym, po czym uśmiechnęli się, a Janek nawet parsknął śmiechem.

 – Jesteś niemożliwy – skomentował, a Jerzy uświadomił sobie, że gdyby ktoś inny tak do niego powiedział, to najpewniej obrzuciłby go chłodnym spojrzeniem.

– A ty bojaźliwy jak szczenię – odpowiedział, wcale w nie gorszym nastroju. Janek prychnął.

Faktycznie, było mu bliżej do kota.

Nie żeby ta strachliwość Jurkowi przeszkadzała – właściwie była ona jednym z czynników, przez które polubił Janka, wtedy jak jechali do stolarza… A potem, przez tę nić sympatii i odrobinę litości, musiał swoje odchorować… Życie nie było łaskawe, ale Jurek wolałby przechorować nawet i miesiąc, gdyby wiedział, że po tym wszystkim spadnie mu na głowę przyjaciel w postaci tego zwariowanego chłopaka.

Chyba trochę się rozczulił.

Na miejsce zajechali około dwudziestu minut przed czasem, ale kilka samochodów już stało na parkingu przy obskurnej, nieczynnej stacji benzynowej. Jurek wjechał tam z mocno bijącym sercem. Światło latarni padało na stojących w małym kręgu ludzi; była ich tam z siódemka.

  – Tym razem będzie bardziej kameralnie – odezwał się Janek, odpinając pas. Jurek przyjął to do wiadomości, chociaż właściwie było mu szkoda.

– Dlaczego?

– Bo nie będzie was widać – odpowiedział, przyglądając się dokładnie zgromadzonym ludziom. Oni też zerkali w ich stronę. – To już nie będzie takie show. To co będzie się działo na trasie, będzie tylko dla was… – kontynuował. Serce Gosa zabiło mocniej w piersi. – Nie wiem, z kim ci się przyjdzie ścigać, ale – zaczął, odwracając głowę w stronę mężczyzny – nie ryzykuj. Jesteś świetnym kierowcą, ale nie masz tyle doświadczenia, co oni. No nie patrz tak! Nie mówię, że nie dasz rady, albo że to nie miejsce dla ciebie, po prostu nie chcę, żeby coś ci się stało, jasne? – zakończył, patrząc prosto w niebieskie oczy. Jerzy potaknął z wolna, nie mogąc odwrócić spojrzenia od zmartwionej buzi Janka i od tak samo zaniepokojonych oczu. Wszystko w nim się uspokoiło, a jego oblicze złagodniało. Janek uśmiechnął się kącikami ust, po czym wyciągnął nieśmiało rękę i położył ją na ramieniu Jurka, chcąc dodać mu otuchy.

Tak też zresztą się stało – coś ciepłego rozlało się po jego wnętrzu, gdy szczupłe palce zacisnęły się na płaszczu i pogładziły jego ramię przez gruby materiał, by chwilę później osunąć się i zakończyć tę nieco zbyt ckliwą scenę.

– Będę trzymał za ciebie kciuki – mruknął, otwierając w końcu drzwi. Jerzy zrobił to samo i w końcu to wszystko w niego uderzyło: chłód listopadowego powietrza, głośna rozmowa, z której nie był w stanie jeszcze wyłapać konkretnych słów, podchodzący do niego Janek, który przybrał całkiem inna minę, niż przed chwilą – już nie było widać na jego twarzy zmartwienia, a jedynie zadowolony uśmieszek i zmrużone oczy…  

Chyba wszyscy mieli jakieś maski, które zakładali w zależności od okazji. W zależności od ludzi, którzy ich otaczali.

Jurek również przybrał swoją własną – tę, która zakrywała nieprzespane noce i niepokój związany z chwiejną przyszłością; taką która dawała wrażenie silnego faceta… którym zresztą był i takiego, co jest pewien każdego swojego ruchu, mimo że przecież błądził po omacku.

Gwizd Sandry, był pierwszym, co wdarło się prosto do jego duszy.

– No proszę! – zakrzyknęła, wyrzucając ręce do góry. Jej blond włosy z różowymi pasemkami lśniły w świetle latarni. Była jedyną kobietą w towarzystwie, a to rozczarowało Jurka, bo liczył, że spotka tu dodatkowo kogoś innego. – Nasz prywatny Armani… Już się bałam, że stchórzysz – mówiła teatralnie, z kpiną.

Wargi Jerzego rozciągnęły się w nieprzyjemnym uśmieszku, jednak ktoś inny uprzedził jego odpowiedź.

– Naprawdę? A mi się wydawało, że faktycznie się bałaś, ale nie tego, że Armani się nie zjawi, ale tego, że mógłby być od ciebie lepszy. – Doszedł do Jurka niski, wibrujący głos, który sprawił, że jego ciało spięło się  na samo wspomnienie. Chcąc nie chcąc, mężczyzna przeniósł wzrok na Daniela i zlustrował dokładnie jego niechlujne oblicze. Kilkudniowy, ciemny zarost zdobił mu policzki, a spojrzenie, wciąż tak samo głębokie i burzowe, błąkało się po twarzy Jurka, po ustach zaś błąkał się nikły uśmieszek. – Ale nie wiem, może się przesłyszałem – zakpił, przesuwając wzrok na kobietę, która zarumieniła się nieznacznie.

– Najpewniej – odparła przez zaciśnięte zęby. Atmosfera zgęstniała.

Ludzie wymienili się porozumiewawczymi spojrzeniami, a Sandra zacisnęła dłonie. Najwyraźniej nawet ona nie stawiała się Dębskiemu, który, na domiar złego, posłał mu zadowolony uśmiech. Jurek uniósł wymownie jedną brew, wytrzymując tę nadmierną atencję ze strony mężczyzny.

– Gdybyś jednak się nie przesłyszał, to miałabyś słuszne obawy do strachu, Sandro – odpowiedział im w końcu, wyciągając z kieszeni płaszcza papierosa, którego odpalił nieśpiesznie. Wyglądał jakby był oazą spokoju, jakby nic co tutaj się działo, nie wywoływało w nim żadnych emocji… Ale nie było tak. Serce Jurka kołatało szybko w klatce piersiowej, a w głowie szalał natłok myśli, w tym też taka, że Dęba, jakby nie było, stanął po jego stronie.

Czy powinien mieć się na baczności?

– Nie, jeżeli przyjdzie wam jechać osobno. Ścigacie się dwójkami, wiesz o tym? – zwrócił się bezpośrednio do niego.

– Janek wspominał – odpowiedział z tym samym, stoickim spokojem, zaciągając się fajką. Janek skinął nieśpiesznie, wkładając zmarznięte dłonie do kieszeni.  

– W końcu na coś się przydałeś, Czyżewski – mruknął, zaszczycając chłopaka krótkim spojrzeniem. Janek mruknął coś pod nosem, nie wdając się w dyskusję, za to Jurek zacisnął wargi w grymasie. Nie podobał mu się sposób, w jaki Dęba odzywał się do jego przyjaciela. – Trasę też ci pokazał? –  zwrócił się z powrotem do niego. Ludzie w kole trochę się przegrupowali i zaczęli rozmawiać między sobą. Sandra spoglądała na Dębę i Jerzego nieprzychylnym wzrokiem, jakby bijąc się z myślami, ale już się nie odzywała, najwyraźniej musiała poczuć się dostatecznie zgaszona… A Jurek połechtany.

– Pokazałem, Jezu, stoję tuż obok – sapnął w końcu, już bardziej jak on. Dęba obrzucił go niechętnym spojrzeniem.

– Ciężko cię nie zauważyć… Jak dla mnie mógłbyś stać gdzie indziej, albo może to my się przejdziemy? – powiedział do Jurka, uśmiechając się prowokująco.

Przez ciało Jerzego przeszły nieprzyjemne dreszcze gorąca. Nie podobało mu się, że Dęba tak mocno zwracał na niego uwagę, czego mógłby od niego chcieć? To był niebezpieczny facet, było to po nim widać na pierwszy rzut oka.

– Nie widzę ku temu powodów – odpowiedział prostolinijnie, a Janek posłał mu wdzięczne spojrzenie. Najwyraźniej był tego samego zdania.  

– A ja widzę ich całkiem sporo, ale nie będę nalegał – odparł z błyskiem w oku, a w jego głosie czuć było lekką kpinę, tak jakby ten chciał go sprowokować.

Jerzy nie zamierzał dawać się w ten sposób. W ogóle nie zamierzał odchodzić z tym mężczyzną, zwłaszcza że doskonale pamiętał jak skończyło się to ostatnim razem – dziwnymi podtekstami, zagadkami, jego podenerwowaniem i dezorientacją.

– To dobrze, nie lubię się powtarzać – odpowiedział, mając na tyle odwagi, by spojrzeć w burzowe oczy. Te lustrowały dokładnie jego twarz, sprawiając, że Jurek z sekundy na sekundę odrobinę kurczył się w sobie, ale nie spuścił głowy. Nie był przecież jakimś dzieciakiem, byle gówniarzem, który drżał ze strachu przed kimkolwiek!

Dęba uśmiechnął się do niego szerzej, a mina Jurka zrzedła jeszcze bardziej.

Irytował się. Peta wyrzucił na ziemię i przygniótł go butem, po czym wcisnął dłonie do kieszeni, nie wiedząc, co z nimi zrobić.

– Widzisz, w takim razie coś nas łączy… – mruknął zaczepnie, puszczając do niego oczko.

 Jurek skamieniał, a Janek przyglądał się im z ambiwalentną miną, po czym wczepił dłoń w rękaw płaszcza Gosa na wysokości jego łokcia. Dęba podążył wzrokiem za jego ręką, uśmiechając się kpiąco.

– Uroczo – skomentował. Janek zaczerwienił się, a Jurek stał oniemiały, nie wiedząc, jak się zachować. Nie chciał odtrącać dłoni chłopaka, bo wiedział, co takiego Janek robił – chciał pokazać Dębie, że ten nie miał tu czego szukać. To było miłe z jego strony, z założenia miało być pomocne, ale Jurek nie wiedział, czy faktycznie takie było, bo to, jak patrzył na niego Daniel nie uległo żadnej zmianie.

Zadygotał, mając ochotę cofnąć się o krok. Dęba go przytłaczał, dezorientował do tego stopnia, że  nie wiedział, czy mężczyzna tylko sobie z nim pogrywał, czy też traktował to wszystko poważnie… A przy tym miał w sobie coś intrygującego, niebezpiecznego, co sprawiało, że chciał poznać go lepiej, a przy tym nie miał najmniejszej ochoty go poznawać, zwłaszcza że ten mógł być zainteresowany nim w sposób, w jaki żaden mężczyzna nigdy nie powinien być.

To było chore.

Jego rozterki przerwał ryk silnika. Kolejne cztery auta wtoczyły się na parking, więc Jurek w końcu mógł skupić się na czymś innym – w tym wypadku na nowoprzybyłych. Poznawał ich twarze, ale nie potrafił dopasować do nich imion, mimo że pamiętał, jak mu się przedstawiali. Dwa tygodnie temu atmosfera była inna. Przede wszystkim było znacznie więcej ludzi, którzy kibicowali swoim faworytom, a teraz poza Jankiem i Danielem, było tylko ze trzy osoby, które nie brały udziału w wyścigach; było wiec znacznie ciszej, spokojniej. Słychać było szum drzew na mocnym wietrze, który unosił w powietrze liście, natomiast zamiast pochodni drogę oświetlały im zwykłe latarnie.

Wydawało się, że wszystko tym razem było bardziej przyziemne… Tylko że kiedy tak stali małą grupą poza miastem, a wokół nich panowała niezmącona niczym  cisza, do Jerzego dochodziło, że to naprawdę nie była zabawa…

Tylko nielegalne wyścigi.

– No jesteście wreszcie! – Jego przemyślenia zostały przerwane przez tego chłopaka, który miał na szyi gruby, złoty łańcuch.

– Co wreszcie! Przecież na dwudziestą drugą miało być, więc idealnie na czas przyjechaliśmy – odpowiedział mu ten, który szedł z przodu.

– Dobra, kurwa, wiecie, że zawsze wszyscy są wcześniej – sapnął, nadymając się, jakby miał zamiar zaraz ruszyć na nich z pięściami.

Z ust Dęby wyrwało się głośne westchnięcie.

– Zawsze to samo – mruknął, kręcąc z politowaniem głową.

– O co ci chodzi, Seba, laska ci nie daje czy co, że musisz tutaj spuścić parę?

– Coś ty, kurwa, powiedział?! – wrzasnął Seba, wyciągając ręce z kieszeni swojej ogromnej, szarej bluzy.

– Dobra, dobra – przerwał im Dęba, wysuwając się na przód. – Koniec tego pierdolenia, nie da się was słuchać – warknął poirytowany, patrząc na Sebastiana z mordem w oczach. Chłopak od razu rozluźnił zaciśnięte w pięści ręce, ale łypał nieprzychylnie na tego drugiego, jakkolwiek mu tam było.

Jurek z Jankiem wymienili między sobą porozumiewawcze spojrzenia.

– Niech no ja cię tylko wylosuję… – mamrotał pod nosem wkurzony Sebastian. Jurek popatrzył po wszystkich zgromadzonych, a jego ekscytacja rosła. Nie wiedział, z kim przypadnie mu się ścigać i jak wyglądało to całe losowanie, ale czuł jak krew w żyłach powoli zaczyna mu buzować. Na sam koniec wbił spojrzenie w Sandrę i zastanowił się przez chwile, czy faktycznie chciałby, żeby padło na nią. Reszty praktycznie nie znał, nawet nie pamiętał za bardzo ich imion, a ta kobieta od razu sprawiła, że chciał jej pokazać… Dalej chciał, tylko obawiał się, że może faktycznie Sandra była dla niego zbyt mocnym przeciwnikiem, w końcu siedziała w tym znacznie dłużej, a i jej auto było maksymalnie podrasowane.

W końcu, jak to wtedy powiedział Janek „ona wydawała miliony na samochód, a on na ciuchy”. Sytuacja jednak odrobinę się zmieniła i teraz on również wpakował w swoje auto niemało. Fakt faktem i tak kupił je po bardzo atrakcyjnej cenie, bo gdyby miał udać się do salonu i tam kupić swojego Continentala to… Właściwie nie byłoby go na niego stać.

Tamten sprzedawca spadł mu praktycznie z nieba!

– Sandra, rodzynku, wylosuj sobie pierwsza… – Dęba uśmiechnął się do kobiety, a mężczyzna za nim wyciągnął w jej stronę pudełeczko.

A więc tak to wyglądało, nic spektakularnego, a jednak Jerzy spiął się cały, czując jak serce zaczyna mu bić w niezdrowym niemal rytmie. W głowie czuł pulsowanie, a ciało go paliło, mimo że na dworze było naprawdę zimno.

Kobieta westchnęła, zanurzając dłoń w pudełku.

Wszyscy zastygli w bezruchu, jedynie Dęba wydawał się być całkowicie rozluźniony i, jak gdyby tego było mało, Jurek miał wrażenie, że ten patrzył właśnie na niego. Czując niemożliwą do oparcia pokusę, żeby to sprawdzić, przerzucił wzrok na mężczyznę, który owszem, to w nim ulokował to drażniące, głębokie spojrzenie.

– O, Sebastian to twój szczęśliwy dzień – mruknęła Sandra, po przeczytaniu imienia z karteczki. Wcale nie była zadowolona, jednak Sebastian…

– Kurwa! – jęknął, a wszyscy wokół jakby odetchnęli z ulgą.

– Nie mów, że się nie cieszysz – zakpiła, jednak zamiast na chłopaku, skupiła się na Jurku.  – Też bym wolała ścigać się z kimś innym – przyznała, unosząc wysoko głowę.

Jerzy uśmiechnął się. On też miał ochotę się z nią zmierzyć, ale może to i lepiej, że wyszło tak, jak wyszło; może da im to szanse zmierzyć się ze sobą następnym razem? O ile takowy, oczywiście, nastąpi.

– Zamienie się! – odpowiedział od razu chłopak, wyglądając przy tym, jakby ktoś nagle zadeptał wszystkie jego marzenia ciężkimi buciorami.  

– Żadnego, pieprzonego, zamieniania – oznajmił Dęba grobowo. – To nie jebane przedszkole – dodał, a Sebastian westchnął boleśnie.

Jurek uśmiechnął się pod nosem. Może i były to nielegalne wyścigi, może i ci ludzie, którzy tutaj się zebrali, mieli coś na sumieniu – a może nie – ale to, jaka łączyła ich relacja, sprawiało, że wszystko to wydawało się dużo mniej poważne, niż było w rzeczywistości.

Oni po prostu uwielbiali jeździć, co było w tym złego?

Bez pochodni, bez widzów, na pustych drogach.. Lepiej było tak, z dala od centrum miasta, gdzie ryzyko potrącenia kogoś na przejściu, czy spowodowanie wypadku naprawdę ograniczało się do minimum, niż jak ci wszyscy szaleńcy, którzy nie wiedzieli, jak wiele ryzykują w mieście, dopóki nie przydarzyło się komuś nieszczęście.

– No dobra, kto teraz? Sandra z głowy, więc powinno być już z górki. – Dęba uśmiechnął się szeroko, a kobieta prychnęła pod nosem, chociaż na jej ustach również błąkał się zadowolony uśmieszek. Niestety, nie można było powiedzieć tego samego o jej przeciwniku, który sposępniał i od niechcenia odpalił sobie fajkę, najpewniej na uspokojenie.  – Może ty, Armani. Zobaczymy, czy szczęście ci dopisze – zwrócił się do Jurka, patrząc na niego iskrzącymi oczami.

Jurek zwęził powieki, ale wyciągnął pewnie rękę i chwycił jedną z malutkich karteczek, a kiedy ją rozwijał, modlił się o to, by dłonie za bardzo mu się nie trzęsły.

–  Patryk – przeczytał, marszcząc brwi w zastanowieniu. Który to był, kurna, Patryk?

Cóż, nie musiał zastanawiać się długo. Wystarczyło, że podniósł głowę i ów Patryk od razu dał mu o sobie znać, postępując krok na przód. Był pękaty niczym niedźwiedź, miał małe, blisko rozstawione oczy, a połowę jego twarzy zakrywała gęsta, rudawa broda, co sprawiało, że wyglądał jak drwal, wypuszczony prosto z buszu.

– No i zajebiście. Z chęcią skopie dupsko takiemu lalusiowi – odezwał się, obcinając Jurka srogim wzrokiem. Gos uśmiechnął się pod nosem, jakby go to wcale nie obeszło, ale wzrok, który wbił w przeciwnika był stalowy i ostry niczym brzytwa, tak nienawistny, że Patryk mimowolnie uniósł brwi w zdziwieniu. Nic dziwnego, Jurek potrafił czasami spojrzeć na człowieka tak, jakby to sam diabeł postanowił wejść w jego skórę; albo po prostu odziedziczył to po Stanisławie – koniec końców, różnica nie była aż tak ogromna.

– Nie mów hop – mruknął ktoś w grupy. Jurek nie wyłapał kto, ale zrobiło mu się cieplej na sercu.

– No właśnie, zobacz jakie Armani przyprowadził cacko – dorzuciła od siebie Sandra, wskazując broda na jego bentleya. – To nie to stare volvo Andrzeja, a skoro takim dał radę…

– Szczęście początkującego – odpowiedział jej Patryk, zakładając dłonie na ogromnym, piwnym brzuchu. – Miał farta, a teraz ma zajebisty samochód, ale żeby wygrać trzeba mieć coś więcej. Umiejętności – podkreślił, a Jerzy pomyślał o nim jak najgorzej.

Atmosfera zgęstniała.

Sandra z Jankiem przyglądali się temu w milczeniu, a na ustach Daniela błąkał się nikły uśmieszek.

– Ja tam mógłbym się założyć, że Armani wygra – powiedział z wolna, w wyśmienitym nastroju. Patryk zapienił się i spojrzał na Dębę, mrużąc gniewnie swoje małe, ciemne oczka.

– O ile? – warknął, przystając z nogi na nogę.

– Spokojnie o tysiaka, albo i o dwa – odpowiedział mu Daniel, w coraz to lepszym nastroju. Zerknął na Jurka, który również posłał mu to swoje mroczne spojrzenie, ale mężczyzna nic sobie z tego nie zrobił. Jedynie kąciki ust mu drgnęły.

– Zgoda! Zawsze to będę dwa koła do przodu – sapnął Patryk, a Jurek zacisnął gniewnie usta. Ten prostak zaczynał go już porządnie wkurzać.

– Będziesz do tyłu i to, kurwa, o cztery, bo właśnie o tyle cię wyprzedzę – warknął, a ktoś obok mruknął śpiewnie wymowne „ulala”.

Twarz Patryka pokryła się ceglastą czerwienią, jak gdyby facet nie spodziewał się, że Jurek będzie w stanie mu się postawić. W końcu, jak to? Taki „laluś”? Patryk nie miał okazji poznać go ostatnim razem, nie stał wtedy z nimi w grupie, a później też widzieli się tylko przelotnie, dlatego nie wiedział, na co Jurka było stać. Nie wiedział też, że nie należało lekceważyć przeciwnika.

– Jedynie kogo udało ci się wyprzedzić, to pieprzone niedorajdy! – zapienił się, a jego gruba łapa wycelowała w niego oceniająco. Dęba odchrząknął wymownie.

– Niedorajdy mówisz – zaczął z wolna i wtedy wszyscy wstrzymali oddech. Nawet Patryk, który na dodatek zbladł od razu, uświadamiając sobie swój błąd.  

– To znaczy... Nie chodziło mi o ciebie – odpowiedział od razu, ale wyraz twarzy Dęby nie złagodniał nawet odrobinę. – Nie poszczęściło ci się…

– No właśnie, mi się nie poszczęściło, a jemu już tak… Ja to jednak pamiętam trochę inaczej. Niewiele było w tym szczęścia, zapewniam, bo Armani nie pojawił się nagle cudem przed moim autem – parsknął, opierając dłonie na biodrach – tylko gonił mnie wytrwale, aż mnie, kurwa, dogonił.

– To na pewno…

– Nieswoim samochodem – podkreślił.

– Tak, ale…

– Na trasie, którą jechał tylko raz – warknął ostatecznie, wbijając w Patryka lodowate spojrzenie.

Mężczyzna zamilkł. Nikt nie odważył się przerwać ciszy, która zawisła nad nimi jak bat.

Jurek za to wpatrywał się w Dębę z ambiwalentną miną, a serce waliło mu w piersi jak dzwon.  Nie wiedział co miał o tym myśleć, dlaczego on stawał po jego stronie? Czego od niego chciał? Powinien mu być wdzięczny, czy wręcz przeciwnie – gniewać się za to, że facet robił za jego adwokata, kiedy nie był wcale o to proszony?

– Dzięki, ale umiem bronić się sam – postawił na tę drugą opcję, patrząc prosto w granatowe, chmurne oczy. 

Ich spojrzenia się spotkały i jakkolwiek wzrok Jurka potrafił zmrozić i złamać niejednego, tak Dębski nawet przez chwile nie poczuł się pod nim niepewnie. Jedynie się uśmiechnął, powodując tym samym, że pięści Jerzego, zacisnęły się w kieszeniach, a jego usta wygięły krzywo.

– Oczywiście, że umiesz. Gdyby tak nie było, nie byłbyś taki interesujący – powiedział bez zająknięcia, a ludzie wokół, w tym sam Jurek, zamarli na chwilę. Dęba za to, nie przejmując się niczym, posłał Gosowi szeroki uśmiech. – Nie zmienia to jednak faktu, że wcale nie potrzebujesz się bronić. Po prostu odpal samochód i pokaż Patrykowi, czy faktycznie miałeś tylko szczęście, czy może coś tam jednak potrafisz – mruknął zadowolony, a swoimi słowami wywoływał jedynie coraz większą irytację na twarzy Jurka, który sam już nie wiedział, jak miał zareagować.

Na szczęście reagować nie musiał, przynajmniej nie od razu. Od tego trudnego zadania, uwolnił go jakiś mężczyzna – chyba Mateusz – który przerwał ich miłą konwersację.

– Sorry, że się wtrącam, ale jakby Armani mógł udowodnić Patrykowi to trochę później… Muszę jutro pojechać po córkę na lotnisko o trzeciej i chciałbym pojechać pierwszy – wytłumaczył, a wszyscy spojrzeli na niego, jakby ten urwał się z kosmosu.

Daniel pierwszy się otrząsnął i skinął z wolna głową, podając mężczyźnie pudełko z karteczkami. Potem wszystko jakoś powoli się potoczyło. Wszyscy wylosowali swoich rywali i podzielili się na małe grupki. Janek nie odstępował Jurka nawet na krok, łypiąc groźnie na Daniela, kiedy ten tylko zbliżał się w ich stronę, albo chociażby zerkał w ich kierunku. Sandra pałętała się gdzieś przy nich, ale nie była wcale taka pełna entuzjazmu, jak na samym początku.

Grupa, którą jeszcze nie tak dawno temu Jurek określił jako paczkę w miarę zgranych znajomych, wydawała się podzielona, zwłaszcza mocno było to widoczne, kiedy oni z Sandrą kręcili się przy jej samochodzie, a Patryk z dwoma koleżkami, łypali na nich nieprzychylnie z przeciwnej strony parkingu.

Dęba natomiast rozmawiał z dwójką mężczyzn, która zaraz miała wystartować, tłumacząc im coś ze spokojem. Jurek, całkowicie mimowolnie, wbił w niego ostry wzrok.

Było coś w tym mężczyźnie, coś co go przyciągało i odpychało jednocześnie.

– Mówiłem, że to wszystko, to nie jest dobry pomysł – denerwował się Janek, a kiedy zauważył na kogo patrzył Jerzy, szturchnął go mocno po ramieniu. – Mówiłem ci, że Dęba to śliski typ i że najlepiej się przy nim nie wychylać, a ty co? Drugi raz go widzisz na oczy i już takie akcje! –  wyrzucał, nerwowo bawiąc się palcami.

– Przecież się nie wychylałem, to on się mnie uczepił – sapnął Jurek, odbierając personalnie atak Janka, który zaraz przygryzł dolną wargę i odwrócił się, żeby przyjrzeć się sytuacji.

– Będą z tego same problemy – mruczał pod nosem, a Jurek żeby jakoś go uspokoić, złapał go nadgarstek.

– Przestań. Nic takiego się nie dzieje – powiedział, starając się brzmieć tak spokojnie, jak tylko potrafił, pomimo tego, że również czuł się poddenerwowany.

– Nic się nie dzieje? Widzisz, jak Patryk na ciebie patrzy? Jakby chciał cię, kurna, zabić – uniósł się tak, że nawet Sandra oderwała wzrok od ekranu telefonu i wbiła w nich pytające spojrzenie. Janek ściszył głos.  – Nie możesz tak prowokować ludzi! – sapnął, przygryzając nerwowo policzek.

– Janek, do cholery, w tym rzecz, że ja ich nie prowokuję!

– I na dodatek Dęba! Co on odpierdala? – warknął, obcinając mężczyznę krzywym spojrzeniem. Jurek westchnął, nie mając odpowiedzi na to pytanie.

– Nie wiem, ty znasz go dłużej.

– No właśnie. Dlatego mówię ci, nie zwracaj na siebie jego uwagi! – kontynuował swój wywód, starając się złapać kontakt wzrokowy z Jurkiem, ale ten błądził spojrzeniem przy Dębskim, który odsunął się właśnie od dwójki mężczyzn, a ci ruszyli do swoich samochodów.

– Jeszcze się o mnie bezczelnie założył – wysyczał przez zaciśnięte zęby, mając wielką ochotę jakoś się Dębie postawić, pokazać mu, że nie był byle gówniarzem, który będzie pozwalał się tak traktować.

– Przegraj, to będzie dwa tysiaki do tyłu – polecił Janek, a Jerzy łypnął na niego ostrzegawczo. – No co? 

– Nie będę przegrywać, żeby zrobić mu na złość – warknął, sięgając do płaszcza po paczkę fajek. Najchętniej to wsiadłby już do samochodu, ale na razie się na to nie zapowiadało.  Janek widząc to wyciągnął do niego rękę, by również się poczęstować.

– No dobra, nie jest to najlepszy pomysł, ale jak przegrasz, tak zupełnie przypadkowo, to będziesz mógł powiedzieć, że zrobiłeś to specjalnie – wyszczerzył się głupkowato, chcąc poprawić nastrój mężczyźnie, który nie tak to sobie wyobrażał.

Miało być inaczej, atmosfera miała być inna – bardziej swobodna, taka jak ostatnio, a tym czasem między uczestnikami napięcie było tak duże, że niemal widoczne gołym okiem. Powstały dwa obozy, a Dęba stał po samym ich środku, Alicji nie było…

To wszystko sprawiło, że Jurek poczuł się gorzej. Zapłonął w nim gniew, w końcu dlaczego wszystko w jego życiu musiało się tak psuć? Nawet ta jedna pieprzona rzecz, w której pokładał takie nadzieje okazała się niewypałem. A przecież nic na to nie zapowiadało! Czy to naprawdę z nim było coś nie tak? Dlaczego był obiektem sporów? Starał się, naprawdę starał się być w porządku, ostatnio przy tych ludziach stał się innym człowiekiem, ale dzisiaj wszystko to prysło niczym mydlana bańka.

Jurek zaciągnął się papierosem drżąco, a Janek patrzył na niego z marsową miną.

– Hej… – mruknął, podsuwając się do mężczyzny. Ich ramiona zatknęły się delikatnie, a Jurek uniósł na chłopaka zdziwione spojrzenie. – Chyba się tym aż tak nie przejmujesz, nie?

– Nie – burknął.

– Mhm – mruknął z lekką kpiną, szturchając Jurka zaczepnie po ramieniu. – Ale jakbyś się jednak przejmował, to wiesz… że ja stoję po twojej stronie, nie? Nieważne co – zapewnił, kiwając głową, jakby chciał dodać swoim słowom wiarygodności.

Jurek przyjrzał się dokładnie jego młodzieńczej twarzy, tym skrzącym, psotnym oczom, szpiczastym, zadartym nosie, jasnym rzęsom i nie mniej jasnym włosom… A potem zerknął na uśmiech – szczery, szeroki, zachęcający i dodający otuchy.

– Jak chcesz mnie pocałować, to nie jestem jeszcze wystarczająco pijany – uprzedził poważnie, a Jurek parsknął.

– Nie jesteś w ogóle pijany – sarknął, odwracając wzrok od Jankowych ust.

Nawet przez myśl mu nie przeszło, by je całować. Janek miał całkowicie poprzewracane w głowie!

– No właśnie – sapnął energicznie, ponownie szturchając Jurka. Mężczyzna łypnął na niego, ale na dzieciaku nie zrobiło to żadnego wrażenia. Właściwie na co on liczył?

– Ale się nieprzyjemnie zrobiło, co, Armani? – doszło do nich od strony samochodu, z którego wyłoniła się Sandra. Nie zaglądała już w telefon, to na nich skupiła swoją uwagę. – Patryk to pizda – dodała, na co mężczyzna zamrugał zdziwiony. – Zawsze znajdzie powód do zaczepki, aż się słuchać tego nie dało.

– Nie wygląda na pizdę – odpowiedział chłodno, lustrując postawnego faceta od góry do dołu.

– Kiedy ludzie zrozumieją, że wygląd nie ma żadnego znaczenia? – parsknęła, odrzucając do tyłu swoje długie, proste włosy. – On może i wygląda jak typowy goryl, ty jak „laluś”, a ja jak niedojrzała nastolatka, ale co z tego? Jakie to ma, kurwa, znaczenie? – zakpiła wzburzona. – Czemu każdy musi się zawsze do wszystkiego przypierdalać? – jęknęła, również opierając się o samochód, dokładnie tak samo, jak chłopaki. Chyba jej było ciężko na sercu i musiała się wygadać, chociaż brzmiało to dziwnie akurat z jej ust…

W końcu to od niej wyszedł ten cały „Armani”.

– Przykro mi, że cię uświadamiam, ale świat tak działa – odpowiedział, wyrzucając peta na ziemię. Przygniótł go butem, spoglądając na kobietę bez żadnych emocji.

– Świat… – powtórzyła z wolna, odwracając wzrok. Potem pokiwała przecząco głową. – To nie świat… to ludzie, ale w końcu, to zawsze do nich się wszystko sprowadza – westchnęła, wprawiając Jurka w jeszcze bardziej melancholijny nastrój.

Później wszystko się już potoczyło swoim tempem. Dwójka ścigających się mężczyzn zniknęła za pierwszym zakrętem, kilka osób jeszcze do nich dojechało i przystanęło przy Dębie, który stał przy „mecie”, a raczej za tę metę robił.

Ludzie znowu się wymieszali, atmosfera jakby się rozluźniła i, koniec końców, Jerzy ponownie znalazł się pośród reszty. Chyba jednak… nie było tak najgorzej. Wplątał się nawet w jakąś niezobowiązującą rozmowę, która umiliła mu czas oczekiwania.

Uczestniczy ścigali się, ale przechodziło to bez większego echa. Jedni się cieszyli, inni markotnieli. Z pierwszej rundy wygrał Mateusz, który chwilę potem pomknął do domu, najpewniej żeby przespać się przed przyjazdem córki.

Potem przyszedł czas na kolejną dwójkę. I to wciąż nie był Jurek. Sandra miała ścigać się na końcu i namawiała go, żeby ścigał się przedostatni, zaraz przed nią. Gos się zgodził, właściwie nie robiło mu to większej różnicy – tak czy inaczej nie wyśpi się tej nocy, a skoro już tu był, mógł zostać do końca, żeby zobaczyć, jak to wszystko się potoczy.

Janek trochę ponarzekał, ale koniec końców przystał i na to.

– Niezależnie od wyniku, zawsze na koniec jedziemy do mnie na małą popijawę… – mruknęła do niego Sandra, przypatrując się w zakręt, zza którego już niedługo mieli wyłonić się uczestnicy. –Dlatego wiesz, inni pojadą sobie do domu, a zostanie nasza sprawdzona grupa… – mówiła do niego konspiracyjnie przy tej, najpewniej, sprawdzonej grupie wybrańców.

– I co, drugi raz mnie widzisz na oczy i już jestem zaproszony? – zakpił, a kąciki jego ust drgnęły.

– Tak. Widzisz jaki zaszczyt cię kopnął? – odpowiedziała bezczelnie, uśmiechając się szerzej.

– Ogromy – przyznał jej ironicznie, kręcąc w niedowierzaniu głową.

– No, to super, że z chęcią wpadniesz – dopowiedziała sobie, nie zawracając uwagi na wysoko uniesione brwi mężczyzny. – Zobacz, Stefan się już wytoczył… Wiedziałam, że da radę – mruknęła, a Jurek wbił wzrok w pędzącą, srebrną skodę.

Z rosnącą ekscytacją czekał na swoją kolej, a kiedy ta nadeszła niemalże nie mógł ustać na nogach! Dobrze, że już za chwilę miał wsiąść do bentleya… Czekał na to z takim utęsknieniem! I chyba było widać to na jego twarzy, bo nawet Janek uśmiechał się szeroko, pokazując mu zaciśnięte kciuki.

– Gotowi? – Dęba zapytał z uśmiechem, pocierając swój nieogolony policzek.

– Jak nigdy – odpowiedział Jurek, siłując się na spojrzenia z Patrykiem.

– W takim razie powodzenia – dodał w bardzo dobrym nastroju. – Podjedźcie do mnie, na mój sygnał ruszycie – wytłumaczył, chociaż była to już tylko czysta formalność.

W końcu obydwaj mieli czas wszystkiemu dokładnie się przyjrzeć.

Na mecie, która tak naprawdę nie istniała, tylko wyznaczał ją Dębski napięcie między nim a Patrykiem sięgnęło zenitu. Spoglądali na siebie z mordem w oczach, będąc w pełnej gotowości, by wystartować, ich ciała były spięte, a umysły skupione.

Dla Jurka przestała się liczyć ta garstka ludzi, która im się przyglądała. Skupił się na Dębie, który machnął im ręką, rozpoczynając tym samym wyścig.

Samochód Patryka ryknął wściekle – był to piękny mercedes SUV – i ruszył w tym samym momencie, co bentley Jurka, szybko jednak okazało się, że nie miał z nim najmniejszych szans.

Jurek wyprzedził faceta już po jakiś dziesięciu sekundach, a po dwudziestu był sporo dalej. W uszach mu świszczało, naprawdę nie żałował prędkości, a dłonie zacisnęły na kierownicy, by ograniczyć wszystkie, niepożądane ruchy, kiedy Gos spoglądał w lusterka. W końcu musiał obserwować swojego rywala...

Rywala, który gdyby mógł, to faktycznie chyba by go zabił – takie przynajmniej Jurek odnosił wrażenie, kiedy z chwili na chwilę, odległość między nimi się zwiększała, a twarz Patryka, wykrzywiała się w coraz to większym grymasie.

Jurek natomiast poczuł się rozbawiony absurdem tej sytuacji – tyle stresu, tyle obaw, nieprzyjemna atmosfera, wywyższanie… I po co? Żeby nie miał z tego żadnego wyzwania? Jego usta ułożyły się w szerokim uśmiechu, serce uspokoiło swój szaleńczy bieg.

Nawet nie musiał rozpędzać bentleya maksymalnie, SUV Patryka nie miał z nim żadnych szans. Zwolnił, nie chcąc oddalać się zbytnio od przeciwnika i z radością wyobrażał sobie, jak Patryk wciska wściekle pedał gazu… Mimo że jego samochód jechał już z maksymalną prędkością.

Och, jak przykro, zakpił w myślach.

Nie mógł jednak odmówić facetowi zapału – ten nie odpuszczał ani na moment, mimo że przecież i tak nie miał szans. Nerwy Jerzego opuściły, wcześniejsza myśl, że mógłby przegrać z kimś, kto jawnie go obrażał, psuła mu nastrój, a teraz… teraz została już tylko prędkość, pusta droga i uczucie zwycięstwa.

Dookoła nich rósł las, a przed nimi roztaczała się długa droga. Wciąż było ich widać z mety – Dęba więc również musiał czuć się zadowolony, jakby nie było miał dwa patole w kieszeni. Do pierwszego zakrętu zostało im może ze dwa kilometry…

Cała trasa zaś liczyła ze dwadzieścia, może nawet niecałe, więc Jerzego czekał w miarę spokojny wypad…  Uśmiechnął się szeroko, postukując palcami o kierownicę. Włączył odtwarzacz, wcześniej myślał, że muzyka będzie go rozpraszać i powinien jechać w skupieniu, ale teraz doszedł do wniosku, że właściwie nie będzie mu to robiło żadnej różnicy. Nie, kiedy wciąż miał Patryka za plecami i nie, kiedy mógł jeszcze przyśpieszyć, a ten dupek już nie.

To było cudowne, upajające uczucie. Nie tylko sama prędkość, chociaż to ona podwyższała znacznie Jurkowe tętno, ale również fakt, że taki „laluś” bez najmniejszego problemu wyprzedzał niby takiego „doświadczonego” zawodnika…

To chyba było najbardziej satysfakcjonujące. Nic bowiem nie działało na Jerzego tak, jak lekceważenie jego własnej osoby… Z nim trzeba było się liczyć i koniec. Patrykowi bardzo szybko przyjdzie się o tym przekonać…

Jurek zwolnił, nie czując żadnej presji ze strony przeciwnika. Droga była pusta, nic nie jechało z naprzeciwka, więc Jurek skręcił, tracąc goniącego go faceta z oczu. Utrzymywał takie w miarę spokojne tempo, do czasu aż Patryk nie wyłonił się zza zakrętu, po czym przyśpieszył, bo mężczyzna zdołał go trochę nadgonić… A właściwie to nawet sporo, bo wyciskał ze swojego samochodu, ile tylko mógł, podczas gdy Jurek wcale się nie starał, by wyprzedzać faceta jakoś znacznie; jaka wtedy byłaby zabawa?

Chciał mu udowodnić, chciał mu pokazać w każdej jednej sekundzie tego wyścigu, że to on był górą, ten właśnie „laluś”, który z taką łatwością z nim sobie radził…

A przynajmniej radził sobie do czasu, w którym widział go za sobą.

Serce zabiło mu mocniej w piersi, a on poczuł ogromną dezorientację. Co jest, do cholery? Gdzie podział się ten pieprzony drań? Jak to możliwe, że w jednej chwili był za nim, a teraz… wyparował?

Tętno Jurka podskoczyło, a dłonie się spociły. Co to miało być? Przecież to nie było możliwe… Nawet gdyby Patryk się poddał i zdecydował zawrócić, to Jurek zdążyłby go zauważyć, a tak…

Zwolnił jeszcze bardziej. Czy to jego własny umysł płatał mu figle? Może to przez emocje miał jakąś dziwną lukę w pamięci?  Zbaraniał. Nic dziwnego, wszakże jeszcze chwilę temu widział coś, co nie miało prawa rozpłynąć się na pustej drodze… Tyle że to coś, samochód konkretnie, wcale się nie rozpłynął, a jedynie zniknął z pola widzenia Jurka, ogłupiając go i znacznie ograniczając jego prędkość, przynajmniej do czasu, kiedy Jurek dostrzegł zza drzew przebłyski reflektorów.

Wtedy od razu wcisnął gaz do dechy aż nim zatrząsnęło.

To był, kurwa, jakiś żart, myślał, kiedy spoglądał na przebijające się po jego prawej stronie światła. Potem jeszcze w lusterku wypatrzył polną drogę i aż się w nim zagotowało.

Tak się nazywało te przeklęte umiejętności? Pieprzonym oszukiwaniem?

Jurek nie mógł uwierzyć, że Patryk skręcił w jakiś skrót, o którego istnieniu on nawet nie miał pojęcia. Dokąd prowadził? W którym miejscu Patryk znowu wróci na drogę?

Bo to, że wróci było dla Gosa oczywistością. Facet za bardzo bał się przegrać i to jeszcze z kimś takim, jak on – co samo w sobie było śmieszne, Jurek w końcu nie był żadnym lalusiem – żeby rezygnować z wyścigu.

Klnąc pod nosem, natychmiast wyłączył odtwarzacz, żeby w razie czego móc cokolwiek usłyszeć i również przycisnął w końcu swojego bentleya. Niewiedza w tym przypadku była najgorsza, skąd bowiem Jurek mógł wiedzieć, czy ten skrót nie doprowadzi Patryka prosto pod samą metę?

I czy, do cholery, ten oszust nie powinien zostać zdyskwalifikowany?!

Przecież tak się, kurwa, nie robi. Chociaż do tego trzeba by mieć przynajmniej odrobinę honoru, a Patryk najwyraźniej tym nie grzeszył! Z rosnącą wściekłością, Jurek w końcu poczuł, że faktycznie jest na wyścigach i to nie tylko samochodów, ale również i charakterów. I już on pokaże kto, w obydwu tych przypadkach, jest mocniejszy. Co więcej, nie potrzebował przy tym oszukiwać, jak najzwyklejszy prostak. Nie, Jurkowi daleko było do prostaka.

Przyśpieszył. Wściekłość buzowała w jego żyłach zamiast krwi. Na liczniku z sekundy na sekundę miał coraz więcej; nierozsądnie dużo… Niebezpiecznie. W głowie mu szumiało, sam już nie wiedział czy od prędkości czy z gniewu – prawdopodobnie od jednego i drugiego.

W jego myślach panował kompletny chaos… Bawiło go to, jak szybko wszystko się zmienia. Jeszcze chwilę temu był pewny wygranej, cieszył się na samą myśl, ale nie przewidział, że sytuacja może przybrać taki obrót… Teraz po spokoju nie zostało już nic.

Ponownie był poddenerwowany. Pustka na drodze przy takiej leśnej scenerii sprawiała, że nie tylko wściekłość, nie tylko ekscytacja, ale też i swojego rodzaju niepewność, ziarenko strachu, zaczęło kiełkować w sercu mężczyzny.  Nie podobało mu się to wszystko, a mina zrzedła mu jeszcze bardziej kiedy zobaczył krótki przebłysk świateł… Przed sobą. Bynajmniej, z naprzeciwka nic nie jechało, więc to musiał być Patryk…

– Pieprzony chuj – warknął na głos, chcąc ulżyć swojej frustracji, ale nie na wiele mu się to zdało.

Z obawą zerknął na licznik i niemalże zakręciło mu się w głowie. Spokojnie, mówił sobie w myślach, zaciskając dłonie na kierownicy, spokojnie. Nic nie mogło go teraz rozpraszać, nie kiedy licznik zbliżał się niebezpiecznie do dwustu osiemdziesięciu kilometrów na godzinę, a on wciąż dociskał swojego bentleya…

W tej chwili zaczął żałować, że kupił sobie takie auto.

Jak bardzo niepoważne to było?, zastanawiał się, a serce biło mu w piersi jak dzwon. Dłonie miał spocone, a w głowie szalał natłok myśli. Nie było tak, jak ostatnim razem – wtedy ogarnął go taki spokój, jakby pogodził się ze wszystkim, co go otaczało, a teraz, pośród tej pustki i ciszy, czuł, że pakował się w coś, z czego mogło nie być odwrotu.

Wiedział jedno – nie chciał rezygnować. Nie odpuści. W końcu, gdy rano wstawał, chciał sobie coś udowodnić.

Nie myślał teraz, że to, co udowadniał, to własna głupota.

Dlatego mknął tak, z ciałem napiętym jak z ołowiu i dłońmi lepkimi od potu, mknął przez pustą ulicę, mknął niczym wiatr, chociaż było to nieadekwatne – chyba że na myśli miało się huragan, mknął i nie zamierzał…

Nie zamierzał przegrać!

Zbliżył się do kolejnego, drugiego zakrętu. Nie widział już przebłysków świateł, niczego nie słyszał… Wychodziło więc na to, że nie miał zielonego pojęcia, gdzie znajdował się Patryk, ale był on teraz na swoim terenie. W końcu jego SUV idealnie spisywał się na tego typu polnych, wyboistych drogach…

Jurek już nie patrzył na licznik. Właściwie to nie odrywał wzroku od drogi, dlatego od razu wyłapał przed sobą światło. Zaskoczyło go to. Nie spodziewał się, że ktoś może jechać z naprzeciwka, a jednak… A jednak tak właśnie było. Na dodatek trafił mu się jakiś kompletny debil, bo nie wyłączył nawet długich, ograniczając tym samym pole widzenia Jurka do minimum.

Tym razem jednak chyba los nie stał po jego stronie.

Nie chcąc kusić go jeszcze bardziej, Jerzy zdjął nogę z gazu, a nawet przyhamował. Nie wygłupiał się, naprawdę nie chciał spowodować żadnego wypadku, bo gdyby tak osunęłaby mu się ręka…? Jeżeli facet by odrobinę zjechał…? Na dodatek miał spore auto, a  na drodze nie było zbyt wiele przestrzeni…

Wyminęli się. Chwilę potem Jurek dostrzegł zakręt i wjechał w niego, a serce znowu mu zatrzepotało w piersi, gdyż kolejne samochody zaczęły przecinać mu drogę. Przed nim natomiast nie było nikogo. Na tym odcinku również latarni było mniej – Jurek dostrzegł zaledwie dwie przy jakichś obskurnie wyglądających przystankach i cieszył się, że pojechał tu wczoraj drugi raz; inaczej mogłoby mu być ciężko znaleźć dobrą drogę…

Musiał wziąć się w garść. Niewiedza go dezorientowała, tak samo jak jadące z naprzeciwka samochody. Miało być pusto, do cholery! Miał nie przejmować się innymi, a tym czasem to właśnie oni sprawiali, że Jerzy bał się przekroczyć wszystkie granice…

Nie podobało mu się to. Skąd mógł wiedzieć gdzie był Patryk? Mógł być sporo za nim, gdyby skrót wcale nie okazał się aż takim wielkim skrótem, ale Jerzy w to wątpił; gdyby tak było mężczyzna niemiałby powodów w niego wjeżdżać, bardziej prawdopodobne więc było, że ten go wyprzedzał.

Jakkolwiek by nie było, Jurkowi  nie pozostawało nic innego jak tylko dać z siebie wszystko… W końcu i tak musiał jechać dalej, a Dęba… Dęba liczył ich czas, więc tym bardziej należało się postarać.

Przemierzał właśnie najdłuższą prostą na całym tym odcinku, starając się uspokoić szalejące myśli oraz gniew na Patryka. Gdyby wiedział, byłoby łatwiej – albo miałby świadomość, że wygrywa i czułby się tak dobrze, jak na samym początku, albo chociaż zdawałby sobie sprawę z nadchodzącej porażki, a tak…

Nic nie było pewne!

Pieprzył już to. Pieprzył ten cały zakład, pieprzył Patryka, bowiem jakim prawem miał on czelność odbierać mu przyjemność płynącą z tego wyścigu? Wszakże tym to właśnie miało być… Wyścigiem, nie samotną wyprawą po pustej drodze!

Jurek postarał się uspokoić, bo czuł, że wszystko w nim chodzi, a przecież nie o to w tym chodziło. Odetchnął głęboko, ale wcale nie było to łatwe przy prędkości, z którą jechał... Spróbował jeszcze raz i kolejny.

W końcu sam jeszcze chwilę temu pomyślał, że była to walka charakterów – a jego się wyraźnie zaczynał łamać.

Czy to miał sobie do udowodnienia…? Że jednak jest słaby?

Nie.

Nie był taki – wytrzymywał wszystko, wytrzymywał przez całe życie… Mimo że to nigdy nie było dla niego łaskawe. Tak wiele bólu go spotkało, tyle złego… Wrzaski rodziców, ich kłótnie, nieprzespane noce, aż w końcu ich rozstanie. Potem Iza… Iza przyszła mu z trudem, ale pozbierał się i po tym, mimo że w pewnym momencie po prostu łatwiej byłoby nie wstać z łóżka… Już nigdy.

Nakoniecznego, kurwa, wytrzymywał, więc, do jasnej cholery, słaby nie był! I nie da się pokonać jakiemuś byle śmieciowi, który uciekał się do oszustwa, byle tylko osiągnąć sukces.

Spokój do niego powrócił. To samo uczucie rozlało się po jego wnętrzu, które towarzyszyło mu za pierwszym razem. Podenerwowanie odeszło, zostało jedynie skupienie i niezwykła motywacja, by po raz kolejny udowodnić – sobie ale i też wszystkim innym – że pokona wszystkie problemy, które pojawią się na jego drodze…

A, tak się właśnie złożyło, że kiedy wyjechał zza zakrętu na jego drodze pojawił się jeden, całkiem konkretny problem – Patryk.

Jurek od razu zwrócił na niego uwagę, gdyż ten właśnie wjechał na główną ulicę z jakiejś małej, szutrowej drogi. Był daleko. Właściwie Jurek nie dałby sobie uciąć głowy, że to on, widział jedynie światła, ale przecież to nie mógł być nikt inny…!

Gos zacisnął dłonie mocniej na kierownicy. Dogoni skurwysyna, chociażby miał przekroczyć trzysta… Jego bentley był do tego zdolny, podczas gdy mercedes Patryka ledwo wyciskał dwieście trzydzieści.

Czas pobawić się w kotka i myszkę, przeszło mu przez myśl. Tak jak Dęba powiedział – tu nie chodziło o szczęście, chodziło o umiejętności…

A już na pewno nie o oszukiwanie.

Zbliżał się do Patryka metodycznie, metr za metrem. To było dziwne spostrzeżenie, ale czuł się jakby był na polowaniu i uparcie starał się ustrzelić uciekającego przed nim królika… Patryk chyba też to czuł - że był królikiem. Jurek oczami wyobraźni widział, jak ten się poci, jak jego grube, wielkie łapska ślizgają się po kierownicy od wilgoci, a włosy zaczynają robić się mokre, kiedy ten widział, że Jurek siedział mu na ogonie.

To było niezdrowe uczucie, obezwładniające. Łatwo się było w nim zatracić, ale Gos nie tracił zdrowego rozsądku.

Odległość między nimi zmniejszała się, a ostatni już zakręt zbliżał o wiele szybciej, niż gdy Jurek jechał samemu. W ogóle czas jakby przyśpieszył, a emocje skoczyły – w końcu o to chodziło, że byli tu, na tej drodze, we dwójkę.

A droga ta nie ciągnęła się w nieskończoność.

Patryk zniknął za zakrętem, a Jurek zmrużył oczy. Wiedział, że mercedesa tego szmatławca widać z już z mety, więc zgormadzeni na parkingu ludzie musieli się właśnie ożywić. Pewnie pomyśleli coś w stylu „a jednak Patryk był lepszy” albo „o, Armani nie dał rady, jesteś dwa tysiaki w plecy, Dęba”. Chuja prawda.

Bentley Jurka wyłonił się zza zakrętu i oddechy zamarły wszystkim w piersi. Sandra i Janek stali tuż przy Dębie, nie odzywając się. Trochę dalej sytuację obserwowała reszta…

Czy historia miała się powtórzyć?

– Dogoni czy nie dogoni? – zapytał Sebastian, odrzucając do tyłu gruby kaptur.

– Dogoni! – odparła pewnie Sandra, zaciskając kciuki.

– Nie da rady, nie wyprzedzi go… Jeszcze samochód jedzie z naprzeciwka… – mruknął Edmund, jeden z postronnych towarzyszy.

– Dogoni, kurwa, rękę dam sobie uciąć. – Dęba uśmiechnął się półgębkiem, nie odrywając burzowego spojrzenia od ścigających się aut.

– Bez ręki i dwóch patoli to trochę średnio, stary – odpowiedział z wolna Edmund, ale zamilkł i również wbił spojrzenie w dwójkę rywali.

Jurek niemalże czuł na sobie ich oceniające spojrzenia, ale teraz odeszło to jakby na drugi tor. Musiał nadrobić prędkość, którą utracił przy zakręcie. Pędził więc jak szalony, zbliżając się coraz bardziej do Patryka, tego gnoja, oszusta, prostaka…!

Ktoś taki miałby z nim wygrać? To by było niczym nieśmieszny żart.

Jakby tego było mało z naprzeciwka jechał samochód. Był jeszcze daleko, ale Jurek również potrzebował jeszcze trochę czasu, żeby podgonić Patryka, dlatego starał się tak wymierzyć odległości, żeby wszystko idealnie dopasować…

Nie było tu miejsca na żadne, nawet najmniejsze błędy.

Przycisnął pedał gazu czując narastającą presję. Nie chciał tego spieprzyć, ale tym bardziej nie chciał spowodować wypadku, dlatego nie zamierzał wyprzedzać Patryka zanim wyminie ich ten samochód… Skąd mógł wiedzieć, czy przypadkiem ten skurwiel nie zajedzie mu drogi, a on nie będzie miał jak się schować przed pędzącym na niego samochodem? Nie ufał temu mężczyźnie, nie miał ku temu najmniejszych powodów.

Poczeka, a kiedy to zrobi zostanie mu już naprawdę niewiele czasu… Będzie wiec musiał dać z siebie wszystko.

Tak też zresztą właśnie było. Gdy tylko minął ich ów samochód, Jurek docisnął gaz do dechy. Jego bentley od razu przyśpieszył, a silnik mruczał jakby nie było to nic wielkiego. Dwieście kilometrów na godzinę…? Żaden problem. Dwieście dwadzieścia? Zwykła kpina.   

 Jurek zjechał na drugi pas, ze strachem spoglądając na Dębę, który równał się z ich metą i na Patryka, który wciąż nieznacznie go wyprzedzał.

Na licznik wolał nie patrzeć, ale ten rósł w zastraszającym tempie. Trzysta dziewiętnaście, tyle był w stanie wycisnąć jego samochód i tyle właśnie chciał osiągnąć, by przegonić tego pieprzonego dupka o całe, jebane, cztery koła – w końcu tak jak mu obiecał.

Jurek wszakże był słownym człowiekiem. Nie rzucał słów na wiatr… I nawet pomimo tego że się bał, pomimo tego że ręce najpewniej trzęsłyby mu się jak galareta, gdyby tylko nie zaciskał ich kurczowo na kierownicy, w głowie mu szumiało, a serce waliło niczym dzwon kościelny, nie odpuścił sobie.

Z rosnącą satysfakcją zrównał się z tym przeklętym Patrykiem, a potem, już bardzo szybko, przegonił go. Minął Daniela.

Wygrał.

Oczywiście, że, kurwa, wygrał.

– Aż by się chciało powiedzieć „a nie mówiłem” – mruknął Dęba, do zgormadzonych, a na jego twarzy pojawił się szeroki, niebezpieczny uśmiech. Sandra przytaknęła mu z lekka, a Janek, mimo że niechętnie podchodził do mężczyzny, wyszczerzył się po jego słowach. W końcu on też był dumny z Jurka!  – No i zawsze to dwa koła do budżetu – dodał, na co niektórzy parsknęli. Swój wzrok ulokował w parkującym Jurku i puścił mu oczko, gdy tylko ten odwzajemnił spojrzenie. Lubił jego wyraz twarzy, gdy ten przez krótką chwilę wydawał się zdezorientowany, by po zaledwie sekundzie, albo nawet i krócej, przywdziać na siebie maskę obojętności.

– Ciekawe czy tym razem będzie w stanie wykrztusić z siebie chociaż słowo… – mruknęła Sandra robiąc balona z gumy.

– Cóż, Patryk na pewno będzie – odpowiedział mężczyzna, wskazując wszystkim poczerwieniałego na twarzy dryblasa, który zmierzał w stronę Jerzego.

Dęba ruszył z wolna w ich kierunku, obserwując wszystko z dystansem. Janek tego dystansu miał mniej – szybko wyrwał się do przodu, żeby znaleźć się przy Jerzym jak najprędzej. Miał złe przeczucie co do tego całego Patryka i miał rację, facet bowiem kierował się w stronę Gosa z mordem w oczach.

Jurek na początku nie zwrócił na to uwagi – był tak podekscytowany, tak spełniony, że zapomniał nawet o tym piekielnym oszuście, który, nieszczęśliwie, nie zapomniał o nim. Uśmiechał się nawet, a był to uśmiech pełny i promienisty, inny od tego, który zazwyczaj gościł na jego twarzy.

– No brawo. – To  Sandra pierwsza przerwała ciszę. – Gratuluję.

– Tak, brawo – warknął Patryk swoim niskim głosem. Ręce miał zaciśnięte w pieści, Jurek dostrzegł to dopiero teraz.

– Dzięki – mruknął, patrząc prosto w wąskie, wściekłe oczy. – Gratulacje również dla ciebie, świetne zagranie – rzucił kpiąco, a Patryk zatrząsnął się od tłumionego gniewu, ale najwyraźniej nie miał już ochoty wdawać się w rozmowy z „lalusiem”, a może po prostu nie chciał, żeby Jurek wygadał, jak wyglądał ich wyścig.

Koniec końców, Gos postanowił tego nie robić, bo jak powiedział Janek, to co się działo na trasie miało zostać tylko dla nich. On swoje wiedział, a Patryk… Patryk być może wyciągnie z tego jakąś lekcję – przede wszystkim taką, by nie drażnić i nie lekceważyć przeciwnika.

– Dobra, to teraz nasza kolej, Seba! – rozentuzjazmowała się Sandra, popychając chłopaka przyjacielsko po ramieniu. On nijak nie oddawał jej entuzjazmu.

– Równie dobrze możemy już jechać do domu – mruknął, a znaczna część grupy mu przytaknęła.

– Daj spokój, dam ci fory, co ty na to? – wyszczerzyła się. Jurek popatrzył na nią, ale zaraz jego spojrzenie powędrowało do żegnających się ze sobą ludzi – ci faktycznie mieli zamiar już wracać. Śmieszne, czekali tak długo tylko po to, by zobaczyć, jak wypadnie jego starcie.

– Dasz mi fory, ale na koniec tak czy inaczej przejedziesz przez metę pierwsza? – zakpił, a Sandra przytaknęła mu entuzjastycznie z głupim „nom!” na ustach.

Tak też zresztą się stało. Kilkanaście minut później Sandra jako pierwsza przejechała przez „metę”, co dla nikogo nie było najmniejszym zaskoczeniem, a już na pewno nie dla Sebastiana, który nawet nie wyszedł z samochodu, by się z nimi pożegnać, tylko od razu wrócił do domu.

Na parkingu zostało już tylko kilka osób, grupka wybrańców… W tym Dęba. Oczywiście, Jurek powinien się tego spodziewać.

– To co, widzimy się u mnie – rzuciła kobieta uśmiechając się zawadiacko. – Janek, pokierujesz Armaniego, nie?

– Się wie – odparł dzieciak z uśmieszkiem, wkładając ręce do kieszeni skórzanej kurtki. Kobieta poczochrała mu włosy, a Jurek zjechał ją srogim spojrzeniem. Takie spoufalanie się z Jankiem było zarezerwowane dla niego, a nie dla tej, pożal się Boże, „niedojrzałej nastolatki”. Chociaż, wbrew temu, jak określiła siebie samą, z nastolatki miała niewiele – brakowało jej młodzieńczości, a jasne, niemal platynowe włosy podkreślały zbyt mocno opaloną po lecie skórę, która również dodawała jej lat. Różowe pasemka i kolczyki na twarzy marnie to kryły, a może nawet bardziej uwidoczniały. – Chodź, Jurek, zapowiada się długa noc – mruknął, kierując się w stronę bentleya.

Jurek ruszył za nim.

– Jak chcesz to mogę cię odstawić do domu – zaproponował, widząc, że chłopak nie jest zbyt entuzjastycznie nastawiony co do tego całego, wspólnego wieczoru.

– No co ty, z chęcią pójdę! – odparł od razu. Jurek jednak poznał go już na tyle, by wiedzieć, że chłopak coś kręcił. Nie protestował jednak, wolał, żeby Janek był z nim, zarówno dlatego, żeby było mu raźniej jak i tak zwyczajnie… Bo lubił jego towarzystwo.

Niecałą godzinę później, czyli trochę po dwunastej, znaleźli się w mieszkaniu Sandry. Kobieta już była w środku, a koło niej stała jakaś jej znajoma, która niezaprzeczalnie mogła pochwalić się większą urodą; nie żeby Jerzy oceniał…

W przestronnym salonie, urządzonym w szarym, smutnym kolorze, który teraz był taki modny i do którego przeszli z Jankiem, siedziała jeszcze dwójka mężczyzn. Trójka kolejnych tłukła się w holu…  Po dziesięciu minutach wszyscy, którzy mieli być obecni, zajmowali już swoje miejsca. Jurek czuł się trochę obco, dlatego tym bardziej cieszył się z obecności Janka, który wdrażał go w towarzystwo. No i Dęba – on też sprawiał, że Jurek był w stanie ciągłej gotowości… Przynajmniej do czasu, gdy w ruch nie poszedł alkohol. Wtedy atmosfera się przełamała, ludzie stali się głośniejsi i bardziej otwarci.

Jurek miał zamiar się pilnować – wcale nie chciał pić, w końcu jutro czekał go dzień w biurze, ale jego chęci skończyły się na trzecim z kolei kieliszku. Potem już poszło. Wódka paliła, ale zagryzana kiszonym ogórkiem i plasterkami cytryny, była zdatna do picia, zwłaszcza że miała idealną temperaturę i była czysta – kolorowej by się nie napił, nawet nie przeszłaby mu przez gardło.

Także z chwili na chwilę mężczyzna stawał się coraz bardziej swobodny, zrobiło mu się przyjemnie ciepło, a wzrok delikatnie się zamazywał… Nawet to ostre, minimalistyczne i szare, tak inne od jego własnego, mieszkanie wydawało się bardziej przytulne, a ludzie zabawniejsi i charyzmatyczni.

– Mam słabą głowę – wyznał mu Janek do ucha, opierając ciężko dłoń na jego ramieniu.

– Było poprosić o jakieś wino dla bab, może Sandra by miała – mruknął do niego, starając się wychwycić ten stan upojenia na Jankowej twarzy.

– Daj spokój, słyszysz siebie? Sandra i wino dla bab? – szepnął, wskazując brodą na kobietę, która śmiało wychyliła pełen po brzegi kieliszek.

Jurek przez chwilę analizował w głowie ten obraz.

– Fakt, nie jest zbyt kobieca – mruknął cicho. W tym samym czasie, nowopoznany znajomy, Michał dolał im wódki w puste kieliszki.

Janek dziarsko sięgnął po swój, jak gdyby rozmowa sprzed chwili nie miała miejsca. Gdy przełykał alkohol, jego jabłko Adama zaznaczało się wyraźnie na jasnej szyi, a Jurek poczuł nagłą potrzebę, by przenieść kiedyś ten obraz na kartkę. To jednak był tylko przebłysk myśli, który zniknął tak szybko, jak tylko chwycił w palce kieliszek.

– Ale trzymasz się jakoś? – zapytał głośno chłopaka, który wstał niespodziewanie. Większość spojrzała właśnie na nich, a Janek, czując na sobie ciekawskie spojrzenia, odpowiedział tylko dziarskim głosem:

– Jakoś? Zajebiście się trzymam! – po czym ruszył, wcale niechwiejnie, do łazienki.

Pierwszy raz od kiedy Jerzy znalazł się w tym mieszkaniu, Janek oddalił się od niego dalej niż na długość ramienia. Nie przeszkadzało mu to jednak – był wystarczająco podpity, by nie czuć się źle w towarzystwie. Zresztą, to towarzystwo wcale nie dążyło, by tak się czuł. Nie mieli nic do niego, nikt go o nic nie oskarżał… Jedynie Sandra czasami rzucała w niego swoimi podłymi tekścikami, ale Jurek kwieciście jej odpowiadał.

Nie było w tym zbyt wiele złośliwości, a przynajmniej nie takiej, od której człowiek czułby się źle z samym sobą… Właściwie to Jurek nawet trochę polubił te ich wspólne przepychanki… Czego oczywiście nigdy przed nikim nie przyzna.

– O, zobacz, Armani zaszczycił nas swoją obecnością – mruknęła do siedzącego koło niej Daniela. Ten uniósł na mężczyznę swoje burzowe spojrzenie, po czym przesunął się na kanapie, robiąc mu odrobinę miejsca.

– Tak, siedzicie tak smutno, że wzięło mnie na litość – mruknął, siadając pośrodku. Był zbyt znieczulony, by przejmować się Dębą, tym jego ciężkim do zniesienia wzrokiem i dziwaczną, niezrozumiałą, postawą… Po prostu chciał pogadać, może nawet trochę zrozumieć, co siedziało tym ludziom w głowach.

– A wiec to nie dlatego, że twój szczeniak poszedł się odlać? – zakpił mężczyzna, odkręcając się bardziej bokiem, by miał lepszy widok na Sandrę i Jerzego.

– Nie mów tak na niego, bo gotowy ci będzie jeszcze przyłożyć – ostrzegł go, a obrazy z karczmy znad morza wróciły do niego momentalnie. Wzdrygnął się.

– Co, Janek? – zarechotała kobieta, wyraźnie nie dając temu wiary. Niedziwne, do niedawna Jurek najpewniej zareagowałby tak samo.

– Jakoś tak Czyżewski nie robi na mnie wrażenia – zbył to Dęba, a Sandra podała Jurkowi pełen kieliszek, który to wypił go bez zastanowienia. W głowie mu zahuczało.

Wódka naprawdę nie była alkoholem dla niego, ale skoro tylko to było dostępne…

– Jak zaraz dodasz coś w stylu „w przeciwieństwie do mnie”, to przysięgam, że wyjdę – odparł, napędzany procentami. Dęba roześmiał się, a jego śmiech był dźwięczny i przyjemny dla ucha, całkiem inny niż ton, którym zwyczajowo mówił.

– Staram się nie być aż taki przewidywalny – przyznał, wyjmując z palców Jerzego pusty kieliszek, a ten zlustrował go oceniającym spojrzeniem.

– Nie pijesz? – zapytał, obserwując jak mężczyzna podaje szkło z powrotem Sandrze.

– Alkohol tępi umysł –odpowiedział, zerkając mu w oczy. Jurek zauważył, że te błyszczały jakby rozbawione. Prychnął. To było niby do niego…?

– Pieprzysz. Odrobina alkoholu jeszcze nikomu nie zaszkodziła… – odezwała się kobieta, odrzucając długie włosy na ramiona.

– Polemizowałbym – mruknął, po czym uśmiechnął się wesoło. – Ale dolej sobie, w końcu masz jutro wolne, możesz zaszaleć. – Sandra prychnęła, a Jurek sposępniał odrobinę. – Co, Armani, tobie się tak nie poszczęściło? – dopytał, tym razem patrząc na kobietę, która, idąc za jego radą, wypiła kolejny kieliszek. Potem napełniła go i znowu podała dalej, a Jurkowi nawet przez chwilę w głowie nie zaświtała myśl, że napije się po kimś – musiał być więc już naprawdę wystawiony.

– Nie poszczęściło, żebyś wiedział – mruknął, wlepiając spojrzenie w przezroczysty płyn. – Nakonieczny i szczęście się wykluczają – dodał zirytowany, a brew Dęby od razu uniosła się wyraźnie.

– Łukasz? – zapytał i wtedy jakby coś ciężkiego spadło na ramiona Jurka, a on z trudem uniósł się spod tego ciężaru i spojrzał prosto w chmurne oczy.

– Znasz go? – zapytał. Serce nagle zaczęło mu bić szybciej, oddech się spłycił. Nie, to niemożliwe, Daniel nie mógł znać Łukasza. Ich światy się nie łączyły, nie mogły! Gdyby tak było, wszystko to, co tu miał, straciłoby jakikolwiek sens. Myśl, że Dęba, albo i oni wszyscy, mogliby się dowiedzieć, jak wyglądało życie Jurka na co dzień niemalże odbierała mu rozsądek.

– Może… – mrukną mężczyzna zawadiacko, a Jurek miał ochotę nim potrząsnąć. Co to miało znaczy?! To prowokujące, głębokie spojrzenie i nikły uśmiech, który błąkał się na wąskich ustach…

– Jakie może? Znasz go, czy nie? – warknął. Dłonie mu się zatrząsnęły tak bardzo, że poczuł na palcach zimny alkohol. – Co teraz nagle nie jesteś taki rozmowny? – sarknął chłodno. Alkohol rozgrzewał cały jego przełyk i żołądek, mieszał mu w głowie, ale jednak nie na tyle, by zbagatelizować całą tę sytuację.

– Niektóre informacje nie są za darmo – odparł bez zająknięcia ze spokojem w głosie.

– Zarobiłeś na mnie dzisiaj dwa patole, chcesz jeszcze więcej? – warknął, a ciśnienie z sekundy na sekundę rosło mu coraz bardziej.

– Nie chce twoich pieniędzy. – Mężczyzna zbył to tym samym, lekkim uśmiechem.

Sandra patrzyła na nich w niezrozumieniu.

– Kto to jest jakiś, kurwa, Łukasz? – zapytała, ale panowie zbyli ją jednomyślnie, nie udzielając żadnej odpowiedzi.

– Znasz go? – powtórzył, a Dęba westchnął ciężko, po czym wstał, kompletnie go olewając.

W Jurku się zagotowało.

Doskoczył do niego szybciej niż w ogóle pomyślał, chociaż – żeby być szczerym – nie myślał za wiele. Chwycił mężczyznę za ramię, zacisnął na nim palce, po czym odwrócił go gwałtownie w swoją stronę.

– Co wiesz na jego temat? – sapnął, szukając wzrokiem tego przeklętego, głębokiego spojrzenia, a kiedy je znalazł odkrył, że Dęba nie wydawał się wkurzony jego nagłym wyskokiem.

– Coś wiem – odparł, mrużąc powieki. Jurek rozluźnił uścisk na jego ramieniu, nie wiedząc co dalej. – Może mogę ci nawet co nie co zdradzić… Jeżeli gdzieś ze mną pojedziesz – mruknął, wyciągając rękę do dłoni Jurka. Zsunął ją z siebie stanowczym gestem, po czym cofnął się o krok. – Pytanie tylko… Czy masz odwagę się tam ze mną wybrać? – zapytał prześmiewczo, puszczając mu oczko.

Potem odwrócił się na pięcie i wyminął z Jankiem, który przypatrywał się tej scenie od jakiegoś czasu z ambiwalentną miną.  

Jurek za to stał w szoku, nie wiedząc, jak ma się czuć ze sobą. Był pijany, teraz to do niego dotarło, dotarły też słowa Dęby – alkohol tępił umysł jak nic innego, czuł to po sobie, kiedy stał na środku pomieszczenia, a wszyscy wbijali w niego świdrujące spojrzenia, przynajmniej dopóki Janek nie zgarnął go w drugą stronę, do kuchni. Tam zostali sami, a po chwili z salonu dobiegł ich hałas rozmów; impreza zdawała się toczyć dalej, a jednak dla Jurka był to koniec.

Kolejna fala emocji, tym razem tak sprzecznych i niezrozumiałych, w połączeniu z wódką, której nigdy nie mógł za wiele wypić, powodowały u niego mdłości.

– Jurek… – Jankowy głos przebił się przez tę kurtynę myśli. – Jurek, nigdzie z nim nie jedź, wiesz, prawda? – mruknął, kładąc płasko dłonie na bicepsach mężczyzny, jakby chciał go powstrzymać przed samym zamiarem; ten jednak już zrodził się w jego głowie.

– Muszę.

– Nie musisz… Nie masz żadnego powodu!

– On zna Nakoniecznego! – warknął, ale tym razem był na tyle świadomy, by nie podnosić aż tak głosu.

– Tego twojego szefa…? – dopytał chłopak. Jego oczy lśniły w przytłumionym świetle lampki, stojącej przy oknie. – Olej go, tylko się przez niego wkurzasz – mówił uspokajająco.

Jurek pokręcił głową.

– Nie rozumiesz… On go zna – powtórzył, jakby to miało wszystko Jankowi wyjaśnić.

– Ludzie już tak czasami mają, że się znają – powiedział takim samym tonem. – Nie jedź z Dębą, to nie jest facet dla ciebie – szepnął, zbliżając się. Ich spojrzenia się skrzyżowały, a palce chłopaka zaczęły nieśpiesznie sunąć po jego ramionach. Spokojnie i powoli, zataczały małe okręgi na miękkim swetrze, sprawiając, że przez braki i kark Jerzego spłynęły przyjemne dreszcze. – Wiesz, my też moglibyśmy gdzieś pojechać… – kontynuował. W przytłumionym świetle, kiedy cienie padały na jego i tak  mocno wyrysowaną twarz, wydawał się starszy niż był w rzeczywistości.

Jurek nie odwracał od niego uważnego spojrzenia.

– Dla odmiany… Moglibyśmy porobić cokolwiek ty byś chciał.

– Cokolwiek bym chciał? – powtórzył za nim bez zrozumienia. Janek zbliżył się jeszcze bliżej, oblizując spierzchnięte wargi.

– Mhmm – mruknął. Jego palce im dłużej sunęły po powierzchni ubrania Jurka, drażniły bardziej, a delikatne, subtelne ruchy z każdą sekundą wydawały się coraz odważniejsze, natomiast przytłumione światło sprawiało, że wszystko to wydawało się poważne, ostateczne.

Dezorientowało go to wszystko. Czuł się zagubiony niczym dziecko i chociaż nie był nim już od dawna, to nie potrafił obronić się przed tym dziwnym zachowaniem i jeszcze dziwniejszymi uczuciami, bombardującymi go od środka.

– Janek, wiem, że się martwisz, ale… Ale ja naprawdę chcę się dowiedzieć – mruknął, dając krok w tył. Chłopak dostąpił do niego, a jego ręce ani na moment nie przerwały kontaktu między nimi.

To było… Straszne.

Jurek nie wiedział, jak miał to wszystko zakończyć, ale bał się, że jeżeli odsunie teraz od siebie chłopaka, to przyjaciel, który tak niespodziewanie pojawił się w jego życiu, zniknie zostawiając po sobie jedynie ból i niezrozumienie; zostawi go, czując się odtrąconym, zostawi go, bo Jurek nie chciał z nim zostać, na rzecz jakiegoś tam pieprzonego Daniela, którego widział drugi raz i tego przeklętego Nakoniecznego, który samym swoim istnieniem rujnował całe jego życie!

– A ja naprawdę nie chcę, żebyś z nim jechał… – szepnął, przesuwając dłonie ku górze, na jego barki. Kolejna fala dreszczy przeszła mu przez kark.

– Jestem dorosły, poradzę sobie – mruknął, potrząsając głową. Uczucie, które w nim narastało robiło się niemal nie do wytrzymania, a każdy oddech zbyt ciężki do wzięcia, ciarki zbyt drażniące… – Janek, odsuń się – poprosił bez siły. Palce na chwilę zacisnęły się na swetrze, a potem znowu ułożyły płasko na jego ciele, nie wywierając na nim żadnego nacisku. – Odsuń się, proszę – dodał żałośnie, spoglądając w niebieskie oczy.

Janek zamrugał zaskoczony, po czym przygryzł wargę.

– Nie jedź z nim, to źle się skończy, nie rozumiesz? – ponowił, ale tym razem Jurek dostrzegł, że i on powoli się łamał.

– Nie każda historia ma szczęśliwe zakończenie – odpowiedział z gulą w gardle, po czym wyminął chłopaka, nawet na niego nie zerkając.

Nie chciał myśleć, że zostawił go tu takiego – niepewnego i martwiącego się, ale z drugiej strony nie wytrzymałby jego zachowania ani chwili dłużej. Po prostu by nie wytrzymał.

Nie wytrzymałby.

Wolał uciec. Wolał wrócić do Dęby i powiedzieć mu, że mogą wychodzić; choćby i w tej chwili, zdecydowanie w tej chwili, bez sekundy zwłoki, bez żegnania się…

Mężczyzna na to przystał, wydając się przy tym bardzo zadowolonym.

– Kto by pomyślał, że jesteś aż tak spragniony wiedzy… – zakpił, kiedy obydwaj wyszli z mieszkania. Na klatce echo niosło ich kroki po korytarzach, a atmosfera bardzo szybko stała się napięta, jak zawsze między nimi.

– Przestań grać ze mną w te swoje gierki – warknął. Przez cały alkohol, który miał we krwi, ledwo mógł schodzić po schodach, te bowiem zlewały się w jego oczach w jedną, wielką plamę. Musiał przytrzymać się barierki.

– Lubię je – przyznał od niechcenia.

Chwilę później znaleźli się przed blokiem, a zimny wiatr owiał ich zagrzane ciała. Dęba pokierował Jurka do swojego samochodu, odpalając po drodze fajkę.

– Chcesz? – zapytał. Jurek zaprzeczył. W przypływie rozsądku, doszedł do wniosku, że po fajce mógłby się poczuć jeszcze bardziej pijany, a to raczej nikomu nie służyło. Wolał  po prostu postać chwilę na zewnątrz… Chociaż stanie nie było do końca tym, co przychodziło mu z łatwością, zresztą chyba było to po nim widać, bo Dęba otworzył mu drzwi od audi, by ten mógł sobie usiąść.

Jakże miło z jego strony.

Mintę później, Daniel wsiadł do samochodu i odpalił go, a Jurek zamknął drzwi po swojej stronie, by mogli ruszyć. Jego ciało ułożyło się krzywo na fotelu, zbyt ciężkie i zbyt rozluźnione jednocześnie, by siedzieć prosto.

– O tym właśnie mówiłem z tym alkoholem. – Daniel uśmiechnął się, wyjeżdżając z parkingu. Obrzucił Gosa zainteresowanym spojrzeniem, dokładnie sobie oglądając jego roztrzepane, kasztanowe włosy, zmrużone, zmęczone oczy, w których teraz trudno było dopatrzeć się wcześniejszej ekscytacji, blade policzki i charakterystyczną bliznę przy ustach… Teraz lekko uchylonych i zwilżonych chwilę wcześniej językiem.

– Widzisz? Cudownie, że jesteś abstynentem, przynajmniej jeden z nas może prowadzić – sarknął, wracając do swojego wyuczonego już zachowania.

– Tak, też mi się to podoba… – mruknął, a Jurek miał dość, tego że wciąż nie powiedział mu ani słowa na temat  Nakoniecznego.

– Znasz Łukasza? – zapytał więc po raz enty, licząc na to, że tym razem Dęba zechce mu odpowiedzieć.

– A czy gdybym go nie znał, wyciągałbym cię stamtąd żeby porozmawiać w spokoju?

– A po to mnie wyciągasz? – zakpił, a Dęba, z jeszcze większą kpiną odrzekł:

– Oczywiście. Czego innego się spodziewałeś…?

– Nie wiem. Nie wiem, czego się mam po tobie spodziewać, ale teraz mogę tylko liczyć na to, że w końcu powiesz coś konkretnego. Coś więcej niż mówienie zagadkami, bo jak na razie wychodzi na to, że tylko w tym jesteś mocny – syknął. Dęba uśmiechnął się półgębkiem.

– Ty za to, jak ostatnio ustaliliśmy, masz z nimi wyraźny problem… – Jurek westchnął ciężko. Zaczynał myśleć, że wszystko to nie miało najmniejszego sensu. – Ale tak, odpowiadając na twoje pytanie… Znam Łukasza. Powierzchownie.

– Powierzchownie? – zakpił, gdyż do głowy wpadł mu tylko jeden pomysł, jak ta ich powierzchowna znajomość mogłaby wyglądać.

– Tak, dużo lepiej za to znałem jego brata – odparł, a Jerzy zmarszczył brwi w skupieniu.

– Łukasz ma brata? – zapytał, nie mogąc sobie przypomnieć jakiejkolwiek wzmianki na taki temat, chociaż właściwie… skąd miałby? Tak naprawdę nic nie wiedział o rodzenie Nakoniecznego.

 – Cóż, miał go. Jarek nie żyje już kilka lat – odpowiedział, ale ten jeden jedyny raz, podczas gdy Jurek chciał spojrzeć mu prosto w oczy, ten patrzył na drogę. Czy to mogło znaczyć, że kłamał? Niby po co miałby…?

Jurek poczuł się nagle przytłoczony, a na dodatek coś jakby chwyciło go za serce. Czy naprawdę… Nakonieczny stracił brata? Jeżeli tak to nagle wszystko nabrałoby jakiegoś sensu; te nastoje mężczyzny, jego chwile zawieszenia, zmarszczone brwi, a niekiedy puste spojrzenie...

– Przyjaźniłeś się z nim? – zapytał przez zaciśnięte gardło. Dęba uśmiechnął się kącikiem ust.

– Chyba można to tak nazwać – westchnął, skręcając w jakąś uliczkę. Jurek nie wiedział, dokąd mężczyzna go zabierał, ale nie potrafił skupić się na drodze. Ten dzień był dostatecznie przytłaczający, najpierw wyścig, potem to dziwne zachowanie Janka i teraz to… Zbyt wiele na ten moment spadło na jego barki, by móc przyjmować jeszcze jakieś bodźce. – Łukasz był wtedy dzieciakiem zapatrzonym w swojego brata. Chciał wszędzie za nami łazić… – kontynuował, a serce Jurka biło mu coraz szybciej w piersi. On po prostu nie wierzył, że mógł się dowiedzieć czegoś o Nakoniecznym i to jeszcze od Dęby! Gdyby nie był taki pijany i ociężały, to najpewniej nie mógłby wysiedzieć w miejscu. – I właściwie łaził, Jarek miał do niego ogromną słabość – mówił dalej, skupiając się na drodze. – Chociaż był sporo młodszy. Siedem… Może osiem lat? Nie wiem, zawsze mnie wkurwiało, że Jarek wszędzie go ze sobą ciągał. Różnica wieku w tym przypadku była, kurwa, znacząca, bo kiedy ja z Jarkiem zaczęliśmy sobie… że tak powiem, brudzić rączki, Łukasz był zbyt młody, albo zbyt głupi, żeby to jakoś ogarnąć.

– Co masz na myśli? – zapytał, marszcząc brwi.

– Niegrzeczni byli z nas chłopcy – odrzekł, zerkając w końcu na Gosa. – Mieliśmy różne towarzystwo, poznawało się coraz to nowych ludzi… Koniec końców Łukasz w to wpadł. – Wpadł w co?, myślał Jurek, starając się maksymalnie skupić. – Jarek bardzo się starał wyciągnąć go z szemranego towarzystwa, ale nieskutecznie. Zaczęły się narkotyki i, z tego co mi wiadomo i z tego, co mi opowiadał, sypianie na prawo i lewo z różnymi typami. Łukasz czerpał z życia garściami – kontynuował z ponurym uśmieszkiem, a Jurek kiwał przecząco głową. To nie mogła być prawda. Nijak to nie pasowało do Nakoniecznego!

No i… narkotyki? To brzmiało niczym słaby żart.

– Chyba nie mówimy o tym samym Łukaszu – odparł, a pomiędzy jego brwiami pojawiła się wyraźna zmarszczka. – Zbieżność nazwisk…

– Mam zdjęcie. Pokażę ci, jak dojedziemy – odparł. – W każdym razie, bardzo szybko wymknęło mu się to spod kontroli. Uzależnił się. Jarek był przerażony, obwiniał się, nie poznawał swojego młodszego braciszka… Nasze ścieżki czasami się krzyżowały i widziałem, co ten ze sobą robił. Bardziej jednak szkoda było mi Jarka, aż któregoś dnia, całkowicie niespodziewanie, okazało się, że ten nie żyje. To był szok. Dla mnie, ale dla Łukasza chyba też. Po tym wydarzeniu nigdy nie widziałem go już w żadnym „naszym” klubie.

– Nie mówimy o tych samych osobach… – powtórzył oniemiały.

– Nie chciałem męczyć chłopaka. Właściwie to nie chciałem go widzieć, nie chciałem mieć z nim nic wspólnego, bo przypominał mi swojego brata, mimo że był kompletnie inny. Bogaty dzieciak, któremu wydawało się, że wszystko przejdzie mu płazem, że Jarek lub jego ojciec wyciągną go z każdych tarapatów… – mówił i mówił, nie dopuszczając do wiadomości słów Jurka, aż w końcu się zatrzymał. – Szczerze to nie przepadałem za gówniarzem – przyznał, wysiadając z samochodu.

Jurek nie chciał wysiadać, nie chciał więcej słuchać, bo czuł, że jeżeli będzie to prawda – chociaż nie mogła być – wejdzie w posiadanie bardzo niewygodnych informacji.

Mimo to Dęba obszedł samochód i otworzył przed nim drzwi.

– Co, mam ci pomóc? – rzucił kpiąco, wyciągając do niego rękę. Jurek odtrącił ją, po czym podniósł się ociężale.

– Obejdzie się – warknął. W głowie miał taki mętlik, że nawet nie zastanawiał się za bardzo, dokąd prowadził go mężczyzna, przynajmniej do czasu aż nie stanęli pod drzwiami mieszkania. – To twój dom? – zapytał ze zwątpieniem, kiedy Daniel wpuścił go do środka.

– Mój, nie mogę zaprzeczyć – odpowiedział, zapalając światło. Jurek musiał zmrużyć oczy, a kiedy przyzwyczaił się już do jasności ujrzał ciaśniutką kawalerkę; właściwie jednopokojową, gdzie większość miejsca zajmowało łóżko i szafa, a po boku znajdował się malusieńki aneks kuchenny… – Chociaż domem bym tego nie nazwał – dodał z chytrym uśmieszkiem, a Jurek ponownie pokiwał głową nie dowierzając.

Za dużo informacji jak na jeden raz, za dużo domysłów i niedomówień…

A to… To była najzwyczajniejsza dziupla.

– Sprowadzasz tu swoje panienki? – zakpił, odwracając się przodem do Dęby. Ten, jak się okazało, stał znacznie bliżej niż Jurkowi wcześniej się wydawało, wiec mężczyzna odstąpił krok do tyłu.

– Panienki? Nie wyglądasz mi na panienkę… – mruknął, uśmiechając się podle.

Jurek przełknął ślinę, a przez jego plecy przeszły zimne dreszcze.

Wcześniej nie myślał za dużo, ale teraz… teraz jakby do niego dotarło, że nie wiedział nawet gdzie się znajdował z mężczyzną, niebezpiecznym mężczyzną, którego zamiarów nie znał i który właśnie przed chwilą mu przyznał, że miał bliski kontakt z narkotykami, na dodatek organizował nielegalne wyścigi…

Jurkowi zakręciło się w głowie, a Dęba, widząc ten moment słabości, wyciągnął do niego rękę i przytrzymał go. Ich ciała nigdy nie znajdowały się bliżej i było to tak złe, że Jerzy na powrót poczuł mdłości.  

– Usiądź sobie… – usłyszał tuż przy uchu, a potem poczuł lekkie popchnięcie, które odrzuciło go, co prawda niemocno, ale wystarczająco, by stracił równowagę i usiadł na łóżku.

Psiakrew!, przeszło mu panicznie przez myśl, kiedy podsunął się dalej, by oprzeć się o framugę i jednocześnie odsunąć się od tego przeklętego mężczyzny.

– Sorry, ale ja chyba już będę spadał…

– Dopiero przyszedłeś – zakpił mężczyzna, patrząc na niego z rozbawieniem w oczach.

– Tak, ale nie dostałem tego czego chciałem… Nie mówimy o tym samym Łukaszu – kontynuował, starając się być opanowanym. Nie chciał, żeby Dęba widział jego niepewność, ale chyba nie wychodziło mu to najlepiej, bo mężczyzna z chwili na chwilę roztaczał wokół siebie coraz to wyraźniejszą aurę pewności, tłamsząc przy tym Jerzego ostatecznie.

– Coś czuję, że mówimy… – mruknął z uśmieszkiem, cofając się w stronę szafy. Jerzy poczuł ulgę i nawet odetchnął bezgłośnie; im dalej znajdował się Dęba tym lepiej. – Gdzieś tu miałem jedno zdjęcie, ale kurwa, nie myślałem o tym od lat i nie do końca pamiętam gdzie… Poczekasz chwilkę, prawda? – zapytał i to wystarczyło, by po plecach Gosa po raz kolejny przeszły nieprzyjemne ciarki.

Czuł, że pomimo tego grzecznego zapytania nie miał żadnego wyboru.

– Mam… – mruknął, chwytając w palce fotografię o standardowych wymiarach, po czym znowu, ku kompletnemu przerażeniu Jerzego, podszedł do łóżka, a potem usiadł na nim, tuż przy jego ramieniu.

To nie mogło dziać się naprawdę… Być może to po prostu jakiś dziwny, spowodowany alkoholem sen, z którego zaraz się obudzi, a po Dębie nie zostanie żaden ślad? Tak by było najlepiej, jednak ten przeklęty mężczyzna był tuż obok i na dodatek wyciągnął w jego stronę fotografię, w której to Gos ulokował spojrzenie.

Jaka to była ulga, kiedy dostrzegł na zdjęciu jakiegoś szczupłego, radosnego blondynka, z niemalże złotymi włosami, wyszczerzonego tak, jak Nakonieczny nigdy by się nie wyszczerzył i z brzoskwiniową, zdrową skórą, która przecież była w całkiem innym kolorze…

Boże, jak dobrze! Jak dobrze, że to jednak nie on, pomyślał, wlepiając wzrok w obcego chłopaczka, tak innego od Łukasza.

– Tak jak myślałem, mówiliśmy o dwóch kompletnie różnych osob… – zaczął, po czym urwał gwałtownie, zasysając powietrze do płuc.

Dęba bowiem zabrał palce z drugiej osoby, widniejącej na fotografii, odsłaniając najpewniej Jarka. Jarka, który na sobie miał skórzaną, czarną kurtkę z ćwiekami – dokładnie taką, jaką jeszcze tydzień temu widział na Nakoniecznym…

Przez jego ciało przeszedł wodospad gorących dreszczy, które sparaliżowały na moment wszystkie jego ruchy. Był w stanie jedynie wpatrywać się w te złote włosy i zdrową, lśniącą skórę, dopatrzył się nawet tęczówek, które swoim kolorem przypominały rozpuszczoną na słońcu mleczną czekoladę, a mimo to wciąż nie mógł uwierzyć…

– A ja wciąż myślę, że mówimy o tych samych – doszedł go niski szept tuż przy jego uchu.

Świadomość, że właśnie znajdował się na łóżku sam na sam z Dębą, była niemal tak samo druzgocąca, co fakt, że Łukasz… Łukasz był kiedyś ćpunem...?

I wciąż chodził w kurtce swojego brata. 

***

Hej kochani!

Trochę mnie nie było, wiem. Wszystko dlatego, że ten rozdział rozrósł mi się do takich kolosalnych rozmiarów... Pobiłam nim swój absolutny rekord, liczy on sobie bowiem aż 22 strony... czyli jest dłuższy niż zwyczajowe dwa. Mimo to trochę się podziało, więc mam nadzieję, że nie zanudziłam i że nie dłużyło Wam się jakoś znacznie :)

Po drodze gdzieś minęła mi rocznica - 10 kwietnia ubiegłego roku dodałam na bloga pierwszy rozdział Drugiej szansy i właściwie bardzo starałam się skończyć ten rozdział taką symboliczną datą, ale - jak wiele rzeczy w moim życiu - nie bardzo mi wyszło :') Trochę się tym zdemotywowałam, trochę mi było przykro, że nie wyszło tak jak chciałam, no ale koniec końców nigdy nie byłam zorganizowanym człowiekiem, wiec szybko się pogodziłam z porażką. W każdym razie chciałam tylko powiedzieć, że jest mi niezmiernie miło, że przez ten rok jesteście tu ze mną i czytacie moje wypociny. Mam nadzieję, że sprawiam Wam tym troszkę radości i że będziecie ze mną przez kolejny, a może nawet i dłużej. ;>

Tak jednak wracając do rozdziału, to... Co myślicie? Spodziewaliście się takiego obrotu sytuacji? A może właśnie wydaje się Wam to wszystko jakieś takie dziwne? Każdy z panów zarówno Janek, Daniel jak i Łukasz (chociaż ten zdecydowanie nieosobiście) co nie co w tym rozdziale o sobie zdradził, no i... Jurek się chyba tego nie spodziewał. 

Ja osobiście się trochę jaram! Jest to jeden z punktów w tym opowiadaniu, do którego dążyłam od samego początku, także cieszę się, że mam już go za sobą - zbyt długo spędzał mi sen z powiek (zwłaszcza to o Łukaszu!) i w końcu będę mogła dążyć do kolejnego.

Na ten moment jednak, skoro już wspomniałam coś o spaniu, będę powoli kończyć ten swój wywód - dopiero co napisałam końcówkę tego rozdziału i trochę oczy same mi się zamykają, dlatego wybaczcie jeżeli pod koniec znajdziecie więcej błędów, jutro jeszcze to przejrzę i najwyżej poprawię. Chciałam Wam jednak to już wstawić, bo i tak czuję, że trochę nadwyrężyłam Waszą cierpliwość ;)

A! Prawie bym zapomniała... Wesołych świąt, kochani!

No i do następnego!