Zostań o poranku: Rozdział 20

Rozdział 20: Mikołajki 

Kolejne dni leciały tak szybko, że Jurek nawet nie zorientował się, a był już grudzień. Jego „ulubiony” miesiąc. Taki rodzinny, świąteczny, radosny… I ciepły, mimo mrozu panującego za oknem.

Tak… Gówno prawda.

Jurek nienawidził grudnia. Głównie dlatego, że był to miesiąc spędzany z najbliższymi, a on po prostu ich nie posiadał. Miał rodziców – temu nie mógł zaprzeczyć, tyle że jego rodzice nawet nie byli razem. Ich święta były dwuosobowe. Jeden dzień z jednym, drugi z drugim, czasami spotkali się we trójkę na koniec i to było tyle. Oczywiście do świąt było jeszcze daleko. Grudzień niedawno się zaczął, ale świadomość tego, co nadchodziło już nie dawało Jurkowi spokoju. 

Mimo to teraz było trochę lepiej. Miał Janka, przyjaciela, którego zawsze mógł do siebie zaprosić, gdy dopadało go przygnębienie i samotność. Takiego, który poprawiał mu humor i sprawiał, że pomimo szarości na dworze, jego życie stawało się odrobinę bardziej kolorowe.

W pracy natomiast… To było śmieszne, ale miał Łukasza. Zwłaszcza od czasu ich wspólnej „nocy”, ich relacje jeszcze bardziej się zacieśniły, rozmowy wydłużały, a nadgodziny spędzane w gabinecie zaczynały stawać się czymś oczywistym i naturalnym, zwłaszcza kiedy Nakonieczny siedział obok.

Na początku to było dziwne. Ich wspólne popołudnia – chociaż przez ciemność panującą za oknem Jurkowi bardziej przychodziły na myśl wieczory. Lubili spędzać je przy jego dębowym biurku, Jurek z odpalonym programem graficznym, a Łukasz z plikiem dokumentów przed nosem; czasami rozmawiając, a czasami nie.

Było w tym coś specyficznego, coś co sprawiało, że Jurek niemalże czekał aż wybije szesnasta, by móc spędzić czas z Nakoniecznym. To była jego odskocznia po często nerwowym dniu, nerwowym ze względu na ludzi, którzy go otaczali. Co prawda nic nieprzyjemnego się już nie wydarzyło, a przynajmniej nic, czym Jerzy mógłby się przejmować, ale za każdym razem, kiedy wychylał się ze swojego pokoju czuł na plecach palące, nienawistne spojrzenia. Czasami słyszał kpinę, a raz nawet po raz kolejny usłyszał za sobą wypowiedziane pełnym jadu tonem „skurwiel”.

Wbrew temu nie czuł się skurwielem. Nastały inne, lepsze dni – może nie tyle lepsze dla Jurka, co dla ludzi wokół niego. Już nie traktował ich tak jak wcześniej. Teraz podchodził do nich przyjaźniej, z ciekawością, bez ironii – na równi… Przynajmniej do tych, którzy nie mieli go za najgorszego chama.  Dla takich nie miał żadnej litości i był tak uszczypliwy, jak tego od niego oczekiwali.

Prawie każdą przerwę spędzał z Małgosią. Na początku źle się czuł otoczony przez tych wszystkich ludzi, ale szybko się przyzwyczaił i przestawił myślenie – w końcu nie był tam dla nich, tylko po to by spędzić miło czas ze swoją koleżanką. Tyle.

Z początku byli obiektem nieprzychylnych spojrzeń i głupich plotek, ale Małgosia nie wydawała się tym przejmować. Miała własny rozum i nie zawracała sobie głowy opiniami innych. Dwa dni później dosiadła się do nich Julia, jej koleżanka.

Jeremi spoglądał na nich czasami, a Jurek od czasu do czasu życzył sobie, by po prostu się dosiadł. Chłopak tego nie zrobił.

Małgosia za to zaprosiła go do siebie po raz trzeci – na mikołajki – i tym razem Jurek nie miał zamiaru tego ignorować. Postanowił, że przyjdzie. Wieczorem, bo przecież wcześniej koniecznie musiał się zobaczyć z Jankiem.

Było poniedziałkowe, śnieżne popołudnie. Wbrew temu, o czym ostatnio myślał, grudzień przywitał ich śniegiem i piękną pogodą. Za oknem świat wyglądał bajkowo. Chodniki były przykryte kilkucentymetrową warstwą puchu, tak samo jak drzewa, które stanowiły największą ozdobę. Jurek uwielbiał je w zimie. Mógłby szkicować je cały czas, a i tak by mu się nie nudziło.

Dzisiaj Jurek nie mógł pozwolić sobie zostać dłużej w firmie. W końcu jutro były te całe mikołajki, a Jurek wiedział, co się z tym łączyło – prezenty. Musiał kupić prezenty!

Cholera by to wzięła, że nie zabrał się za to wcześniej! Czy tym było to grudniowe szaleństwo, którego nigdy nie doświadczał?

Był podekscytowany i poddenerwowany na raz; w końcu co on miał kupić Jankowi? I Małgosi i jej małej córeczce…? Przecież coś kupić musiał!

Właśnie dochodziła szesnasta, a on już się ubierał, by jak najszybciej podjechać do galerii. Na korytarzu zauważył Łukasza, ten wlepiał wzrok w telefon, ale podniósł głowę tuż przed tym, jak minął go Jurek.

– Tak szybko uciekasz? – rzucił zdziwiony, a Gos parsknął pod nosem.

– Wydawało mi się, że pracuję do szesnastej – odpowiedział, wykrzywiając usta w lekkim uśmiechu.

Nakonieczny zmieszał się odrobinę.

– Tak… Tak – mruknął trochę zawstydzony. – W takim razie do jutra. – Niemniej, zreflektował się od razu,  przybierając standardową minę typowego szefa.

– Do jutra – odpowiedział z podobną powagą, po czym wyminął mężczyznę, a gdy tylko ten znalazł się za jego plecami, uśmiechnął się zadowolony.

 Godzinę później był już w galerii, gdzie witryny sklepowe były pięknie przyozdobione światełkami i miniaturowymi choineczkami. Gdzieniegdzie stały podobizny Mikołaja, a z głośników leciało „Jingle Bell Rock”. Bardziej świątecznie być nie mogło.

Nawet ci wszyscy ludzie, którzy spieszyli się i nosili ze sobą mnóstwo siatek, sprawiali, że wszystko wydawało się autentycznie radosne. Jurek też taki był, bo to był pierwszy raz od kilku lat, kiedy miał ku temu powód.

Najpierw wszedł do księgarni – wiedział, że Małgosia jest molem książkowym, a do tego kocha kryminały – z zamiarem znalezienia czegoś dobrego i niedawno wydanego, by zrobić kobiecie niespodziankę. Nie chciał jej przecież kupić czegoś, co już czytała.

Po krótkim rozeznaniu się w temacie i wypytaniu sprzedawcę o nowości, przystanął z dwoma książkami, które zaczął pobieżnie czytać. Wybranie odpowiedniej nie zajęło mu długo, od razu jedna go zaintrygowała, więc wziął ją. A właściwie dwa egzemplarze. Sobie też postanowił zrobić prezent.

Cóż, z tym poszło  gładko.

Po prezent dla małej Kasi skierował się do sklepu z zabawkami. Tam również potrzebował pomocy ekspedientki. Skąd mógł wiedzieć, co kupić takiemu małemu dziecku? Jego wzrok padł od razu na śliczne maskotki, ale kobieta, która z nim rozmawiała odwiodła go od zakupu pluszaka. Ponoć takie małe dzieci dużo bardziej wolały interaktywne zabawki, które wydawały dźwięki, czy takie, które się poruszały. Jurek nie zamierzał się sprzeczać – faktycznie wydawało się to bardziej interesujące. Po kilku minutach już stał w kolejce ze swoim znaleziskiem – kotkiem, który śpiewał kołysanki, miauczał i przy okazji jeszcze uczył dziecko alfabetu. No i to był kot. Dzieci lubią koty, prawda?

Łatwiejszą część miał już za sobą i nawet sprawnie mu to poszło. Sprawy jednak komplikowały się, kiedy przyszło do Janka. Jurek robił właśnie kółko po galerii zastanawiając się, co mógłby kupić chłopakowi i miał niemałą zagwozdkę. Myślał intensywnie, gdzie tu wejść, co wymyślić, ale w głowie miał pustkę.

Totalne nic.

To śmieszne. Przecież powinien wiedzieć, co spodobałoby się chłopakowi!

Mimo intensywnego myślenia, wciąż nie przychodziło mu wiele do głowy. Zdał sobie sprawę, że nie wie nic o pasjach Janka w przeciwieństwie do chłopaka, który wiedział o nim wszystko – to jakiej muzyki słuchał, co lubił robić, jaki wystrój lubił, co mu się podobało…

Zmarszczył brwi, przystając przy jednym ze sklepów.

Dopadła go obrzydliwa myśl, że nie jest takim dobrym przyjacielem dla Janka, jakim on był dla niego. Nie pytał o niego, nie wiedział o nim aż tak wiele…

Znał dobrze jego charakter i usposobienie, ale charakter i usposobienie nie bardzo pomagały mu w wyborze idealnego prezentu!

Cóż, Jurek postanowił dojść do czegoś drogą eliminacji. Książki odpadały. Filmy też, bo chociaż chłopak je oglądał, to miał przecież wszystko w Internecie. Do takich drobiazgów jak ozdoby domowe nie przywiązywał żadnej uwagi. Cóż, lubił być ładnie ubrany, ale Jurek przecież nie kupi mu niczego, bo ich gust różnił się diametralnie. Słodycze też lubił, ale był to przecież bardziej dodatek niż prezent sam w sobie…

To wcale nie było takie proste, pomyślał po czym westchnął. Pokręcił się jeszcze przez chwilę po sklepach, ale wciąż nie wpadł na żaden genialny pomysł, więc zamiast skupiać się na czymś konkretnym, stwierdził, że kupi chłopakowi kilka mniejszych podarunków i zapakuje je w jakieś ładne pudełko.

Tak więc przez następną godzinę szukał takich drobiazgów, które ucieszyłyby chłopaka. Jego pierwszym wyborem było pójście do herbaciarni i wyszukanie najładniej pachnącej białej herbaty z całego asortymentu. Wiedział przecież, że chłopak ją uwielbiał. Potem poszedł po słodkie wino – wciąż pamiętał, jak wracali znad morza, a Janek raczył się nim, niemalże się rozpływając i gadając głupoty… Później kupił mu karnet do kina – dzieciak lubił kino – następnie wpadły mu w oko grube, wyszywane skarpety, które skojarzyły mu się z jego puchatym szlafrokiem, w którym miał zwyczaj chodzić. Na koniec dokupił mnóstwo pudełek z Raffaello – ostatnio Janek tak chwalił likier kokosowy – by wypełnić cukierkami pustą przestrzeń w pudełku.

Naprawdę się starał, żeby zrobić ładny prezent.

Niestety na nic lepszego nie wpadł, wiec to musiało wystarczyć. Wzdychając, opuścił sklep, w którym kupował pudełko i ruszył w stronę wyjścia, a wtedy dostrzegł szyld z napisem „pijalnia czekolady” i pomyślał o kimś jeszcze.

Wszedł do lokalu wolnym krokiem, jakby niepewnie, po czym ulokował spojrzenie w pysznościach, które znajdowały się na wystawie.

Kakao i marcepan.

Nie, to głupie, pomyślał, mając zamiar opuścić pijalnie, lecz wtedy zatrzymał go ciepły głos kelnerki.

 – Dzień dobry, może jednak, zanim pan wyjdzie, skusi się pan na coś? Zapewniam, że nie ma nic lepszego w śnieżne popołudnie niż trochę czekolady. – Uśmiechnęła się do niego perliście, z ogromną życzliwością, a Jurek odesłał jej równie serdeczny, chociaż trochę speszony uśmiech.

– To nie dla mnie – odpowiedział, mając zamiar się wycofać.

– Więc… Dla tego kogoś pewnie też nie ma nic lepszego – odparła równie wesoło, a jej skrzące się zielone oczy były wbite prosto w te Jurka.

Mężczyzna znowu przeniósł wzrok na pralinki, czując, że jego policzki nabierają odrobinę koloru.

– Ma pani… marcepanowe? – zapytał, a dziewczyna uśmiechnęła się zadowolona, wyczuwając, że jednak nie straciła klienta.

– Oczywiście! Nawet dwa rodzaje, jedne w deserowej czekoladzie, a drugie w mlecznej.

– Niech będą oba – zdecydował z wolna Jurek. Dziewczyna ochoczo skinęła głową.

– Jak dużo?

– Na prezent – odpowiedział nie wiedząc, ile by wypadało. Dziewczyna spojrzała na niego i westchnęła cicho, zastanawiając się, ile według Jurka mogło oznaczać „na prezent”, po czym zaczęła pakować czekoladki w ozdobne pudełeczko.

– Coś jeszcze do tego?

– Właściwie to tak… – mruknął, dostrzegając na półkach inne, czekoladowe pyszności.

Do domu wrócił koło osiemnastej i od razu zabrał się za pakowanie prezentów. Książkę dla Małgosi własnoręcznie owinął w ozdobny, złoty papier i przewiązał czerwoną kokardą, co nie stanowiło dla niego żadnego problemu. Tego rodzaju artystyczne wyzwania były dla niego pestką. Równie szybko uwinął się z pakunkiem dla Kasi, potem, wciąż nie wiedząc czy zrobił dobrze, zajął się upominkiem dla Łukasza, na sam koniec zostawiając sobie pudło dla Janka. I mimo że to prezentowało się pięknie i okazale, Jurek czuł się źle, że jego prezent jest tak mało spersonalizowany. Autentycznie czuł się przez to zdenerwowany, więc, kiedy tak siedział i wpatrywał się w czerwone pudło, w końcu zdecydował się dodać coś jeszcze. Coś od siebie.

Narysuj mnie jak jedną ze swoich francuskich dziewczyn, przepłynęło mu przez głowę, na co uśmiechnął się szeroko.

Chciałeś to masz, pomyślał podchodząc do biurka. Noc jeszcze młoda, a on był zmobilizowany! Usiadł, po czym wyciągnął dłonie do klawiatury wyszukując sobie referencję zdjęcia Kate Winslet w kultowej scenie z „Titanica”.

Chciało mu się śmiać. To było komiczne! Trochę głupie. Ale na pewno jakieś – Jankowe. O to chodziło.

Zresztą nawet Jurek miał poczucie humoru.

…Czasami. Gdy był w nastroju. A dzisiaj… Dzisiaj naprawdę był!

Obudził się rano z równie dobrym samopoczuciem, po czym zabrał się za swoją poranną rutynę. Czas zleciał mu błyskawicznie, a uśmiech błąkał się po twarzy za każdym razem, kiedy jego wzrok padał na stojące na stole pakunki.

Dzisiaj był ten dzień. Na dodatek od początku zapowiadał się dobrze – za oknami było biało, drzewa wyglądały przepięknie od śniegu, a ludzie wydawali się jacyś tacy bardziej radośni.

Jurek w biurze był kilka minut przed ósmą i, co dziwne, przy ekspresie kręciło się więcej osób niż zazwyczaj. Gos podszedł tam niepewnie, słysząc miłe rozmowy i bojąc się, że umilkną jak tylko znajdzie się obok. Tak na szczęście się nie stało. Kobiety dyskutowały dalej, parząc sobie kawę, a Jurek dostrzegł powód tego tłoku.

Na blacie przy ekspresie stała ogromna taca z babeczkami „przebranymi” za Mikołaje. Obok nich stała kartonowa tabliczka, na której koślawym pismem było napisane:

„Dzisiaj nie tuczą! :)”

Jurek uśmiechnął się pod nosem rozpoznając pismo Łukasza, po czym wziął jedną babeczkę, rezygnując z kawy. Za dużo osób ustawiło się w kolejce, nie chciało mu się czekać.

Wszedł do swojego gabinetu, gdzie najpierw się rozebrał, a potem rozpakował zawartość torby do szuflady. Wciąż nie był pewien, czy dobrze zrobił. Odrobinę się też denerwował, bo być może zrobił po prostu głupio.

Łukasz nie był jego kumplem…

Łukasz był… Łukaszem. Jego szefem. Kimś, kogo szanował. Kimś, kto ostatnio jakby nie było dbał o jego komfort w tej firmie, więc to chyba normalne, że i on chciał się mu odwdzięczyć tym samym, prawda?

Tak. To był po prostu miły gest.

Problem w tym, że Jurek nigdy wcześniej nie bywał taki miły.

Westchnął przeciągle, odpalając komputer. Oczy go szczypały, ale dzielnie to znosił. W końcu wczoraj położył się niebotycznie późno, kończąc prezent dla Janka, a teraz znowu będzie musiał wpatrywać się w monitor… Chyba powinien wybrać się do okulisty po jakieś krople.

W międzyczasie, kiedy wznowił pracę nad projektem ulotek edukacyjnych, podjadał babeczkę ozdobioną czerwonym i białym lukrem, i zastanawiał się, czy nie przejść się do Łukasza.

Nie robił tego jednak długo, bowiem kilka minut później Łukasz przyszedł do niego.

– Nakonieczny, co za niespodzianka – mruknął. Brew Łukasza powędrowała do góry.

– Wciąż dziwi cię mój widok w tym pokoju? – zakpił, podchodząc do biurka. Z tyłu za plecami trzymał jakąś torbę, ale niestety Jurek nie widział, co to było.

– Cóż… – zaczął z wolna, nie wiedząc, jak wybrnąć z tej sytuacji; Nakonieczny miał rację. – Po prostu nie spodziewałem się ciebie dzisiaj – odpowiedział trochę nabierając koloru. Nie do końca to była prawda.

 Łukasz zamrugał.

– Dlaczego nie?

– Bo dzisiaj… To taki zabiegany dzień – wytłumaczył płasko, czując się jak idiota. Łukasz jednak uśmiechnął się delikatnie, po czym zbliżył się jeszcze i oparł się biodrem o biurko, wciąż trzymając coś za plecami. Gos zaczął mieć przeczucie, że nie tylko on wpadł na pomysł z prezentem, co sprawiało, że czuł i ulgę i podekscytowanie naraz.

– To prawda. Nie będzie mnie później, ale… Mam coś dla ciebie, więc stwierdziłem, że wpadnę teraz – wytłumaczył patrząc prosto w niebieskie oczy.

– Ach, naprawdę?  – mruknął Jerzy, prostując się.

Łukasz skinął głową i w końcu wyciągnął zza pleców rękę wraz z papierową torebką. To w niej Jurek utkwił wzrok przez kilka kolejnych sekund.

– Żartujesz sobie – powiedział, wpatrując się w logo. Pieprzone logo Armaniego.

– Przekonaj się – odpowiedział Łukasz, uśmiechając się pod nosem.

Jurek pokręcił głową, po czym zajrzał do środka i odsunął od siebie gwałtownie prezent.

– Nie ma mowy – warknął niemalże agresywnie.  – Nie przyjmę tego.

– Przyjmiesz.

– Żartujesz sobie? – powtórzył z niedowierzaniem, na co Łukasz znowu wbił przeszywające spojrzenie prosto w oczy Jurka.

– Jestem śmiertelnie poważny – mruknął, podsuwając pod ręce Jurka torebkę z powrotem.

– Zwariowałeś. Zdajesz sobie sprawę, ile to kosztuje? – zapytał, wbijając w mężczyznę niemalże przerażone spojrzenie.

Łukasz zaśmiał się krótko.

– Tak, wiesz, tak jakby to kupowałem. – W jego głosie Jurek wyczuł rozbawienie.

Gos pokręcił głową.

– Nie przyjmę tego.

– Przyjmiesz.

– Nie.

– Chcesz się ze mną wykłócać w ten sposób?

– Tak – odpowiedział blady, a Łukasz znowu się zaśmiał, po czym ogarnął całą sylwetkę mężczyzny roziskrzonym spojrzeniem.

– Nie wygrasz ze mną – stwierdził definitywnie i sam sięgnął do paczki, z której wyjął płaszcz. Bardzo podobny do tego, w którym Jurek nie tak dawno zwykł się nosić, ale najpewniej nie był to ten sam model. – Czułem się niejako winny temu, co się stało z twoim poprzednim, więc uznajmy, że to takie… uciszenie własnego sumienia, okej? – mruknął, robiąc kolejny krok w stronę Gosa.

Jurek wstał. Ich sylwetki dzieliło kilkanaście centymetrów.

– Jesteś szalony – mruknął, biorąc do rąk ubranie.

– Wątpię, że to objawy szaleństwa. – Uśmiechnął się puszczając płaszcz. Jurek poczuł w rękach przyjemny ciężar.

– Odliczysz mi to z wypłaty – zadecydował. Nakonieczny uniósł wysoko brew.

– A to rozumiem, że nie chcesz jej dostać przez następne dwa miesiące? – wyszczerzył się, a Jurek zrobił skwaszoną minę. – Przymierz – mruknął, odsuwając się o krok. – Mam dobre oko do rozmiarów mężczyzn, ale wiesz… Nie jestem nieomylny. – Jego usta wygięły się jeszcze szerzej, ale Jurka zatkało przez ten gest tak bardzo, że nawet nie wiedział, ani nie widział sensu, by odpowiadać na taką głupią zaczepkę.

Przymierzył. Płaszcz leżał na nim jak ulał.

Łukasz odetchnął.

– Od razu wyglądasz bardziej jak ty.

– To naprawdę jest nie…

– To jest w porządku – zapewnił od razu, przerywając mu.

Po raz kolejny ich spojrzenia się spotkały.

– Ach, wzruszające. Patrz do jakiego stanu cię doprowadziłem. Czysta dezorientacja! – zaśmiał się, nie odrywając od niego wzroku. Jurek pokręcił wolno głową.

– Nakonieczny – skarcił go, chociaż faktycznie tak się czuł.

– Wspominałeś coś kiedyś, że jestem niedobrym szefem…?

– Och, zamknij się. – Łukasz zamrugał zaskoczony, a usta Jurka drgnęły wyraźnie. – Przysięgam, że czasami już nie da się ciebie słuchać. – Łukasz uniósł wysoko brew, a jego kącik ust uniósł się.

– Ach tak?

– Jeszcze raz wspomnisz coś o „byciu dobrym szefem” a wymyślę dobry sposób, by cię uciszyć.

– Naprawdę? – Nakonieczny przekręcił delikatnie głowę. – Jaki? – dopytał ciekawy, a Jurek miał wrażenie, że przez chwilę jego wzrok zatrzymuje się gdzieś w okolicy jego ust.

Zdębiał.

– Na przykład utnę ci język! – warknął ostro. Łukasz pokiwał w uznaniu głową.

– Okej. W takim razie muszę się mieć na baczności.

– Koniecznie.

– Zapamiętam – mruknął, jeszcze raz ogarniając wzrokiem sylwetkę pracownika. Jurek też spojrzał na swoje ciało.

Czuł się tak dziwnie. Zsunął powoli płaszcz, po czym zapakował go z powrotem do papierowej torebki. Chwilę po tym pokręcił głową, jakby dalej nie dowierzał.

Łukasz natomiast uśmiechnął się, wyjątkowo z siebie zadowolony.

– Pójdę już – powiedział chwilę później, stawiając kolejne kroki w tył.

Jurek od razu uniósł na niego czujne spojrzenie.

– Poczekaj! – zawołał gwałtownie i zarumienił się odrobinę. – Po pierwsze… Jeszcze ci nie podziękowałem. – Twarz Łukasza wykrzywiła się w szoku. – Po drugie… Ja też coś dla ciebie mam – dopowiedział, czując jak policzki zaczynają go palić. Było mu tak głupio. Jeszcze ta zaszokowana mina Łukasza…

– Masz coś dla mnie? – powtórzył niedowierzająco.  

– To nic wielkiego – ostrzegł od razu, ale Łukasz wydawał się równie zaciekawiony, co chwilę wcześniej. – Po prostu… Trzymaj – zakończył kulawo, czując, że poziom niezręczności między nimi sięga zenitu. – To nic w porównaniu do twojego gestu, ale…

– Cóż, podejrzewam, że gest jest ten sam – znowu mu przerwał, odbierając pudełeczko. – Miło, że o mnie pomyślałeś – dodał i tym razem to Gos spojrzał w jego czekoladowe oczy, by doszukać się w nich szczerości i, tak jak chciał, doszukał się.

Łukasz niemalże od razu odwinął pakunek i sięgnął po czekoladkę, a kiedy ta znalazła się w jego ustach, przymknął na chwilę oczy.

– Mhm, to już niebo – oznajmił uśmiechając się anielsko, a serce Gosa zabiło mocniej w piersi, on sam natomiast zastygł jakby sparaliżowany.

– To… cieszę się – udało mu się wydukać.

– Ja też się cieszę. Wiesz, trafiłeś. Uwielbiam marcepan.  Chyba że pamiętałeś to z wtedy, z naszego wspólnego lunchu… Jeżeli tak, to masz nienaganną pamięć – pochwalił, posyłając mu tak sympatyczny uśmiech, że było to aż niedorzeczne.

– Mam – odpowiedział płasko. Miał, ale Emilka zdecydowanie mu w tym pomogła.

Jurek jeszcze raz pokręcił głową. Ten dzień zaczął się bardzo intrygująco, a przecież był to dopiero początek…

Po pracy czekało go spotkanie z Jankiem na co już nie mógł się doczekać. Umawiali się, że spędzą ze sobą trochę czasu. Nie dużo, bo na osiemnastą Jurek był umówiony do Małgosi, ale to zawsze było coś, zresztą to na spotkanie z nim cieszył się najbardziej.

Kiedy wszedł na klatkę, Janek właśnie wychodził ze swojego mieszkania. Spojrzeli na siebie, po czym Czyżewski wyszczerzył się szeroko, ściskając w dłoni płaski, owinięty w  srebrny papier pakunek.

– My to mamy idealne wyczucie czasu! – zakrzyknął, po czym podszedł do Jurka i uścisnął go krótko. Mężczyzna uśmiechnął się delikatnie.

– Na to wychodzi – odparł, kiedy zaczął wspinać się po schodach. Janek ruszył za nim, cały rozpromieniony.

– Tak naprawdę to nudziło mi się od kilku godzin i siedziałem z twarzą przylepioną do okna, czekając – wyznał. Jurek zaśmiał się z jego słów.

– Wybacz, jakbym mógł to przyjechałbym wcześniej – odpowiedział, otwierając drzwi. Janek wszedł za nim, rozglądając się ciekawie.

– A co tu tak… bez żadnych światełek? – zapytał, wchodząc do salonu.

– To nie w moim stylu – wytłumaczył, podchodząc po dość spore pudełko. Janek od razu ulokował w nim spojrzenie.

– Czy to dla mnie? – wyszczerzył się, a Jurek przekręcił oczami.

– A widzisz tu kogoś innego? – zapytał retorycznie, unosząc brew.

– No już, nie musisz być taki niemiły – zbył to, podchodząc do Jurka z własnym prezentem. Wymienili się paczkami. – Mam tylko nadzieję, że nie wydałeś na to mnóstwa kasy, bo będzie mi głupio! – zastrzegł. Gos uśmiechnął się kącikami ust.

– Spokojnie, otwórz i zobacz – mruknął, samemu rozrywając papier ze swojego prezentu.

Jego wzrok natrafił najpierw na zdjęcie. Zapatrzył się, a w środku zrobiło mu się cieplej.

Zdjęcie przedstawiało Janka i jego; chłopak wyraźnie szczerzył się do aparatu, a Jurek był uchwycony z profilu i kompletnie nie zdawał sobie sprawy, że jest fotografowany. Obaj wyglądali dobrze. Na dole, w rogu znajdował się dopisek:

„Najlepszy duet w całym mieście!”

Jurek poczuł jak serce mu rośnie.

– Boże, Jurek, czy ja widzę, to co widzę? To jest… zajebiste! – wykrzyczał Janek, ściskając w rękach rysunek. – To najgłupsza i najbardziej komiczna wersja mnie, jaką kiedykolwiek widziałem! Jest cudowna, dzięki! – uśmiechnął się, grzebiąc dalej w pudełku. 

– Nawet nie wiem, kiedy je zrobiłeś – odpowiedział na to Jurek, wyjmując ramkę ze zdjęciem na stolik. Chłopak spojrzał na niego uśmiechając się półgębkiem.

– Na jednym z naszych wypadów. Wyszedłeś dziesięć na dziesięć. Ma się to oko fotografa, co?

– Tak, ma się. – Jurek pokręcił głową rozbawiony, dochodząc do wniosku, że naprawdę wyszedł dobrze. Już teraz wiedział, że to zdjęcie zajmie honorowe miejsce w jego domu.

– Ale podoba ci się…?

– No pewnie, że tak – powiedział szczerze, nie wiedząc jak w ogóle Janek mógł w to wątpić. Jurek był… odrobinę sentymentalny. Lubił takie rzeczy. Właśnie dlatego chciał, żeby jego prezent był bardziej spersonalizowany. I sam dostał to samo.

Rozumieli się z Jankiem.

Poza tym w paczuszce znajdowała się jeszcze płyta.

– Wiesz, zastanawiałem się, co mógłbym ci kupić, bo wydaje mi się, że wszystko masz… A wtedy usłyszałem kawałek tego zespołu i totalnie mi się z tobą skojarzył, więc… może ci się spodoba –wytłumaczył, uśmiechając się rozbrajająco. – Poza tym, skoro kupiłeś karnet do kina, koniecznie musimy się do niego wybrać! – zaproponował podekscytowany. Jurek mu przytaknął.

Co prawda nie myślał o sobie, kiedy mu to kupował, ale poczuł się bardzo mile połechtany, że chłopak chciał iść z nim.

Kolejne pół godziny spędzili przy herbacie – wybór Jurka był bardzo dobrzy – podjadając raffaello i odpoczywając przy świątecznych piosenkach; ten czas chyba nie mógł być lepszy.

Janek, jak to Janek, gadał w najlepsze, śmiejąc się czasami i nabijając się z Gosa, że ten nie znał słów do „Last Christmas”, samemu śpiewając, a raczej raniąc biedne uszy Jurka,  w najlepsze.

W końcu jednak nadszedł czas, że obaj musieli się zbierać.

 – Szkoda, że dzisiaj złapaliśmy się na tak krótko. – Jurek westchnął, pakując prezenty do torby. Janek przytaknął mu z wolna.

– Tak, zwłaszcza że coś ci się ostatnio poprzewracało w głowie i prawie cały czas siedzisz w robocie.

– Ty też nie zawsze masz czas – napomknął, spoglądając w twarz chłopaka. Janek wzruszył lekko ramionami.

– Trochę racja, ale wiesz jak jest…

– A wiesz coś… od Dęby?

– Na razie nic. Zresztą, najpewniej najpierw odezwałby się do ciebie, nie do mnie – zakpił, krzywiąc się. Jurek zrobił to samo. Wciąż miał w pamięci to, jak ostatnio potraktował go mężczyzna i jego siostra. – Widziałeś, atmosfera jest napięta, zresztą pogoda nam nie sprzyja, więc pewnie będzie trzeba jeszcze trochę poczekać. – Westchnął, przeczesując jasne włosy. Krzątał się od jakiegoś czasu po przedpokoju, zbierając się do wyjścia i właśnie przystanął, by założyć buty.

Jurek podszedł do niego i spojrzał na pozostawioną przez siebie w holu papierową torbę. Puls mu trochę przyśpieszył, bo do cholery, powinien to zwrócić Łukaszowi, nieważne jak ten go przekonywał! Przecież to było nie do pomyślenia!

Z drugiej strony… Dobrze było mieć płaszcz od Armaniego z powrotem u siebie.

– Dobra, Jurek, ja muszę spadać, Martyna na mnie czeka – wyszczerzył się, zarzucając na siebie kurtkę. – Więc baw się dobrze. Widzimy się jutro wieczorem…?

– Tak, pewnie – odparł, odprowadzając chłopaka do drzwi. – Do jutra – pożegnał się.

– Do jutra! Potem będę zajęty, ale w sobotę…! W sobotę sobie odbijemy, nie? – rzucił już ze schodów, a Jurek zmieszał się wyraźnie.

– Tylko że… sobotę mam jakby zajętą – mruknął. Janek uniósł brwi.

– I to tak beze mnie?

– Mam spotkanie. Firmowe – doprecyzował cicho. Czyżewski spochmurniał.

– Okej – rzucił bez przekonania. Jurek spuścił głowę. Zadecydował właściwie bez wcześniejszego przemyślenia sprawy, ale… Przecież od początku wiedział, że nie mógłby sobie tego odpuścić, prawda? – Tak czy inaczej, do jutra! – dodał bardziej entuzjastycznie, po czym zbiegł po schodach, a Jurek zamknął za nim drzwi.

Dziesięć minut później sam już wychodził i coś czuł, że ostatnia część tego dnia również go nie zawiedzie. Nie mylił się. Spędził bardzo miły czas, w ciepłej, przyjaznej atmosferze, która była świetną odskocznią od tego, co miał na co dzień.

Koniec końców, wychodziło na to, że kogoś w tym swoim życiu miał.

…O dziwo, nawet Stanisław mu o tym przypomniał, dzwoniąc do niego pod wieczór, by zapytać jak się czuje i czy wszystko jest w porządku. Jego ton jak zawsze był lodowaty i poważny, trudno było się w nim doszukać subtelniejszej nuty, ale słowa były wspierające. 

Niesłychane.

Ojciec co prawda na swój własny, specyficzny sposób, dał mu do zrozumienia, że chociaż zdarzało mu się o nim pomyśleć, a to… To już było coś. 

Jurek nie zamierzał narzekać.

*** 

Hej, wszystkim! Wiem, trochę mi się z tym zeszło... Minął prawie miesiąc odkąd wstawiłam poprzedni rozdział i jeszcze nigdy nie czekaliście tak długo na nowy post - mam nadzieję, że nie wejdzie mi to w zwyczaj, bo stan blokady pisarskiej jest strasznie frustrujący; zarówno dla mnie, jak i dla Was.

Nie gniewajcie się więc na mnie za bardzo, dobra? ;) Uwierzcie, że chciałam pisać tak samo, jak Wy czytać, tylko że totalnie mi nie wychodziło. Może to trochę przez to, że pisałam o grudniu w środku lata :') Z drugiej strony, nie chciałam żeby Jurek tracił urok zimy, bo ja siedzę i się roztapiam :D  

Zdaję sobie sprawę również z tego, że ten rozdział znowu nie odpowiada na Wasze pytania, ale... jak tak sobie myślę to wcale nie zostało dużo do końca, a bardzo polubiłam tego mojego Jurka i chciałabym jeszcze trochę poopisywać jego zwyczajne dni. Co zabawne, kiedyś myślałam, że nigdy nie polubię i nie będzie mi się tak dobrze pisać nikim innym, jak Marcelem, ale jak widać nie miałam racji. :)

A jak już wpadamy w rejony Marcela, to w założeniu ten rozdział miał już opisywać wypad do Marcina - w końcu Jurek już się przyznał, że ma zamiar się tam wybrać - ale obawiam się, że wtedy rozdział wyszedłby taki długi, że zeszłoby mi się z nim kolejny miesiąc. Więc postanowiłam, że będzie krótszy, a wcześniej. 

Natomiast imprezę u Słowińskiego zostawiamy na następny! 

Więc... Na dzisiaj to już by było tyle. Dzięki za komentarze, zachęcam do zostawiania ich również pod tym rozdziałem - chociaż nie dzieje się w nim aż tak dużo - no i do następnego!